Η σύγχυση μεταξύ των λειτουργιών και των σηματοδοτήσεων που εκπέμπουν το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, η Βουλή και η πλατεία Συνάγματος, κυριάρχησε και χθες κατά την σχετική συζήτηση στο Κοινοβούλιο.
Η αντιπολίτευση σκόπιμα εξομοίωσε το Μνημείο με την Πλατεία, ισχυριζόμενη ότι η τροπολογία κατατέθηκε αποβλέποντας στην αντιμετώπιση των «λαϊκών αγώνων».
Επιχείρημα ανίσχυρο, αφού η πλατεία Συντάγματος παραμένει δημόσιος χώρος ο οποίος φιλοξενεί τις συγκεντρώσεις, τις διαμαρτυρίες, τις διαδηλώσεις, τις κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις. Και αυτές δεν αναστέλλονται με διατάξεις. Η τροπολογία απλώς αποσκοπεί να αντικρούσει την μικροπολιτική ιδιοποίηση του Μνημείου.
Η ίδια η Ζωή Κωνσταντοπούλου, κήρυκας και εμπνεύστρια των ακτιβιστικών ενεργειών, της απεργίας πείνας και των επακόλουθων τσαντιριών, επιχειρηματολογώντας αναίρεσε εαυτόν. Δεν βρήκε να εκμαιεύσει από την ιστορία του Μνημείου αποδεκτές δράσεις που να ήταν εκτός εθνικού πλαισίου.
Τα επιχειρήματά της, στην προσπάθεια να τεκμηριώσει το δικαίωμα του λαϊκού παράγοντα στην προσέγγιση του Μνημείου, αρδεύτηκαν από δράσεις του παρελθόντος που είχαν την λαϊκή συναίνεση, αλλά ήταν υπερκομματικές και εθνικού περιεχομένου. Όπως π.χ. οι άτυπες συγκεντρώσεις στον «Αγνωστο» στην επέτειο του ΟΧΙ, ή τα στεφάνια που κατέθεταν κατ’ αντίθεση των Ιταλών κατακτητών, οι ανάπηροι πολέμου.
Όμως αφού «το μνημείο ανήκει στον λαό «όπως κανοναρχεί η ίδια και οι φαν της, από όσο γνωρίζουμε δεν εξουσιοδότησε ο λαός τον κ. Ρούτσι να κάνει κατάληψη, ούτε εξουσιοδότησε τους αλληλέγγυους να στήσουν τσαντίρια. Και αυτό είναι άσχετο με τη συμπόνια που νιώθει ο λαός για το τραγικό χαμό του παιδιού του και το αίτημα για Δικαιοσύνη.
Πολύ περισσότερο που υπό την επίδραση του πνεύματος της Ζωής υπονομεύει ο ίδιος το δίκιο του, κάνοντας δηλώσεις του τύπου «εάν σβηστούν τα ονόματα των νεκρών στα Τέμπη θα έχουμε θύματα». Ή αυτών της κας Καρυστιανού που επιχειρεί ανοίκειες ιστορικές συνταυτίσεις, λέγοντας: «Ούτε η κατοχική κυβέρνηση δεν τόλμησε να ψηφίσει ρύθμιση για τον Άγνωστο Στρατιώτη».
Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι από την πρώτη ημέρα της ανακοίνωσης προθέσεων από τον πρωθυπουργό, ο γράφων είχε χαρακτηρίσει σωστή την πρωτοβουλία σε λάθος χρόνο.
Ένα θέμα που βρίσκεται στη ζέση του το αφήνεις να καταλαγιάσει και το νομοθετείς σε νεκρό χρόνο, όταν τα πάθη έχουν σιγάσει και η λογική - όσο είναι δυνατή στην Ελλάδα- έχει επανέλθει. Αλλιώς εξάπτεις τα πνεύματα, επιτείνεις τη διάθεση συγκρούσεων, και το νομοθέτημα κινδυνεύει να καταστεί ανενεργό (Αν π.χ. ο κ. Ρούτσι κατασκηνώσει εκ νέου στο Σύνταγμα, δεν πρόκειται να συλληφθεί και να τιμωρηθεί).
