Προφανώς οι δικαστές κινήθηκαν μέσα στο πλαίσιο του Ποινικού Κώδικα που ίσχυε μέχρι την αναθεώρησή του το 2021. Ο συγκεκριμένος Ποινικός Κώδικας έχει συγκεκριμένη ιστορία με συγκεκριμένους υπεύθυνους, οι οποίοι τιμωρήθηκαν πολιτικά κατ΄επανάληψη. Συνεπώς όσοι δεν επικαλούμαστε το «περί δικαίου αίσθημα», διότι έχουμε μια άλλη αντίληψη για την απονομή της Δικαιοσύνης, μένουμε με μια πικρή γεύση, χωρίς να απαιτούμε λαϊκά δικαστήρια.
Το πολιτικά ενδιαφέρον σημείο βρίσκεται στη στάση όλων αυτών οι οποίοι - ενώ παλιότερα πρωτοστατούσαν σε εκδηλώσεις έξω από τις δικαστικές αίθουσες, αναγορεύοντας εαυτούς σε αποκλειστικούς εκφραστές του περί δικαίου αισθήματος - τώρα, μετά την ανακοίνωση των ποινών για τους 104 νεκρούς στο Μάτι, σιωπούν. Και η σιωπή τους συνεχίζεται μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αποδεικνύεται έτσι ότι το περί δικαίου αίσθημα έχει εντελώς ρευστή ερμηνεία και για αυτό όσοι πιστεύουμε στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας το απορρίπτουμε.
Να σημειώσω για την ιστορία της υπόθεσης πως οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπηρεσιών που ενεπλάκησαν στην τραγωδία στο Μάτι αθωώθηκαν, ενώ ουδείς τους ζήτησε να τερματίσουν από ευθιξία την πολιτική τους σταδιοδρομία. Πολιτικά ζουν και βασιλεύουν.
Για να μη μιλήσω για το περίφημο 112 που αν υπήρχε - και δεν υπήρχε λόγω των αβελτηριών της τότε πολιτικής ηγεσίας - θα σωζόταν αυτές οι 104 ζωές. Έχει ξεχαστεί. Δε θέλω να κάνω μακάβριες συγκρίσεις τραγωδιών ούτε να ξύνω ανοικτές πληγές, καθώς ο ανθρώπινος πόνος της απώλειας είναι αβάστακτος. Τουλάχιστον οι συγγενείς των νεκρών των Τεμπών δε θα περιμένουν έξι χρόνια για να διεξαχθεί η δίκη, με ορατό τον κίνδυνο της παραγραφής. Τον Σεπτέμβριο, δηλαδή σε ενάμισι χρόνο από την τραγωδία, οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν.
Και η πικρή γεύση που μένει από αυτή την απόφαση; Πλήρωσαν οι καταδικασθέντες 40.000 ευρώ και πήγαν στα σπίτια τους. Μπορεί να το διαχειριστεί αυτό ο κοινός νους; Πολύ δύσκολα. Ένας δημαγωγός, ένας λαϊκιστής θα έκανε αμέσως τη διαίρεση και θα κραύγαζε πως η ανθρώπινη ζωή αποτιμήθηκε σε 381 ευρώ, αμφισβητώντας θεσμούς και συστήματα. (Είμαι σίγουρος πως αύριο θα το δω κάπου γραμμένο).
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Οι δικαστές υπάγουν τα πραγματικά περιστατικά στους νόμους και αποφασίζουν. Αν κάνουν λάθος στην κρίση τους υπάρχουν οι θεσπισμένες διαδικασίες για να επανορθωθεί η αδικία. Όμως, στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης μιας ποινής κυριαρχεί - κακώς - η περί δικαίου αίσθηση, η οποία και διαμορφώνει τη γενικότερη ατμόσφαιρα που μερικές φορές κυριαρχείται από οργή.
Και δεν αναφέρομαι στους συγγενείς των θυμάτων που ξέσπασαν με το άκουσμα των ποινών. Δικαιολογημένα τα όσα είπαν. Μετά από έξι χρόνια αναμονής περίμεναν μια απόφαση που θα δικαίωνε τους νεκρούς τους, αν ποτέ μπορεί οι νεκροί να δικαιωθούν. Τώρα η Δικαιοσύνη τρέχει να προλάβει την παραγραφή και δε γνωρίζω αν θα τα καταφέρει τελικά. Αλλά και για αυτό υπάρχουν οι υπεύθυνοι.
