Η «Φλοτίλα», ο στολίσκος των Ευρωπαίων αλληλέγγυων που έπλευσαν προς τη Γάζα, ήταν μια πράξη που στόχευε στην καταγγελία της πολιτικής του Ισραήλ στη Γάζα.
Είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί με την ακτιβιστική αυτή πλεύση, είτε τη θεωρεί πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους είτε μονομερή υποστήριξη της τρομοκρατίας της Χαμάς, σε κάθε περίπτωση ήταν μια αμιγώς πολιτική πράξη. Στρεφόταν δικαίως ή αδίκως, εναντίον των επιλογών μιας εκλεγμένης κυβέρνησης κράτους.
Ήταν μια πολιτική πράξη που οι ίδιοι οι συμμετέχοντες της αφαίρεσαν βέβαια βάρος με την ελαφρότητα των καταγγελιών τους, αφότου αναχαιτίστηκαν και συνελήφθησαν από τις ισραηλινές αρχές.
Κατ’ αρχάς τη σύλληψή τους την ονόμασαν «απαγωγή», χωρίς ενσυναίσθηση της πραγματικής έννοιας της απαγωγής που πραγματοποίησε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου του 2023, με τις ανατριχιαστικές εικόνες που είδε ο πλανήτης.
Στην συνέχεια κατήγγειλαν… βασανιστήρια. Τα βασανιστήρια εξιστορήθηκαν δια στόματος της ημετέρας βουλευτού (συγγνώμη, βουλεύτριας) της Νέας Αριστεράς Πέτης Πέρκα. Η ριζοσπάστρια βουλεύτρια κατήγγειλε ότι οι συνθήκες κράτησης ήταν «άθλιες». Ήτοι τους είχαν ώρα στα γόνατα, υπουργός τους έβριζε μπροστά στην κάμερα, ενώ στρατιώτες έσκιζαν «με μανία τα διακριτικά ενός συντρόφου Γάλλου».
Παράλληλα το κτήριο της φυλακής ήταν άθλιο και μύριζε σαν σταύλος, ενώ τους άφηναν να πιούνε νερό από τη βρύση, που κατά την κα βουλεύτρια μύριζε άσχημα, ενώ τους υπέβαλαν και στο ανείπωτο μαρτύριο με το να τους ξυπνήσουν νύχτα για να υπογράψουν ένα χαρτί που έλεγε ότι μπήκαν παράνομα στο Ισραήλ. Η ίδια επιχείρησε να έρθει σε επαφή με την ελληνική πρεσβεία (της χούντας Κούλη) για προστασία.
Τελικά οι… δύστυχοι όμηροι της ισραηλινής απαγωγής επέστρεψαν με χρήματα του ελληνικού κράτους (και καλώς επέστρεψαν έτσι). Αλλά η εξιστόρηση, ακόμη αν ήταν ακριβής και όχι υπερβάλλουσα για λόγους σκοπιμότητας, πάλι πρόσβαλε τα πραγματικά θύματα της απαγωγής της Χαμάς.
Αυτοί που βίωσαν τον θάνατο, την σκύλευση των σωμάτων τους πάνω σε αγροτικά, που βίωσαν άγρια βασανιστήρια και βιασμούς στις ανήλιαγες υπόγειες φυλακές της Χαμάς. Ήταν προσβολή και στους ίδιους τους άοπλους Παλαιστίνιους που δήθεν υπερασπίζονται, γιατί αυτοί έζησαν τον τρόμο, την απελπισία, τον θάνατο, στη διάρκεια των συγκρούσεων.
Τι μας έπιασε και καταπιανόμαστε με ένα θέμα που έχει παρέλθει; Στην Ελλάδα δεν έχει παρέλθει. Μας τα θύμισε η νέα εκδήλωση αντισημιτισμού χθες στην Σούδα, με το ίδιο μοτίβο. Να μην αποβιβαστούν στο λιμάνι Ισραηλινοί τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο Crown Iris.
Και όταν με την επέμβαση των ΜΑΤ κατόρθωσαν να αποβιβαστούν και να επιβιβαστούν σε λεωφορεία, αυτά δέχτηκαν κόκκινες μπογιές από τους διαδηλωτές. Οι συγκεντρωμένοι επίσης ανανέωσαν το ραντεβού τους για νέα κινητοποίηση στο παλιό λιμάνι των Χανίων, στις 12:00 το μεσημέρι.
Η επέμβαση των ΜΑΤ συνοδεύτηκε με τους γνωστούς τίτλους της Αριστεράς «άγρια καταστολή» ενώ οι διαδηλωτές φώναζαν «Είμαστε δάσκαλοι των παιδιών σας», και για μια κυρία που συνελήφθη, προειδοποιούσαν ότι έχει την καρδιά της.
Δεν θα πούμε το αυτονόητο, ότι η αυτοπροστασία για έναν άνθρωπο που έχει την καρδιά του είναι η αποχή από τις διαδηλώσεις. Ο κάθε ενήλικας έχει την ευθύνη των πράξεών του και η όποια πάθηση δεν αποτελεί άλλοθι ατιμωρησίας. Παράλληλα και η ιδιότητα του δασκάλου είναι ξεχωριστή από αυτή του διαδηλωτή, και εξίσου δεν αποτελεί άλλοθι ατιμωρησίας. Αυτά τα αυτονόητα ακούγονται ως δεξιά και αντιδραστικά στην Ελλάδα της ρηχής συνθηματολογίας.
Το έχουν σχολιάσει αρκετοί. Τους Αμερικανούς εναντίον των οποίων κάνουμε κάθε χρόνο και πορεία στην πρεσβεία, ποτέ δεν τους απωθήσαμε από λιμάνια και αεροδρόμια. Ούτε κάποια άλλη εθνικότητα. Κατηγορούσαμε κυβερνήσεις όχι πολίτες. Εκτός αν είναι Ισραηλινοί τους οποίους κυνηγούν εν αγαστή συμπνοία Αριστερά και ακροδεξιά.
Η φασιστική λογική της συλλογικής ευθύνης επιπίπτει της κεφαλής κάθε Ισραηλινού. Όλοι κατά τους αριστερούς (και τους ακραίους δεξιούς) διαπράττουν το ίδιο… έγκλημα. Είναι Ισραηλινοί πολίτες. Ασχέτως αν κάποιοι ή πολλοί από τους επισκέπτες τουρίστες, ανήκουν στους πολίτες που διαδήλωναν κατά του Νετανιάχου.
Οι αριστερές εκδηλώσεις απόδοσης συλλογικής ευθύνης είναι μια ακόμη πτυχή εκδήλωσης του αντισημιτισμού, που προστίθεται στις πράξεις μίσους των ακροδεξιών όπως είναι οι θεωρίες συνωμοσίας κατά των Εβραίων που ελέγχουν κυβερνήσεις, η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος, η ρητορική μίσους στο διαδίκτυο, ή ο βανδαλισμός των εβραϊκών νεκροταφείων.
Είναι υπερβολή να διωχθούν για ρητορική μίσους με τον αντιρατσιστικό νόμο, την ψήφιση του οποίου η Αριστερά ενθουσιωδώς χειροκρότησε, νομίζοντας ότι αφορά μόνο την ακροδεξιά;
