Την πολιτική του αποκατάσταση επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας, με το βιβλίο που παρουσιάζει σήμερα, και αρκετοί - φίλοι και αντίπαλοι - αναμένουν εάν θα κάνει προβολή του σχεδιασμού του για το μέλλον, του δικού του και της κεντροαριστεράς.
Στο βιβλίο βυθίστηκε στο παρελθόν, ως καθαρτήριο από το οποίο φιλοδοξεί να εξέλθει πάλλευκος, άμωμος πολιτικών αμαρτιών. Ωστόσο, υπάρχουν «χρωστούμενα» που θα τον ακολουθούν. Όπως η τραγικότητα του Ματιού.
Ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων στο Μάτι του επιτέθηκε για όσα αναφέρει στο βιβλίο του σχετικά με την τραγωδία. Κάπως αργά βέβαια, αφού άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπεύθυνα στελέχη του στο απυρόβλητο επί εφταετία. Δεν είχε πυρετώδεις και αυτάρεσκους ανθρώπους να έλκουν τα μίντια, ούτε ένα κόμμα να οργανώνει συγκεντρώσεις και να τους παίρνει από το χέρι για να τους περιφέρει στο ευρωκοινοβούλιο.
Και κανά δυο βιβλία – καταγραφή της τραγωδίας, που εκδόθηκαν, δεν είχαν την αναλογούσα, στο συνταρακτικό γεγονός, δημοσιότητα, αφού τα μίντια τρέχουν εκεί όπου ξεσπάει κοινωνικό «νταβαντούρι».
Άλλωστε η πύρινη κόλαση έγινε επί «προοδευτικής κυβέρνησης», που ήταν φετίχ για τα κοινωνικά δίκτυα. Παράλληλα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τον Σεπτέμβριο του 2019 μιλώντας στη σύσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα, απέδωσε το ολοκαύτωμα σε «ακραία καιρικά φαινόμενα συνεπεία της κλιματικής αλλαγής»!
Και η σφοδρότητα του καταστροφικού φαινομένου ας πούμε, για την οικονομία του λόγου, ότι οφειλόταν σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Όμως οι κυβερνήσεις κρίνονται για τη διαχείριση των φαινομένων αυτών.
Και η διαχείριση πέραν της πρωτοφανούς ανικανότητας και του αδιανόητου ερασιτεχνισμού, είχε στοιχεία μείζονος ανηθικότητας. Όπως η περίφημη συνέντευξη των υπουργών που με… δορυφορικούς χάρτες ήθελαν να πείσουν περί εμπρησμού, ο αναίσθητος συγκυβερνήτης Πάνος, που ενώ ακόμα τα ερείπια κάπνιζαν και οι τάφοι ήταν φρεσκοσκαμμένοι, επιτέθηκε στους χαρο-καμένους, αντί ενός λόγου παρηγοριάς, κ.α.
Την ίδια ανηθικότητα διακρίνουν οι συγγενείς και σε όσα εξιστορεί για το Μάτι ο Αλέξης. Του επιτίθενται με ανακοίνωση ότι διαστρεβλώνει τα γεγονότα μέσα από επιλεκτικές αφηγήσεις ενώ χρησιμοποιεί την τραγωδία ως εργαλείο προσωπικής αποκατάστασης.
Οι συγγενείς τονίζουν ότι η τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 ήταν ένα κρατικό έγκλημα που στοίχισε 120 ζωές και έκαψε ακόμη 57. Αλλά γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν οι ευθύνες ως «μοίρα», ως «ανεξέλεγκτες συνθήκες» και οι υπεύθυνοι ως «άμοιροι παρατηρητές».
Εκφράζουν την οργή τους που τους προκαλεί «κάθε απόπειρα διαστρέβλωσης των γεγονότων μέσα από επιλεκτικές αφηγήσεις και αναφορές, τεχνητές συγκινήσεις και βολικές «λησμονιές». Επτάμισι χρόνια μετά, αντί για σεβασμό και αυτογνωσία, γίνεται από κάποιους συνειδητή προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία. Επίσης, αφήνουν σαφείς αιχμές για την καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης, μιλώντας για ανικανότητα «ουσιαστικής απονομής δικαίου» ενώ καυτηριάζουν και «τις προφανείς σχέσεις της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, διαχρονικά».
Οι συγγενείς απευθυνόμενοι στον Τσίπρα τονίζουν: «Δεν είναι έντιμο να μετατρέπεις μια κρατική κατάρρευση σε προσωπικό «δράμα». Η αποσπασματική μεταφορά και περιγραφή, εν είδει «περι-αστικού» μυθοπλαστικού πονήματος, αλλοιώνει την πραγματικότητα και αποτελεί συνέχιση του εγκλήματος. Κανένα συγχωροχάρτι σε όποιον καταπατά την αλήθεια».
Ο Τσίπρας σε ένα βιβλίο 762 σελίδων αφιέρωσε μόλις εφτά σελίδες για το τραγικότερο γεγονός της θητεία του. Και φυσικά αυτοαθωωτικές. Άλλωστε, η πρόσφατη κριτική της επιζήσασας Κατερίνας Μαλά, του καταλογίζει ότι χρησιμοποιεί ύφος «μυθιστορηματικό, τύπου Άρλεκιν», και όχι επικεντρωμένο στα πραγματικά γεγονότα.
Το «δράμα» αναδύεται από κάποιες περιγραφές του συγγραφέα. Γράφει: «Το Μάτι υπήρξε η πιο σκοτεινή, η πιο οδυνηρή και τραυματική δοκιμασία της πρωθυπουργικής μου διαδρομής. Μια προσωπική συντριβή. Ο αφανισμός ανυποψίαστων ανθρώπων από μια αδυσώπητη δύναμη που έπρεπε, αλλά δεν μπορέσαμε, να ελέγξουμε».
Και σε άλλο σημείο: «Πρώτη φορά άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «Γιατί, Θεέ μου;». Εγώ που ποτέ δεν επικαλέστηκα τον Θεό για να εξηγήσω το Σύμπαν. Εκείνη τη νύχτα αυτές τις λέξεις γέννησε η απόγνωσή μου».
Πάντως, σε άλλο σημείο αναφέρει και ότι κατάλαβε με φόβο «ότι ο συντονισμός είχε χαθεί και ο καθένας έκανε ό,τι του επέτρεπαν τα μέσα και οι δυνάμεις του. Δεν υπήρχε ενιαίος έλεγχος, γι’ αυτό δεν υπήρχε ενιαία εικόνα».
Με το τελευταίο βέβαια, περί μη ενιαίας εικόνας, απενοχοποιεί και τον εαυτό του για την εικόνα του ανήξερου πρωθυπουργού εκείνο το φρικτό βράδυ.
