Στη νιότη του ο Αλέξης Τσίπρας μιμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου και κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία ως ο εκφραστής της ριζοσπαστικής αριστεράς και τώρα ως μεσόκοπος με rebranding αντιγράφει το πολιτικό υπόδειγμα του Κ. Μητσοτάκη και βγαίνει από τα δεξιά!
Σύμφωνα με μια παλιότερη ιστόρηση του Νίκου Παπανδρέου, το γραφείο του κυρίου Τσίπρα κάποτε είχε ζητήσει από το ίδρυμα του Α. Παπανδρέου κόπιες με τις ομιλίες του. Προεκλογικές και άλλες. Ο υιός Παπανδρέου το είχε αναφέρει υπονοώντας σαφώς ότι ο τότε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είχε μελετήσει διεξοδικά τον πολιτικό που έμελλε να κοπιάρει.
Με τη χθεσινή εμφάνιση στο συνέδριο του Economsist - παραμονές της ομιλίας του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ - καθέλκυσε ξανά τον εαυτό του στην …ενεργό πολιτική πλέον ως κακέκτυπο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο λογογράφος του πρωθυπουργού δικαιούται να ζητήσει αμοιβή, από τον κύριο Τσίπρα ή από το Ίδρυμά του ή να καταγγείλει εκτεταμένη λογοκλοπή και αντιγραφή ύφους.
Στην ουσία του, το μανιφέστο Τσίπρα ήταν το σήμα «ανοίγουμε και σας περιμένουμε όλους» στο πολιτικό όχημα που θα αναλάβει στο προσεχές μέλλον να εκτροχιάσει την κυβέρνηση. Εφόσον δεν καταφέρουν τίποτα οι εξωπολιτικές δυνάμεις που επί χρόνια επιχειρούν είτε να φέρουν τον Μητσοτάκη στα μέτρα των επιδιώξεων τους είτε να τον στείλουν σπίτι του.
Περιγράφοντας ο κ. Τσίπρας το « Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης» που θα στηριχθεί στο «Νέο πατριωτισμό» και στη «Νέα Εθνική πυξίδα» και θα πληρώσει το «Εθνικό Ταμείο Σύγκλισης» από τη «Νέα Πατριωτική Εισφορά από το Μεγάλο Πλούτο» προκειμένου να στηριχθεί και η «Εθνική Ασφάλεια» απευθύνθηκε και στους εθνοδεξιούς και στους εθνοαριστερούς.
Στο υβρίδιο ψηφοφόρων που προέκυψε ειδικά μετά τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο και σήμερα συναντώνται ως ψηφοφόροι σε κόμματα όπως η Ελληνική Λύση, η ΝΙΚΗ η Πλεύση Ελευθερίας.
Στη δημόσια εμβάπτισή του στη δεξιά κολυμπήθρα, εμμέσως διέγραψε τη θέση με την οποία κυβέρνησε, δηλαδή ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα. Θέση και πολιτική που επέτρεψε το 2015 να στηθεί η Ειδομένη και το αίσχος της Μόριας.
Ο πρώην πρωθυπουργός προσάρμοσε το αίτημα για δημιουργική (sic) μεταναστευτική πολιτική στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. « Όχι ασφαλώς ανοιχτών συνόρων αλλά ανοιχτής αγοράς εργασίας, ιδιαίτερα σε τομείς που λείπουν τα εργατικά χέρια». Στροφή 180 μοιρών από την αριστερή αντίληψη του, πως η παράνομη είσοδος σε μια χώρα είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Αλλά τώρα είναι το επιχειρείν που απαιτεί ανοιχτούς ορίζοντες.
Την ώρα που έλεγε όσα ακούγονται ωραία στο δεξί αυτή έκανε και μια περιστροφή να πιάσει και λίγο από το αριστερό αυτί. Ψιθύρισε κάτι σχετικό με την ανάγκη «μείωσης ωρών εργασίας και αύξηση αποδοχών», και για μια «σεισάχθεια» που θα πετύχει την «κοινωνική συμπεριληπτικότητητα».
Επιπροσθέτως αποθέωσε την επιχειρηματικότητα υπό το λουρί του κράτους, την εξωστρέφεια των πανεπιστημίων, τα διεθνή δίκτυα επιστημόνων και ερευνητών που επί των ημερών του βεβαίως ούτε απ έξω δεν μπορούσαν να περάσουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Τάχθηκε υπέρ της αξιολόγηση δομών αλλά προς θεού, δεν έφτασε μέχρι το σημείο να φωνάξει «ζήτω» για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Ζητωκραύγασε ωστόσο τα επιτεύγματα του. Μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο επικαλέστηκε «αυτούς» που με αποφασιστικότητα και εντιμότητα απάλλαξαν τη χώρα από την επιτροπεία, πέτυχαν μια πρωτοφανή ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους της ούτως ώστε να ανακτήσει την οικονομική της κυριαρχία, αλλά και την οικονομική και γεωπολιτική της αξιοπιστία.
Αυτοί που επιτέλεσαν αυτόν τον αξέχαστο στον ελληνικό λαό, άθλο, βρίσκονται σήμερα διασκορπισμένοι σε πέντε έξι κόμματα και σφάζονται για το ποιος βρίσκεται βαθύτερα στο βούρκο και ποιος θα πρέπει να μείνει στο λαγούμι του.
Στην έξοδο του, στο ξέφωτο της ΔΕΘ, ευτυχώς απέφυγε να επαναλάβει ότι ο νέος πατριωτισμός που πρεσβεύει θα σταθεί απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία. Σαν να κατάλαβε ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός εκεί εκείνη τη στιγμή θα ήταν μια ακραία χοντροκοπιά ακόμη και για τη δική του πολιτική περσόνα.
