Ήρθαν με τη μεσσιανική φιλαρέσκεια ότι ως αριστεροί κατέχουν την απόλυτη αλήθεια εκ Μαρξιστικής αποκαλύψεως, και με την πεποίθηση ότι είναι στη μοναδική σωστή πλευρά της ιστορίας. Έτσι τους είχε πείσει η μυθοπλασία τους, και κατά συγκυρία το επιβεβαίωσε με την πολύ πρόσφατη ανάρτησή της η πρώην «βουλεύτρια» του ΣΥΡΙΖΑ Αφροδίτη Σταμπουλή. Μας ενημέρωσε, ότι ο αριστερός, ή πλούσιος, είναι άνθρωπος με κοινωνική ευαισθησία (και μερικές φορές με φιλοσοφικό στοχασμό)!
Αντιθέτως κατά την ίδια «Ο δεξιός φτωχός ή είναι ηλίθιος (και μερικές φορές με προσδοκίες κοινωνικής αναρρίχησης δια του γλειψίματος).
Μπορεί αυτή η ισοπεδωτική σκεπτική να καταργεί αιώνες φιλοσοφικής σκέψης, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτά. Αρκούσαν οι εκλαϊκευμένες μπροσούρες του Μαρξ και του Λένιν, και ολίγον από Τρότσκι, Μπακούνιν και Νετσάγιεφ. Ωστόσο η γνώμη της συγκεκριμένης είναι πρόσβαρη, λόγω της προσωπικής ηθικής της. Και αν αυτή έχει τόσο απλοϊκές απόψεις, βοηθά να κατανοήσουμε τον «βαθύ» ΣΥΡΙΖΑ.
Αναφερόμαστε στην προσωπική της ηθική γιατί ήταν ίδια που είχε το θάρρος και την ιδεολογική συνέπεια να καταγγείλει ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εν έτει 2016, συνέβαιναν «Σοβαρές παρατυπίες σε διαγωνισμό σίτισης προσφύγων στις Σέρρες». Εκείνο που κατήγγειλε σύντροφό της, μέλος της Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ, ονόματι Δημήτρη Τάπα, πως μαζί με την κόρη του είχαν αναλάβει τη σίτιση των προσφύγων. Φαίνεται απλό αλλά δεν είναι: Ο σύντροφος ως αναπληρωτής συντονιστής της Νομαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ για το προσφυγικό, ήταν ταυτόχρονα και ο προμηθευτής φαγητού, ενώ η κόρη θα παραλάμβανε τα τρόφιμα, θα τα ήλεγχε, και… θα κατήγγειλε τον πατέρα της εάν δεν ήταν σύμφωνα με την υπογραφείσα σύμβαση!
Θέλει μεγαλείο ψυχής, ειλικρινή πίστη σε ιδέες, για να καταγγείλεις δημοσίως κάτι τέτοιο στον μικρόκοσμο μιας κομματικής οργάνωσης (και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν ήταν πολυπληθής), και περεταίρω στον μικρόκοσμο της επαρχιακής κοινωνίας των τοπικών ψηφοφόρων. Γι’ αυτό θεωρούμε εμβληματικό δείγμα θάρρους της αλλά και παράλληλα δείγμα ιδεολογικής ελαφρότητας του χώρου. Αν ένα τέτοιο άτομο λέει τέτοια, τι να περιμένεις από τους Καρανίκες…
Εν τω μεταξύ νομίζουμε ότι από αυτόν τον ειδησεογραφικό χώρο είμασταν οι πρώτοι που γράψαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε ορμητικός στην εξουσία, και θέλησε να κάνει αυτά που - νόμιζε ότι - έκαναν οι προηγούμενοι. Στην συνέχεια την άποψη διατύπωσαν πολύ πιο πρόσβαρες φωνές. Ηταν άλλωστε οφθαλμοφανές. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη εμπειρία.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ, εν τη βιασύνη του να καταλάβει τους αρμούς της εξουσίας (που στην ιδεολογία του δεν ήταν μόνο τα υπουργεία και οι προεδρικές θέσεις Οργανισμών), έδειξε εξουσιαστική βουλιμία. Επιδόθηκαν να πράττουν αυτά που νόμιζαν ότι έπρατταν οι άλλοι (εντάξει, κάποια τα έπρατταν αλλά αυτό γινόταν σε βάθος δεκαετιών και σε εποχές παχέων αγελάδων). Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να τα κατακτήσει σε μια τετραετία.
Αυτό το πολυθρύλητο «έχουμε την κυβέρνηση δεν έχουμε την εξουσία», επεκτεινόταν στους βασικούς αρμούς της εξουσίας που κατά την αριστερή ανάλυση δεν είναι η κατάκτηση των εκλογών αλλά η υποταγή αυτών που έχουν την πραγματική εξουσία, δηλαδή οι καπιταλιστές (βέβαια η ιστορία έχει δείξει ότι όταν η πολιτική εξουσία αποφασίσει να επιβάλει τη θέλησή της, το κατορθώνει και στους ισχυρούς του χρήματος. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους αδιάβαστους ιδεοληπτικούς, ένθεν κακείθεν).
Χθες ανέκυψε εντυπωσιακά η είδηση της Folli Follie, και η καταγγελλόμενη εμπλοκή βουλευτών και υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να πέσει στα μαλακά η εταιρία που παρανόμησε και υπέκλεψε την εμπιστοσύνη του επενδυτικού κοινού. Αν ισχύει θα τα βρει η δικαιοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, είτε ενυπάρχει «ίδιον όφελος», είτε προσπάθεια να βοηθηθεί μια ελληνική εταιρία, το ιδεολογικό υπόβαθρο παραμένει:
Για τον ΣΥΡΙΖΑ οι νόμοι της συντεταγμένης ελληνικής Πολιτείας δεν ήταν παρά τα «θεσμικά εμπόδια» που είχε πει ο Τσίπρας. Ήταν νόμοι της επικυρίαρχης αστικής τάξης που καταπίεζε τον λαό, άρα δεν χρειάζονται σεβασμό και ευπείθεια, και έπρεπε με κάθε τρόπο να υπερκεραστούν.
Το ίδιο έκανε με το αντισυνταγματικό νόμο που πήγασε από τις διατεταγμένες εμπνεύσεις του ινστιτούτου Φλωρεντίας, το ίδιο με τα βοσκοτόπια Καλογρίτσα που τώρα τους κυνηγάει, και κυρίως το ίδιο με την αήθεια της υπόθεσης Novartis, η διερεύνηση της οποίας κινδυνεύει να γίνει το ιστορικό Βατερλό του.
Αλλά είπαμε, το μυρμήγκι όταν είναι να χαθεί βγάζει φτερά.
