Δεν είναι η εσωστρέφεια αυτό που ταλανίζει το ΠΑΣΟΚ και το βασικό πρόβλημα δεν είναι η εύσχημη αλλά σαφώς αποδομητική κριτική της Άννας Διαμαντοπούλου ή του Παύλου Γερουλάνου, που κοπανάει μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Ούτε το μουλωχτό εσωκομματικό μπαϊράκι του Χάρη Δούκα – στη βάση της ανομολόγητης βεβαιότητας ότι η επιστροφή Τσίπρα, θα συρρικνώσει εντελώς την ισχνή απήχηση του Ανδρουλάκη ως πρωθυπουργίσιμου – δημιουργεί μείζον ζήτημα στη Χαριλάου Τρικούπη.
Είναι το σύνολο, ηγεσίας και στελεχών, που δεν εμπνέει καμία σιγουριά συνάφειας, προγραμματικής σύμπλευσης και στρατηγικής συναντίληψης. Όλοι δηλώνουν ΠΑΣΟΚ, αλλά ο καθένας έχει στο μυαλό του – και στις αναφορές του – ένα «διαφορετικό» ΠΑΣΟΚ.
Ο Ν. Ανδρουλάκης πορεύεται με το μυαλό στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Η Ά. Διαμαντοπούλου, με το μυαλό στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.
Ο Π. Γερουλάνος έχει το μυαλό στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο όψιμος στο πασοκικό σύμπαν Χάρης Δούκας οραματίζεται έναν πράσινο ΣΥΡΙΖΑ της εποχής που μάζευε το χαρτί της κοινωνικής αγανάκτησης.
Αντίστοιχη διαφοροποίηση σε προφίλ και πολιτικές προσδοκίες εντοπίζεται στα μεσαία και κατώτερα στελέχη, αλλά και σε όσους δηλώνουν ότι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ. Η πολυποικιλότητα θα ήταν δύναμη για το κόμμα, εάν υπήρχε ορατή κυβερνητική προοπτική ή έστω μια αξιοσημείωτη δημοσκοπική ανάταση.
Σίγουρα ο Νίκος Ανδρουλάκης, έχει πολλά ζητήματα με την εικόνα του – όπως ανέφερε η Άννα Διαμαντοπούλου – και διαχειρίζεται με ακατανόητο τρόπο θέματα απείρως σημαντικότερα ακόμη και από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Όμως τη σχεδόν μηδενιστική αντιπολίτευση δεν την ασκεί μόνος του. Την υπηρετεί το όλον ΠΑΣΟΚ, με τον αστερίσκο της κυρίας Διαμαντοπούλου, που καθαρά λέει ότι δεν πρέπει να γίνουν ΣΥΡΙΖΑ με κραυγές και ύβρεις.
Μόνο που ο λαϊκισμός δεν εκφέρεται αποκλειστικά με κραυγές και ύβρεις.
Στη Χαριλάου Τρικούπη υποστηρίζουν εμφατικά πως το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της κυβέρνησης είναι το οικονομικό πρόγραμμα και οι σοβαρές προτάσεις τους.
«Εμείς καταθέσαμε με ρεαλισμό ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Συνεκτικό και επεξεργασμένο, που απαντά στις πολύ μεγάλες προκλήσεις της καθημερινότητάς μας», ανέφερε χθες ο κ. Ανδρουλάκης, σημειώνοντας πως ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα είναι παράγοντας ισχύος.
Πριν από λίγες μέρες – και μάλιστα δύο φορές – ο Νίκος Χριστοδουλάκης ανακοίνωσε ότι το ΠΑΣΟΚ, για να στηρίξει την ανάπτυξη μετά το τέλος του Ταμείου Ανάκαμψης, έχει εκπονήσει σχέδιο για το πώς θα φορολογήσει τους υπερπλούσιους της χώρας. Είπε χοντρικά πόσα υπολογίζει ότι θα εισπράξουν, αλλά για τα συγκεκριμένα – και ειδικά για όσα ρωτήθηκε επιμόνως – απάντησε ότι «τα μελετούν» και «υπάρχουν τα εργαλεία».
Για όποιον παρακολουθεί με προσοχή πώς πορεύεται το ΠΑΣΟΚ, η απουσία Ανδρουλάκη από την κηδεία Σαββόπουλου είναι σχεδόν αδιάφορη μπροστά στη λαϊκιστική ελαφρότητα του πολιτικού ισχυρισμού ότι ένα αμφίβολο έσοδο 600–700 εκατ. ευρώ θα στηρίξει την ανάπτυξη μετά το πέρας του ΤΑΑ – ειπωμένο μάλιστα από τα χείλη του υπευθύνου για τη συγγραφή του κυβερνητικού προγράμματος.
Πώς, εξάλλου, να χτίσει κυβερνητική αξιοπιστία το ΠΑΣΟΚ, όταν για τη λειψυδρία κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «προκάλεσε την κρίση με την ανευθυνότητά της» και ότι «επικεντρώνεται σε Αττική και Θεσσαλονίκη, αφήνοντας την Περιφέρεια να βάλει πλάτη»;
Η «αμφίπλευρη διεύρυνση» του ΠΑΣΟΚ, την οποία η Άννα Διαμαντοπούλου έθεσε ως στόχο, δεν θα προέλθει λέγοντας με ποιους θα συνομιλήσουν πολιτικά, αλλά ποιο άλλο σχέδιο έχουν να αντιτείνουν ως προς τη φορολογία, την αντιμετώπιση της λειψυδρίας, την εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ, την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων κ.ά.
Αυτά θα μετρήσουν στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους αλλά και στους αποφασισμένους.
