Υπάρχουν μια σειρά παράδοξα τα οποία παρατηρούνται κατά τη δεύτερη φάση επαναλανσαρίσματος του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματος που θα κάνει, στρατολογώντας τους… άσπιλους και αμόλυντους της πολιτικό- κοινωνικό- οικονομικής πιάτσας.
Μέσα και γραφίδες της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, που σχεδόν καθημερινά ενημέρωναν ακόμη και για το βήξιμο του πρώην πρωθυπουργού, ως προανάκρουσμα της μεγάλης επιστροφής και πολιτικό γεγονός πρώτου μεγέθους, στέκονται ελαφρώς αμήχανα απέναντι στο «επιθετικό» μάρκετινγκ που έχουν αναλάβει συγκεκριμένοι επιχειρηματικοί και μιντιακοί όμιλοι. Το τανγκό που χορεύεται δημόσια και χωρίς προσχήματα, δυσκολεύει τους υπερασπιστές της επιστροφής του, να διαφημίσουν ότι η χώρα τον έχει ανάγκη για να «τελειώσει»… τη διαπλοκή.
Αν και τελευταία διατυπώνονται απίστευτες συστάσεις, για το τι πρέπει να θυμόμαστε και τι οφείλουμε να λησμονήσουμε από την πολιτεία Τσίπρα, ένα είναι το ιστορικό δεδομένο, ότι ουδείς ολιγάρχης, εφοπλιστής, αριστερός του χαβιαριού, μπουρζουάς και κεφαλαιοκράτης επλήγη από τις πολιτικές και τις επιλογές των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Κάποιοι εξ αυτών δε, έκαναν τον σταυρό τους να πετύχει το σχέδιο να βρεθεί η χώρα εκτός ευρώ. Γιατί; Επειδή με τις επιχειρήσεις και τις περιουσίες τους ασφαλείς στο εξωτερικό, θα μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές και να σαρώσουν ότι θα έμενε όρθιο από την κατάρρευση.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η αριστερο-εθνικιστική κυβέρνησή του, δεν υπήρξε ποτέ απειλή γι’ αυτούς. Ήταν πείραμα και ευκαιρία να δοκιμάσουν τη σαγήνη και τη θωπεία που ασκεί ο πλούτος, σε όσους τον συναναστρέφονται για πρώτη φορά από τόσο κοντά και τόσο στενά. Δεν χρειάζεται να ξεσκονίζουμε τα παλιά τεφτέρια και τα φωτογραφικά άλμπουμ. Ο πρωθυπουργός της Πρώτης Φοράς Αριστερά ευνοήθηκε από τη «φιλία» και την υποστήριξη μεγιστάνων και κεφαλαιοκρατών πρώτης γραμμής. Σήμερα, οι ίδιοι μπουρζουάδες - επιχειρηματικοί παράγοντες, κοινωνικά σαλόνια, διαμορφωτές γνώμης - του έχουν στρώσει και πάλι το κόκκινο χαλί.
Ο ίδιος, με την εμπειρία και το ταλέντο της προσποίησης κατά το δοκούν που διαθέτει, στρέφει αλλού τον προβολέα. Με αναρτήσεις, συνεντεύξεις και κατεβατό από στατιστικά υποστηρίζει ότι υπήρξε ο πρωθυπουργός της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ισχυρίζεται ότι επί των ημερών του κατατρόπωσε τις ανισότητες. Δεν έχει και τόσο άδικο σε αυτό. Σπρώχνοντας τη μεσαία τάξη στον πάτο, ομογενοποίησε τους πάντες στη φτώχεια. Πέτυχε την «ισότητα» με τη γενικευμένη φτωχοποίηση. Το εμφανίζει ως κορυφαίο επίτευγμα.
Όμως η πραγματικότητα που έζησε η κοινωνία και η κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα από το σχέδιο διακυβέρνησης του δεν επιδέχεται rebranding. Είναι αμείλικτη. Σχεδόν όσο αμείλικτα έθεσε ο Γ. Φλωρίδης τα δεδομένα που συνθέτουν το σχέδιο πίσω από την επιστροφή Τσίπρα.
«Τον στηρίζει η διαπλοκή. Τέτοια φροντίδα για έναν που δεν έχει πει λέξη τόσα χρόνια δεν υπάρχει πουθενά…Υπάρχουν συστήματα τα οποία έναν στόχο έχουν, χωρίς να τους νοιάζει η χώρα, να φύγει ο Μητσοτάκης. Αν φύγει ο Μητσοτάκης, πάμε σε ακυβερνησία με μια κυβέρνηση-μαριονέτα κάτω από την ολιγαρχία».
