Το επικοινωνιακό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ έχει υιοθετήσει πλήρως την ρητορική της μιζέριας. Μια ρητορική που δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα της οικονομίας, αλλά με την στείρα άρνηση. Με τα πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να συμπεριφέρονται περισσότερο με μέλη ερειπωμένων εξωκοινοβουλευτικών κινήσεων, παρά με υποψήφια κυβερνητικά στελέχη.
Έτσι ενώ ακόμα περιμένουμε τον Νίκο Ανδρουλάκη να βρει τα τέσσερα προϊόντα στα οποία πρέπει να μειωθεί ο ΦΠΑ και τον Κώστα Τσουκαλά να περιγράψει τις απόψεις του για τις τιμές του καφέ, το γραφείο τύπου του ΠΑΣΟΚ ανακοινώνει με χαρά, ότι «η Κομισιόν επιβεβαιώνει το τέλος του αναπτυξιακού θαύματος» μετά τη λήξη του Ταμείου Ανάκαμψης.
Είχαμε συνηθίσει την αντιπολίτευση να ασκεί κριτική για τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Τώρα το ΠΑΣΟΚ ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, με αφορμή την δημοσίευση των μελλοντικών προβλέψεων της Κομισιόν για τη χώρα μας.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Δηλαδή να ασκεί κάποιος κριτική στην κυβέρνηση, όχι για το έργο της, ούτε για τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους, δηλαδή το 2026, αλλά για τις βασικές οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν, για την Ελλάδα του 2027. Γνωρίζουμε όμως με σιγουριά ότι αποτελεί δείγμα πολιτικής και προγραμματικής πενίας. Διότι όταν υποστηρίζεις ότι «οι φθινοπωρινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποτελούν ηχηρή διάψευση του κυβερνητικού αφηγήματος για την πορεία της ελληνικής οικονομίας», πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος αφού μιλήσεις για διάψευση των πραγματικών και χειροπιαστών κυβερνητικών αποτελεσμάτων, να ξετυλίξεις ακολούθως το δικό σου πρόγραμμα.
Ωστόσο, όποιος παρακολουθεί τα τεκτενόμενα, διάψευση των πραγματικών και χειροπιαστών κυβερνητικών αποτελεσμάτων δεν υπάρχει. Ίσα – ίσα που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οπότε το ΠΑΣΟΚ πρέπει να δοκιμάσει κάτι περισσότερο από το αλεύρι και τον καφέ.
Αναφέρεται στην ανακοίνωση του, το ΠΑΣΟΚ, «σε αναπτυξιακές ψευδαισθήσεις της Νέας Δημοκρατίας». Μάλιστα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει στη σύνοψη της έκθεσης της ότι η οικονομία της Ελλάδας αναμένεται να συνεχίσει να αναπτύσσεται με ισχυρό ρυθμό, με προβλεπόμενη επέκταση κατά 2,1% το 2025 και 2,2% το 2026, οδηγούμενη από τη σταθερότητα της κατανάλωσης και των επενδύσεων που υποστηρίζονται από τα κονδύλια της ΕΕ. Σημειώνοντας ότι η αύξηση του ΑΕΠ αναμένεται να μετριαστεί στο 1,7% το 2027 καθώς το RRF, δηλαδή το Ταμείο Ανάκαμψης πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του.
Που είναι η ψευδαίσθηση; Η υποχώρηση του ρυθμού ανάπτυξης είναι απολύτως λογική. Διότι σημαντικό μέρος της ανάπτυξης της χώρας, όπως και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, βασίζεται στα έργα που στηρίζονται στο RRF. Τα οποία ωστόσο θα προσδώσουν στην εθνική οικονομία τη δική τους δυναμική, αμέσως μόλις ολοκληρωθούν.
Αν πραγματικά ανησυχεί το ΠΑΣΟΚ για την υποχώρηση του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ μέσα στο 2027, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει με ποιον τρόπο θα βρεθεί «υποκατάστατο» της χρηματοδότησης των σημαντικών επενδύσεων που γίνονται σήμερα. Η κυβέρνηση καθημερινά, προσελκύει νέες επενδύσεις, μερικές από τις οποίες προγραμματίστηκαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα, που ήταν ασφυκτικά γεμάτο με ειδήσεις και συμφωνίες, που ούτε να ονειρευόμασταν. Ποια είναι η διαφορετική συνταγή του ΠΑΣΟΚ; Πότε θα την παρουσιάσει, ειδικά όταν το 2027 είναι έτος εκλογών;
Πέρα από αυτές τις κολοσσιαίες επενδύσεις στον χώρο της ενέργειας, το υπόλοιπο αναπτυξιακό κενό, θα πρέπει να καλυφθεί από νέες επενδύσεις μικρότερου βεληνεκούς. Και αυτό είναι εφικτό, όσο εξομαλύνονται τα εμπόδια για την «είσοδο» νέων παικτών στην αγορά. Όσο το νομικό, ρυθμιστικό και κανονιστικό πλαίσιο εκσυγχρονίζεται, όσο το θεσμικό περιβάλλον γίνεται φιλικότερο προς το επιχειρείν και όσο επικρατεί ένα ήρεμο κλίμα «κανονικότητας».
Ωστόσο το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν συμβάλλει στη διατήρηση της απαραίτητης κανονικότητας που ζητούν οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες, αλλά «ερωτοτροπεί» διαρκώς με κάθε ομάδα και κόμμα που έχει ως κυρίαρχη στρατηγική, τη δημιουργία προβλημάτων εκ του μηδενός. Αντί να συμβάλλει στο δικό του ζητούμενο, που είναι σύμφωνα με τα λεγόμενα του, η δημιουργία δομικών βάσεων που θα επιτρέψουν στη χώρα να διατηρήσει μακροπρόθεσμα υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάνει κλεφτοπόλεμο πίσω από τα ταμπούρια του κόμματος Κωνσταντοπούλου, του Σύριζα, της Νέας Αριστεράς καθώς και των ακραίων ομάδων που προσπαθούν να υπαγορεύσουν την δική τους απολιτική, αλλά τοξική ατζέντα. Μια ατζέντα, που καλλιεργεί με επιμονή ένα κλίμα αστάθειας και αβεβαιότητας, σχετικά με την επόμενη ημέρα.
Όπως ανέφερε προ ημερών σε άρθρο του ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, η επιχειρηματικότητα αναμένει ένα νέο σύστημα μακρόπνοης μείωσης του ενεργειακού κόστους, ταχύτερες δικαστικές αποφάσεις, νέο σύστημα αποσβέσεων των επενδύσεων, λιγότερη γραφειοκρατία και ανεξαρτησία λειτουργίας, αλλαγές στο χωροταξικό ώστε να γίνει πιο φιλικό προς τη βιομηχανία και άρση των εμποδίων για την ευχερέστερη συμφωνία των 76 συλλογικών συμβάσεων που τίθενται σε διαπραγμάτευση.
Με ποιες από αυτές τις αναγκαιότητες συμφωνεί άραγε το ΠΑΣΟΚ; Έχει να προτείνει κάτι σχετικό; Ή απλά περιμένει την συνέχιση της περιθωροποίησης του, και τη μετατροπή του σε ένα κόμμα στείρας άρνησης; Δηλαδή σε ένα ΚΚΕ της παρηκμασμένης σοσιαλδημοκρατίας. Διότι εκεί θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια, λόγω της τοξικής και αδιέξοδης πολιτικής που έχει επιλέξει.
