Και φέτος τον Σεπτέμβρη, στη Θεσσαλονίκη, η Αντιπολίτευση εμφανίστηκε με μια γνώριμη ιεροτελεστία: το φανταστικό της δάσος με τα λεφτόδεντρα
Δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη, δεν το γνωρίζουν οι γεωπόνοι ούτε το καλλιεργούν οι δασολόγοι. Είναι πολιτική μυθολογία, φυτεμένη σε λόγους χωρίς κοστολόγηση, που καρποφορεί μόνο σε υποσχέσεις της ΔΕΘ. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται: φώτα, κάμερες, φανταχτεροί άξονες, κι από κάτω, ένα ακροατήριο που διψά για εύκολες λύσεις.
Οι άξονες - φενάκη του κ. Τσίπρα
Φέτος, ο κ. Τσίπρας δεν μίλησε ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ως επίδοξος ηγέτης ενός νέου σχήματος που κυοφορείται.
Παρουσίασε «άξονες» για μία πενταετία, οι οποίοι, αν τους εξετάσει κανείς με νηφαλιότητα, θυμίζουν περισσότερο συνθηματολογία παρά σχέδιο διακυβέρνησης: ευρείες αυξήσεις, γενναιόδωρα επιδόματα, κρατικές δαπάνες με δήθεν πολλαπλασιαστικά θαύματα, χωρίς σαφή πηγαιοδότηση, χωρίς μηχανισμό υλοποίησης, χωρίς αξιόπιστη κοστολόγηση. Είναι σαν να μας διαβεβαιώνει ότι τα λεφτόδεντρα θα ποτίσουν μόνα τους.
Κι ένα εύλογο, ερώτημα προκύπτει: ο κ. Τσίπρας μίλησε ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζει νέο πολιτικό φορέα; Ο κ. Φάμελλος είναι ακόμη Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Μας έχουν μπερδέψει..
Η πολιτική θεσμικότητα δεν είναι διακοσμητικό σχήμα, ας το σκεφτούν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας και αυτό ταυτότητα, επανέφερε εμφατικά τον 13ο μισθό, την μείωση του ΦΠΑ - ενώ είναι γνωστό ότι οπουδήποτε εφαρμόστηκε αυτό το μέτρο δεν πέρασε ολόκληρη η μείωση στον καταναλωτή, καθώς η κερδοσκοπία και η τιμολογιακή συμπίεση στη λιανική απορρόφησαν μεγάλο μέρος του οφέλους -, αύξηση του κατώτατου μισθού - την οποία έχει ήδη πραγματοποιήσει η Νέα Δημοκρατία -, μείωση ΕΝΦΙΑ βάσει τετραγωνικών και άλλες εξαγγελίες από τις…εύκολες μαγικές λύσεις των λεφτόδεντρων
Πέρα από τον επιφανειακό επικοινωνιακό τους αντίλαλο, το ουσιώδες είναι το δημοσιονομικό τους αποτύπωμα: το μέτρο επαναφοράς του 13ου μισθού απορροφά πρακτικώς τον διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο, άρα καμιά άλλη κατηγορία πολιτών - ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, αγρότες, νέοι επιστήμονες, ευάλωτοι - δεν θα δει τίποτε από το πλεόνασμα στην πραγματικότητα από τους καρπούς των λεφτόδεντρων του ΠΑΣΟΚ.
Καμία στοχευμένη μείωση φορολογικών βαρών, καμία ουσιαστική υλοποιήσιμη πολιτική υπέρ της παραγωγικότητας. Όλο το δημοσιονομικά διαθέσιμο..«λίπασμα» θα ριχτεί σε μια μερική κατηγορία. Ετέραν μίαν φορά λοιπόν, παρακολουθήσαμε ακοστολόγητες & μη εφαρμόσιμες προτάσεις που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ καθώς υπερβαίνουν την οροφή δαπανών κατά πολλά δισ. ευρώ.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, είδαμε κατά καιρούς και αμήχανες συγχύσεις βασικών εννοιών - πληθωρισμού και ΑΕΠ - που σε επίπεδο κυβερνητικού προγράμματος συνιστούν όχι απλώς ολίσθημα, αλλά προειδοποιητικό καμπανάκι!
