Του Γιάννη Σιδέρη
Ευοδώνεται χωρίς εμάς για μας, η προσδοκία της κυβέρνησης, στο αέναο φαντασιακό αίτημά της να κατορθώσει να επιλύσει το πρόβλημα της χώρας με πολιτική συμφωνία. Μόνο που θα είναι χωρίς εμάς!
Σύμφωνα με τις χθεσινοβραδινές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Δημ. Τζανακόπουλου, «οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν ώστε να επιτευχθεί πολιτική συμφωνία σε ζητήματα όπου υπάρχου ακόμη μικρότερες ή μεγαλύτερες αποστάσεις, όπως στα εργασιακά ή στο σκέλος των δημοσιονομικών. Θεωρούμε ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για πολιτική συμφωνία, μέχρι το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, επομένως το χρονοδιάγραμμα που έχουμε θέσει αποτελεί αυτή την στιγμή ένα βασικό μας σενάριο».
Την ίδια στιγμή η συγκυρία χλεύαζε.
Η Suddeutsche Zeitung έγραψε ότι επίκειται την Παρασκευή συνάντηση των ΥΠΟΙΚ Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Ολλανδίας με αξιωματούχους του ΔΝΤ. Θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Το καθόλου πρωτότυπο είναι πως η σύσκεψη αυτή θα πραγματοποιηθεί απούσης της Ελλάδας.
Πηγές του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών διευκρίνισαν ότι πρόκειται περί συσκέψεως στα πλαίσια του Washington Group και όχι για μια έκτακτη διαδικασία. Ούτως άλλως αντικείμενο της σύσκεψης είναι το ελληνικό χρέος και οι εργασίες θα πραγματοποιηθούν χωρίς έλληνα εκπρόσωπο ανάμεσά τους.
Νωρίτερα το πρακτορείο MNI, με δημοσίευμά του έκανε γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι εξετάζουν Plan Β σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την Ελλάδα. Πάλι χωρίς εμάς.
Η Ελλάδα πάντως εξακολουθεί να καμώνεται αντίσταση. Όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «η πολιτική βούληση της ελληνικής πλευράς δεν συνεπάγεται όμως και σε καμιά περίπτωση, και βούληση για λήψη νέων μέτρων λιτότητας, αλλά ούτε και για υποχωρήσεις αρχών, ιδίως στον τομέα των εργασιακών».
Έχει… δίκιο η ερχόμενη φοροκαταιγίδα, οι αυξήσεις του ΦΠΑ από 1η πρώτου, τα 2,5 δισ. νέοι φόροι που προβλέπει ο προϋπολογισμός, είναι… παλιά μέτρα γιατί νομοθετήθηκαν σε προγενέστερο χρόνο.
Όσο για τις αρχές στα εργασιακά, για τα οποία σφάζονται τροϊκανοί στην ποδιά της κας Αχτσιόγλου, πρόκειται για φανταχτερό πυροτέχνημα άνευ ουσίας. Ναι, οι μαζικές απολύσεις και το lock out των εργοδοτών (των καπιταλιστών, για να συγχρονιστούμε με τη γλώσσα τους), αποτελούν τα τελευταία αναχώματα του κυβερνώντος κόμματος, είναι το τελευταίο ψιμύθιο αριστεροσύνης, τα ιερά και τα όσια που αγωνίζεται να μην τα ρίξει τοις κυσίν.
Ωστόσο είναι μια μάχη προσχημάτων (και ενέχει στοιχεία θεατρικότητας):
Το θέμα των συλλογικών συμβάσεων είναι κοινοτικό κεκτημένο και είχε διευθετηθεί από το ''14 (εποχή Σαμαρά). Γράφει επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας την Δευτέρα:
«Η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Έφη Αχτσιόγλου, συναντήθηκε σήμερα, με τους εκπροσώπους των εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ).
Κατά τη συνάντηση, οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων, επαναβεβαίωσαν τις θέσεις που είχαν διατυπώσει στην κοινή δήλωση των εθνικών Κοινωνικών Εταίρων της 19ης Ιουλίου 2016. Υπενθυμίζεται ότι η κοινή δήλωση των εθνικών Κοινωνικών Εταίρων της 19ης Ιουλίου 2016 επιβεβαίωσε εκ νέου τα συμφωνηθέντα στις τριμερείς συναντήσεις που διεξήχθησαν υπό την αιγίδα της ΔΟΕ την 30η Σεπτεμβρίου 2014 στη Γενεύη και την 26η Νοεμβρίου 2015 στο Ζάππειο».
Το θέμα της ανταπεργίας εργοδοτών (lock out), μάλλον δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Είχε απαγορευτεί με τον συνδικαλιστικό νόμο του ΠΑΣΟΚ το μακρινό '82, αλλά η χώρα μας έχει ενσωματώσει στο εσωτερικό δίκαιο κοινοτική οδηγία η οποία το αναγνωρίζει. Και θα είναι πολύ ανασφαλές για την ισχύ των επιχειρημάτων μας να επικαλούμαστε το κοινοτικό κεκτημένο για τις συλλoγικές συμβάσεις εργασίας και να το παραγνωρίζουμε για το lock out.
Τέλος οι μαζικές απολύσεις, που θίγουν τα όσια των οσίων του ΣΥΡΙΖΑ:
Η Ελλάδα έχει ελάχιστες μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες μέσα στην εξαετή πορεία του μνημονίου φρόντισαν, με το επιτρεπόμενο ως τώρα ποσοστό, να απολύσουν εργαζόμενους. Τι χρείαν έχουν του νόμου;
Εκτός και αν ο νόμος θα αφορά τράπεζες και εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ. Εδώ όντως υπάρχει πρόβλημα, στο μέτρο που δεν θα μπορέσουν να τους προσφέρουν πλουσιοπάροχα προγράμματα εθελούσιας εξόδου. Η παρατήρηση αφορά τις ΔΕΚΟ κυρίως, οι τράπεζες έχουν προχωρήσει σε προγράμματα εθελοθυσίας εξόδου.