Ήδη ο Φάμελλος έκανε κήρυγμα ανυπακοής, λέγοντας «από σήμερα θα το καταργήσουμε», και κάλεσε τους αρχηγούς των υπολοίπων κομμάτων να βρεθούν «τώρα και κάθε βδομάδα», στη θέση που καθόταν ο κ. Ρούτσι. Έτσι ανταποκρίνεται στο πνεύμα του Μνημείου!
Επίσης δεν θεωρούμε πιθανό ότι η κυβέρνηση προσπάθησε «να σβήσει τη φωτιά με φωτιά». Να δημιουργήσει δηλαδή ένα πρόβλημα μικρής εμβέλειας και εντάσεως, προκειμένου να στρέψει την προσοχή του κοινού από μείζονα προβλήματα.
Ούτως ή άλλως για τα προβλήματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα, το πολιτικό κόστος το έχει ήδη πληρώσει. Είτε πρόκειται για το ίδιο το δυστύχημα των Τεμπών, είτε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ , είτε για την ακρίβεια. Η τελευταία θα υπάρχει και δεν θα την αντιμετωπίσει η... τροπολογία του Μνημείου.
Η αλλοίωση που έχει επέλθει στις συνειδήσεις της Αριστεράς ως προς το τι εκπέμπει το μνημείο, που έχει αντικατασταθεί από Μνημείο υπέρτατης θυσίας για την πατρίδα, σε μνημείο… «λαϊκών αγώνων». Όπως η Σια Αναγνωστοπούλου που είπε ότι τα ονόματα των παιδιών που πέθαναν δένουν αρμονικά με τα ονόματα των ηρώων που πέθαναν για την πατρίδα!
Αντανακλάται και στην ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εμφανίστηκε ως … αντιεξουσιαστής, για να ψαρέψει μελλοντικούς ψήφους στην « πλατεία».
Σε ανάρτησή του ισχυρίζεται: «Μπροστά στη Βουλή, στο μέτωπο της πλατείας Συντάγματος, το Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη δεν είναι μια τυπική πρόσκληση για να καταθέτουν στεφάνια οι εκπρόσωποι της εξουσίας».
Πρώην πρωθυπουργός ο «αντιεξουσιαστής» Αλέξης, απαξιώνει τα στεφάνια που καταθέτουν οι εκπρόσωποι της εξουσίας, μέρος της οποίας υπήρξε. Και… δεν γνωρίζει ότι αυτοί οι «εξουσιαστές», είναι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, και η κατάθεση στεφάνου αποτελεί μια τελετουργική πράξη τιμής στη θυσία.
Επίσης οι ξένοι επίσημοι, αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων, με την κατάθεση εκφράζουν σεβασμό και αναγνώριση στον λαό που τους φιλοξενεί, τιμώντας την ιστορική του προσφορά στους αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία - Δεν κομίζουμε γλαύκα ες Αθήνας. Τα αυτονόητα γράφουμε που ισχύουν σε όλον τον πλανήτη, εκτός από την ιδιαιτερότητα της Ελλάδας.
Προφανώς ο Αλέξης καταθέτοντας ο ίδιος στεφάνια ως πρωθυπουργός, το εκλάμβανε μάλλον ως μια θεατρική πράξη άνευ περιεχομένου. Εκτός όταν κατέθετε λουλούδια στην Καισαριανή - και καλώς έκανε.
Γι’ αυτό ολοκλήρωσε την ανάρτηση με την προειδοποίηση προς τον Μητσοτάκη: «θα καταλάβει ελπίζω σύντομα, ότι ιδιοκτήτης είναι άλλος- ο ελληνικός λαός».
Ενώ τώρα δεν είναι ιδιοκτήτης ο ελληνικός λαός επειδή η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση απαγορεύει τα τσαντίρια.