Τα συνηθισμένα, πλέον, «τάζω» του ΣΥΡΙΖΑ
Στο ίδιο μοτίβο, η ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε το γνωστό πανό ευκολίας: επαναφορά 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο, 13η σύνταξη, οριζόντιες μειώσεις ΦΠΑ, μαζικότερες προσλήψεις και γενικευμένη διεύρυνση παροχών. Πρόκειται βέβαια για κατάλογο υποσχέσεων που προϋποθέτει δημοσιονομικό χώρο πολλαπλάσιο του πραγματικού, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τον ΣΥΡΙΖΑ του «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Η οικονομία όμως δεν είναι ευχολόγιο και οι εξισώσεις της δεν λύνονται με χειροκροτήματα & νταούλια.
Με τι, πραγματικά, ποτίζονται τα λεφτόδεντρα λοιπόν;
Ας είμαστε ειλικρινείς: τα λεφτόδεντρα δεν ποτίστηκαν ποτέ με ιαματικά νερά προθέσεων.
Ποτίστηκαν με ιδρώτα και δάκρυα. Με capital controls που έπνιξαν την αγορά, με μηδενική ανάπτυξη όταν άλλες οικονομίες κινούνταν εμπρός, με μισθούς πείνας που διέβρωσαν την αξιοπρέπεια, με φυγή νέων που άφησε πίσω κενό δεκαετίας.
Αυτή ήταν η πραγματική «άρδευση», και το τίμημα το κατέβαλαν όλοι, ακόμη κι όσοι δεν πίστεψαν ποτέ στα θαυματουργά φυτώρια.
Η επιμονή του λαϊκισμού
Παρά τα μαθήματα του παρελθόντος, ο λαϊκισμός δείχνει αξιοθαύμαστη αντοχή. Το ΠΑΣΟΚ μοιράζει «δώρα» που εξαντλεί τον δημοσιονομικό χώρο πριν ακόμη συζητηθεί ανάπτυξη και παραγωγικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται μεταρρυθμίσεις χωρίς κοστολόγηση και παροχές χωρίς εξασφαλισμένη βάση, ενώ τα μικρότερα κόμματα περιορίζονται στο σύνθημα του «ηθικού αρμού»: να φύγει ο Μητσοτάκης και βλέπουμε..
Μόνο που η διακυβέρνηση δεν είναι συνθηματολογία. Η διακυβέρνηση είναι τεχνική, ευθύνη και συνέπεια. Τα λεφτόδεντρα ευδοκιμούν σίγουρα στη σκιά των εύκολων λόγων, η πραγματική οικονομία όμως, απαιτεί αριθμούς και σχέδιο.
Το αντίβαρο του ρεαλισμού
Μέσα σε αυτή τη θεατρική σκηνή ψευδαισθήσεων, υπάρχει και μια άλλη φωνή. Όχι για να υποσχεθεί επί γης παραδείσους, αλλά για να περιγράψει την οδό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ δεν αναμετρήθηκε με την ευκολία του χειροκροτήματος. Οι εξαγγελίες του σχεδιάστηκαν ρεαλιστικά, ήταν μετρημένες και καθολικές: για τον μισθωτό που ζητά ασφάλεια, για τον επιχειρηματία που διεκδικεί σταθερότητα, για τον νέο που θέλει προοπτική εντός συνόρων. Και ιδιαιτέρως, για τις οικογένειες με παιδιά, τους πολύτεκνους, τη μεσαία τάξη, όπου ανακοινώθηκαν ουσιαστικές φορολογικές ελαφρύνσεις, αλλά και για τα ζευγάρια που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά, με κίνητρα που προσδοκούν να αντιμετωπίσουν την υπογεννητικότητα.
