Του Γιάννη Σιδέρη
Πρόπλασμα των θέσεων που θα υποστηρίξει στη συνάντηση των ηγετών της Μεσογείου, τους οποίους έχει καλέσει στις 9 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, ήταν η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στη συνάντηση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών στο Παρίσι, όπου παρέστη ως παρατηρητής.
Η ελληνική κυβέρνηση ευελπιστεί να δημιουργηθεί μια ομάδα μεσογειακής πίεσης προς τις χώρες της Κεντρικής και βορείου Ευρώπης, κατά την άτυπη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Μπρατισλάβα.
Οι προτάσεις Τσίπρα
Ο Έλληνας πρωθυπουργός στη Σύνοδο των Σοσιαλδημοκρατών πρότεινε συγκεκριμένα:
- Πρώτον, να υπάρξει αύξηση του πακέτου Juncker. Να κατατεθεί πρόταση για διπλασιασμό των ευρωπαϊκών κονδυλίων του Προγράμματος και ταυτόχρονα την… υποχρεωτική κατανομή των πόρων του με προτεραιότητα στις πιο αδύναμες περιοχές (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα).
- Δεύτερον, να δοθεί προτεραιότητα μεταφοράς πόρων από το κέντρο της Ευρώπης στην περιφέρεια και τις φτωχότερες περιοχές, αυτές που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση (δηλαδή η Ελλάδα).
- Τρίτον, να μην υπολογίζονται στα ελλείμματα πόροι που διατίθενται για την αντιμετώπιση της κρίσης και για την ανεργία (δηλαδή η Ελλάδα).
- Τέταρτον, να συσταθεί ένα κοινό φόρουμ διαλόγου σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη (δηλαδή προοπτική ηγετικής παρουσίας Τσίπρα ως Ευρωπαίου συνδετικού κρίκου της ευρωπαϊκής αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας).
Δώστε μας και άλλα...
Οι προτάσεις του Έλληνα πρωθυπουργού είναι εμφανώς συντεταγμένες μέσα από την ωφελιμιστική στόχευση το τι συμφέρει την Ελλάδα. Δεν είναι κακές, τέμνουν τους προβληματισμούς για τη συγκρότηση της Ευρώπης και τη γερμανική επικυριαρχία επ'' αυτής, ωστόσο διαπνέονται από τη λογική «δώστε μας κι άλλα χρήματα». Εκείνο που αποσκοπεί φωτογραφίζεται στη φράση του: «να ενισχύσουμε αυτά τα εργαλεία, μεταφέροντας πόρους προς το Νότο και την περιφέρεια».
Το αξεπέραστο πρόβλημα είναι ότι η λέξη «πόροι» που θέλει ο πρωθυπουργός να μεταφέρει προς την περιφέρεια είναι οι φόροι των πολιτών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, που θα πρέπει να μεταφερθούν στον νότο για να γίνουν κοινωνικές παροχές. «Θεάρεστο» σαν προοπτική –ποιος δεν θα το ήθελε–, αλλά με μηδαμινές πιθανότητας επιτυχίας, στο μέγεθος τουλάχιστον που το προωθεί ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες τυγχάνει να έχουν και αυτοί εντολές από τους λαούς τους για χρηστή διαχείριση των φορολογικών τους αποδόσεων, και θα είναι ολίγον δύσκολο να κατανοήσουν ότι αλληλεγγύη (η διαχρονική «καραμέλα» της ελληνικής κυβέρνησης και του Έλληνα πρωθυπουργού) σημαίνει να μεταφέρονται τα χρήματά τους κι οι στερήσεις τους, με τις οποίες δημιουργούν πλεονάσματα, στους λαούς του Νότου (να τα χαρίσουν!).
Βέβαια στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν κανόνες, αλλά η υλοποίησή τους απορρέει και από τους εκάστοτε συσχετισμούς δύναμης. Το Brexit δημιουργεί κλυδωνισμούς και τάσεις αποσυσπείρωσης και οι ηγετικές δυνάμεις της Ε.Ε. (Γερμανία) θεωρούν ότι πρέπει να δοθεί ένα πιο κοινωνικό πρόσωπο στην Ένωση, προκειμένου οι λαοί να μην νιώθουν αποξενωμένοι και εχθρικοί από το κοινό εγχείρημα. Υπό το κράτος αυτής της αναγκαιότητας, δεν αποκλείεται (με τη συνηγορία των σοσιαλδημοκρατών ηγετών και των ηγετών των μεσογειακών κρατών) να υλοποιηθούν εν τίνι μέτρω οι προτάσεις της Ελλάδας. Αυτό θα φανεί στην Μπρατισλάβα.
Κοινοτική αλληλεγγύη Vs ανάπτυξη
Ωστόσο, η λύση αυτή παραμένει «αλυσιτελής». Η ελληνική ηγεσία δεν θέλει να κατανοήσει ότι το πρόβλημά μας δεν θα μας το λύσει η κοινοτική αλληλεγγύη και η μεταφορά πόρων, που άλλωστε δεν θα είναι αθρόα, ούτε εν λευκώ. Λύση είναι η επαναλαμβανόμενη –ως κοινοτοπία πλέον– λέξη «ανάπτυξη», ο σοσιαλισμός που σημαίνει δουλειές, όπως είπε και ο κ. Τσίπρας.
Μόνο που προς τούτο η κυβερνητική δράση, ενάμισι χρόνο τώρα, εξισούται με το μηδέν, όταν δεν είναι και κάτω του μηδενός με τις δυσκολίες που δημιουργεί (π.χ. Σκουριές, Ελληνικό, Αφάντου, κλπ).
