Χαμένοι από χέρι, είναι όσοι πιστεύουν ότι θα αρπάξουν από το στόμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το πολιτικό «ψωμί» από την εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών ή θα καρπωθούν από την ισχύ που απέκτησε η Μαρία Καρυστιανού, κινούμενη επί μήνες περισσότερο ως πολιτικός παράγων στο δημόσιο βίο παρά ως μια μητέρα που διεκδικεί αλήθεια και Δικαιοσύνη.
Τα παραπάνω ισχύουν κυρίως για το ΠΑΣΟΚ, τον πρόεδρο και μια σειρά από στελέχη του, που πιστεύουν ακόμη και τώρα ότι υπάρχει κάτι θετικό να αποκομίσουν από τη σύμπλευση με την άγρια, εκδικητική και απειλητική για τους θεσμούς, ψευδο- απαίτηση για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Από πρόσωπα και συμφέροντα που διακονούν την πολιτική ανωμαλία στο όνομα μιας δήθεν κάθαρσης που αποσκοπεί στην παλινόρθωση της… «καλής διαφθοράς».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, κινήθηκε χθες στη Βουλή, στη μεθόριο του παραλόγου, όταν εκλήθη να εξηγήσει τη στάση του, στην τροπολογία για την προστασία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη.
Και με το Μνημείο και με το τσαντίρι. Μια μεσοβέζικη και κουτοπόνηρη τακτική μήπως χορτάσει το σκύλο και κρατήσει και την πίτα ακέραιη.
Δεν χρειαζόταν υποστήριξε να αλλάξει κάτι, το πλαίσιο για την προστασία του μνημείου υπάρχει, απλώς η κυβέρνηση όφειλε να πάρει τα μέτρα της.
Τα είπε αυτά αφού προηγουμένως ο ίδιος ουσιαστικά συνηγόρησε στη μορφή που έλαβε η διεκδίκηση Ρούτσι, ενώ η Ευαγγελία Λιακούλη, πανηγύρισε με ηδονική εξαλλοσύνη τη συντριπτική ήττα της κυβέρνησης από τον απεργό πείνας.
Η βουλευτής Λάρισας και πρώην επικεφαλής της Κ.Ο. με όσα είπε χθες, μπορεί να ελπίζει σε μεταγραφή στο κόμμα Κωνσταντοπούλου, ή όποιο άλλο βάλει τα Τέμπη στην προμετωπίδα του.
Το γεγονός ότι Ανδρουλάκης, Λιακούλη, Δουδωνής κ.α., εμφάνισαν το Κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» ως δείγμα προηγούμενης αμαύρωσης του χώρου του «Αγνώστου Στρατιώτη», είναι κατάντια για το κόμμα το οποίο η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, κράτησε με νύχια και με δόντια στο ευρωπαϊκό κέντρο για να μην το καταπιεί ολοκληρωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι που νομοτελειακά θα συμβεί με τη νέα επέλαση Τσίπρα, και την αδυναμία της ηγεσίας να αντιληφθεί που ετάχθη ιστορικά το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται. Ποιανού το συμφέρον έχει ταχθεί να υπερασπίζεται και μια ποια μέσα να διεκδικεί την πολιτική αλλαγή. Με συμπεριφορά «κανίς» της Ζωής Κωνσταντοπούλου - όρο τον οποίο η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας έχει πολλάκις χρησιμοποιήσει για τον κύριο Τσίπρα - στη Χαριλάου Τρικούπη επισπεύδουν το σχεδόν αναπόφευκτο.
Ιδίως αν ανταποκριθούν στο προσκλητήριο Φάμελλου, Χαρίτση, Ζωής, αντιεξουσιαστών, φλοτιλών κ.α να καταργήσουν από κοινού στην πράξη τη ρύθμιση για την προστασία του Αγνώστου Στρατιώτη. Με καθημερινό επαναστατικό αντικυβερνητικό ακτιβισμό, αντιδημοκρατικό τσαμπουκά και φερετζέ τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Αριβίστες παραχαράκτες και καταχραστές των εννοιών αυτών, βρέθηκαν και στο παρελθόν από την πλατεία στο κοινοβούλιο. Αλλά τον τελικό σκοπό τους δεν τον πέτυχαν. Η Δημοκρατία είναι ανεκτική και ευρύχωρη, μέχρι να κινδυνεύσει. Εκεί αναλαμβάνουν δράση, οι πραγματικοί θεματοφύλακες της…
Με αφορμή την αποκήρυξη από το ΠΑΣΟΚ του «Μένουμε Ευρώπη», αξίζει η υπόμνηση ότι το Κίνημα δεν εμφανίστηκε το 2015. Γεννήθηκε το 2011 όταν η χώρα έπεφτε στο βάραθρο της κοινωνικής οργής και των απειλών από τις μαυρο- κόκκινες ορδές της «πάνω και κάτω πλατείας», ότι θα κάψουν το μπου…λο τη Βουλή. Για να φέρουν πίσω όπως έλεγαν την αξιοπρέπεια και τα κλεμμένα. Τι έφεραν το γνωρίζει καλά η πλειονότητα των πολιτών.
Εκ των εμπνευστών του Κινήματος, ο Αντώνης Κουρουτάκης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, ευχόταν - και ταυτόχρονα προφήτευε το 2015 - μετά το δημοψήφισμα και τη διάσωση από τον όλεθρο: «Το μόνο που εύχομαι είναι το «Μένουμε Ευρώπη» να μη χρειαστεί να το ξαναχρησιμοποιήσουμε και να μείνει στη μνήμη εκείνης της περιόδου. Αν και πολύ φοβάμαι ότι αν εμφανιστούν στην Ελλάδα ευρωσκεπτικιστές τύπου Ορμπαν, το «Μένουμε Ευρώπη» θα ξαναγίνει επίκαιρο».
Με τόσους αντι-ευρωπαίους, αντιδυτικούς, θαυμαστές του Πούτιν και ντελίβερι συμφερόντων της Άγκυρας χρειαζόμαστε ένα «Μένουμε Όρθιοι και Ευρώπη επί 10».