Ανακοίνωσε την μείωση των φορολογικών συντελεστών κατά δύο μονάδες, τη δραστική ελάφρυνση για οικογένειες με παιδιά, την απαλλαγή νέων έως 25 ετών από τον φόρο εισοδήματος τη σημαντική μείωση για τους νέους έως 30 ετών, τη σταδιακή κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων, τη μείωση έως 30% των τεκμηρίων διαβίωσης, τη περαιτέρω μείωση του ΕΝΦΙΑ - για τα χωριά έως 1.500 κατοίκους όπου το 2027 θα μηδενιστεί -, καθώς και τη μείωση ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά.
Παράλληλα, ανακοίνωσε τις αυξήσεις που δρομολογούνται στα ειδικά μισθολόγια των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, αλλά και νέα προγράμματα στέγασης με κατασκευή 2.000 κατοικιών σε εκτάσεις πρώην στρατοπέδων, που θα καλύψουν ανάγκες πολιτών που βρίσκονται αντιμέτωποι με την στεγαστική κρίση.
Όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν συνιστούν αποσπασματικά μέτρα, αλλά συνέχεια μιας συνεπούς πορείας από το 2019 έως σήμερα, στη διάρκεια της οποίας η Κυβέρνηση έχει ήδη μειώσει φόρους, έχει αυξήσει μισθούς και έχει θεσπίσει ανακουφιστικά μέτρα για κάθε κοινωνική κατηγορία.
Το σημαντικότερο: οι εξαγγελίες δεν ξεφεύγουν από τον προϋπολογισμό, δεν θέτουν σε κίνδυνο τις υποχρεώσεις της χώρας, αλλά εντάσσονται σε ένα πλαίσιο υπεύθυνης διαχείρισης. Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγουν τον δρόμο για ακόμη περισσότερα στο μέλλον, καθώς η πάταξη της φοροδιαφυγής και η εισροή επενδύσεων ενισχύουν την οικονομία.
Με λίγα λόγια, η φετινή ΔΕΘ ανέδειξε έναν Πρωθυπουργό που δεν χαρίζεται σε εύκολες υποσχέσεις αλλά αποδεικνύει ότι νοιάζεται για όλους τους Έλληνες. Οι πολιτικές του στηρίζονται στην πραγματικότητα της οικονομίας και αποβλέπουν σε ένα κράτος που ανακουφίζει, ενισχύει και εμπνέει εμπιστοσύνη.
Αυτή είναι η διαφορά θεσμικής σοβαρότητας από τη ρητορική ευκολίας.
Η μνήμη και το μέλλον
Η ιστορία διδάσκει ότι οι κοινωνίες που κυνηγούν εύκολες λύσεις πληρώνουν διπλά.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια δεύτερου πειράματος. Χρειάζεται συνέχεια μιας πορείας που έχει ήδη αποδώσει: ισχυρή οικονομία, σταθερή ανάπτυξη, αποπληρωμή χρέους χωρίς νέες θυσίες από τον λαό.
Τα λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο οι κόποι των πολιτών, που αξίζουν ρίζες και όχι πυροτεχνήματα.
Ο πολίτης έχει μνήμη. Θυμάται πώς πότισε, με την καλή του πίστη και την ψήφο του, τα ψευδεπίγραφα φυτώρια και πώς το λογαριασμό τον μοιραστήκαμε όλοι.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσήλθε στη ΔΕΘ με το μόνο εφόδιο που έχει πραγματική αξία: την αλήθεια των δυνατοτήτων.
Όχι υποσχέσεις, αλλά σιγουριά. Όχι περισπασμούς, αλλά συνέπεια. Όχι νέες περιπέτειες, αλλά σταθερή προκοπή για όλους.
