Το «Μητσοτάκης ή χάος» δεν είναι ένα ψευδό - δίλημμα που θέτουν οι φανατικοί φίλοι του πρωθυπουργού προκειμένου να ορίσουν και να περιορίσουν αυθαίρετα το εύρος και τη δυναμική των άλλων επιλογών της κοινωνίας.
Στην υπερβολή του, αποτυπώνει τη διπλή συνθήκη που βιώνει το πολιτικό σύστημα, όπως πιστοποίησε εμφατικά η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, επί του Προϋπολογισμού για το 2026.
Από τη μια πλευρά, μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που αναμετρώνται με την ευθύνη για την πορεία της χώρας στο σήμερα αλλά και στο αύριο.
Και από την άλλη πλευρά μια αντιπολίτευση - χωρίς εξαιρέσεις - που επικαλείται ως success story της χώρας το παρελθόν και τις πρακτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία, δαιμονολογεί, μηδενίζει και απαξιώνει αδιαμφισβήτητες επιδόσεις της κυβερνητικής πολιτικής - όπως π.χ η μείωση της ανεργίας, η μείωση του δημοσίου χρέους - και ως Κασσάνδρα προλέγει και προβλέπει για τη χώρα τις «7 πληγές του Φαραώ» αν δεν φύγει η κυβέρνηση εδώ και τώρα.
Την ίδια στιγμή ούτε… μισός από τους επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν είναι ικανός να θέσει εξίσου ξεκάθαρα με τον Κυρ. Μητσοτάκη, τις προτεραιότητες και τους στόχους για τη χώρα. Στόχους οικονομικούς, κοινωνικούς, γεωπολιτικούς. Στην ομιλία του ο πρωθυπουργός μεταξύ των άλλων ήταν ξεκάθαρος σε δυο μείζονα ζητήματα: την πιστή εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων και την αδιαπραγμάτευτη συνέχιση της πολιτικής μείωσης του δημοσίου χρέους. Ζητήματα που προσδίδουν κυβερνητική αξιοπιστία η οποία καθίσταται εθνικό εχέγγυο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο των αγορών. Η αρχική επιλογή δε, να προταχθεί η μείωση του δημοσίου χρέους, αποτελεί ύψιστη πράξη πολιτικής ευθύνης και έμπρακτη συγγνώμη στη νέα γενιά, το μέλλον της οποίας υποθηκεύτηκε εκείνα ακριβώς τα χρόνια που επικαλείται η αντιπολίτευση ως «ορόσημο» ευημερίας και πήχη για τη σύγκλιση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Χθες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατήγγειλε, ότι με βάση τον Προϋπολογισμό του 2026, θα χρειαστούν δυο δεκαετίες για να προσεγγίσει η χώρα το κατά κεφαλήν εισόδημα του 2007! « Είναι αυτό σύγκλιση; Αυτό είναι το μέλλον του λαού;» ρώτησε με τον οργίλο τόνο του, ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ζητώντας, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, επιστροφή σε εκείνα που οδήγησαν στην αντίστροφη μέτρηση για τη χρεοκοπία. Το 2007 είχαμε το δεύτερο υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, μετά την Ιταλία. Είχε φτάσει στο πρώτο τρίμηνο στα 247, 4 δισ. ευρώ από τα σχεδόν 185 δισ. που ήταν στο τέλος του πρώτου τριμήνου του 2004. Η αύξηση άγγιξε το 34%. Το ΠΑΣΟΚ που χρεώνει - όχι αδίκως - την επώαση της χρεοκοπίας στην κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή, επικαλείται σήμερα την ευημερία των δανεικών που έβαλαν θηλιά στο λαιμό των Ελλήνων. Προκειμένου να πλήξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, υπερασπίζεται το διάταγμα Παυλόπουλου και τη μετατροπή των χιλιάδων συμβασιούχων εν μια νυκτί σε μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους, τις πρακτικές του «όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά» κ.λπ.
Η γενναία νέα αρχή, ο κύκλος της προόδου που υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ στους πολίτες με την προϋπόθεση να πέσει ή να φύγει αυτή η κυβέρνηση, οικοδομείται ρητορικά σε μια νέα εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν». Στην καλλιέργεια δηλαδή, μιας πολιτικής απάτης και μιας συλλογικής αυταπάτης όπως π.χ ότι θα λυθεί το δημογραφικό δίνοντας το κράτος « όσα έχει και όσα δεν έχει», όπως είπε με περισσή ελαφρότητα. Κόντρα στα διεθνή δεδομένα που αποδεικνύουν πως δεν είναι οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους οι δυτικές κοινωνίες παραδίδονται στο «Children free» κύμα.
Ο λαϊκισμός μετά ή άνευ γραβάτας, έχει το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο. Αλλά ευτυχώς αναμετράται ακόμη, με την πολιτική του αποτελέσματος.
Ο πρωθυπουργός δεσμεύθηκε, ότι με την ίδια πολιτική, το 2029 το χρέος της χώρας θα έχει πέσει κάτω από το 120% ως ποσοστό του ΑΕΠ, προσεγγίζοντας τα επίπεδα χρέους της Γαλλίας. Με ότι συνεπάγεται αυτό για την εξοικονόμηση δισεκατομμυρίων ευρώ για τους τόκους. Βασίζει την υπόσχεση του, στο ήδη παραγόμενο αποτέλεσμα.
Το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, το 2026 θα διαμορφωθεί στο 138,2% το 2026 από 145,9% το 2025. Συνολικά, από το 2019 η πτώση είναι 45 ποσοστιαίες μονάδες από το 183,2%. Με την προ ημερών, πρόωρη εξόφληση δανείων του πρώτου μνημονίου, ο κρατικός προϋπολογισμός «κέρδισε» τόκους ύψους 1,6 δισ. Τα χρήματα αυτά θα έβγαιναν μελλοντικά από τις τσέπες των φορολογουμένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ευάλωτων. Ανεξαιρέτως. Υπό μια έννοια η κυβέρνηση διασφαλίζει προκαταβολικά, μελλοντικά εισοδήματα ενώ λειτουργεί προληπτικά για το ενδεχόμενο να προκύψουν στο απώτερο μέλλον και ως απευκταίο σενάριο, ισχνότερες αγελάδες για το κράτος.
Στους αντίποδες ο κ.Ανδρουλάκης επέλεξε να σχηματοποιήσει το… όραμά του στην παραφθορά ενός ανδρεοπαπανδρεϊκού συνθήματος: η Ελλάδα δεν πωλείται, ανήκει στον ελληνικό λαό, στην ευημερία του και στα παιδιά του. Χωρίς το όραμα να εμπεριέχεται και να περιγράφεται σε συγκεκριμένο σχέδιο. Εξάντλησε στην ομιλία του, ρητορικά φούμαρα ιδανικά για το προεκλογικό μπαλκόνι. Αντίστοιχα, οι λοιποί αρχηγοί της αντιπολίτευσης διαχειρίστηκαν την παρουσία τους στην κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία, περιοριζόμενοι στο να θυμίσουν στους οπαδούς τους γιατί τους ψηφίζουν. Και να περιχαρακωθούν για μια ακόμα φορά, έναντι των επίδοξων «πολιορκητών» της ψήφου διαμαρτυρίας και του αντισυστημικού μπλοκ, δηλαδή του Αλ. Τσίπρα της Μαρίας Καρυστιανού και όποιου άλλου προστεθεί στο προσκλητήριο κατά της κυβέρνησης.
