Το σχέδιο των 21 σημείων του προέδρου Τραμπ για την ειρήνευση στη Γάζα, το οποίο σε γενικές γραμμές περιλαμβάνει άμεση εκεχειρία, απελευθέρωση των ομήρων, σταδιακή αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων, αφοπλισμό της Χαμάς και μετάβαση σε διεθνή διοίκηση με συμμετοχή αραβικών και μουσουλμανικών δυνάμεων, έγινε δεκτό από τις ισχυρότερες αραβικές και μουσουλμανικές χώρες.
Η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Ινδονησία, το Πακιστάν και η Τουρκία, αφού εξέδωσαν κοινή δήλωση υποστήριξης, εκφράζοντας την ετοιμότητα τους για συνεργασία με τις ΗΠΑ και τις άλλες πλευρές, δεσμεύτηκαν να συμβάλουν στην ανοικοδόμηση της Γάζας και στη δημιουργία ενός κράτους με ευημερία, και ειρήνη, χωρίς τρομοκρατία.
Οι πιθανότητες και ελπίδες ειρήνευσης είναι μεγαλύτερες από ποτέ, μετά την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023 από τη Χαμάς και την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση του Ισραήλ. Οι τρομοκράτες της Χαμάς όπως φαίνεται είναι με την πλάτη στον τοίχο έχοντας απολέσει ακόμα και την υποστήριξη του Κατάρ και της Τουρκίας, που προφανώς έχουν διακρίνει ποιο θα είναι το τέλος του έργου.
Έτσι διαβάζουμε σε δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο και στις ιστοσελίδες, αλλά και παρακολουθούμε σε συνεντεύξεις και παρεμβάσεις μια τεράστια αλλαγή στάσης από όλους αυτούς που μέχρι πρότινος καταδίκαζαν το «κράτος δολοφόνο», τον «ακροδεξιό και φασίστα Μπέντζαμιν Νετανιάχου» και τη «γενοκτονία».
Έχουν αλλάξει στάση όχι μόνο όσοι διατύπωναν ενστάσεις ενστερνιζόμενοι στις απόψεις της ισραηλινής αντιπολίτευσης, αλλά και όσοι με «επαγγελματική» συνέπεια κατέκριναν το Ισραήλ, υιοθετώντας παράλληλα τη ρητορική της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, του Ιράν και της Τουρκίας. Διότι ήταν πολλά τα πετροδολάρια, αλλά και τα ρούβλια.
Μόνο στη χώρα μας το φριπαλεστάιν μέτωπο παραμένει ακλόνητο και σταθερό. Ένα μέτωπο που ξεκινάει από τον εγχώριο ακροδεξιό και φασιστικό χώρο, όπου έχει βαθιές ιδεολογικές ρίζες, όπως βλέπουμε στις ακόλουθες φωτογραφίες από σχετικές ιστοσελίδες.
Καταλήγοντας στον αριστερό χώρο, από την εποχή των εναγκαλισμών των Παπανδρέου και Σημίτη με τον Γιάσερ Αραφάτ, και του θαυμασμού των αγώνων της παλαιστινιακής τρομοκρατίας, στους θαμώνες των θερινών μπιτσμπάρ και πανηγυριών, στους κατ’ επάγγελμα αγωνιστές, καθώς και στους πάσης φύσης «αγανακτισμένους» που αναζητούν αφορμές για να εκδηλώσουν τον αντισυστημισμό τους και να προσφέρουν διέξοδο στον καταπιεσμένο επαναστατικό τους οίστρο.
Ενώ λοιπόν αναδύεται ένα σκηνικό αισιοδοξίας, σχετικά με το τέλος ενός αιματηρού πολέμου, το εγχώριο φριπαλεστάιν μέτωπο παρακολουθεί βουβό και σιωπηλό τα τεκταινόμενα. Ίσως διότι θα αναγκαστεί να σβήσει από το αγωνιστικό μενού του, το καλύτερο πιάτο. Ίσως διότι θα χάσει ένα βασικό εργαλείο της αντιδυτικής εργαλειοθήκης του. Ίσως διότι η επαφή με την πραγματικότητα, των εραστών των ιδεοληψιών και των εμμονών, να είναι ιδιαίτερα επώδυνη. Ίσως διότι ο κόπος για το μίσος εναντίον των πολιτών του Ισραήλ και των Ελλήνων Εβραϊκού θρησκεύματος, που προσπάθησε να σκορπίσει στην κοινωνία, έπεσε στο κενό, αφού στο ειρηνευτικό σχέδιο οι λογικές προτάσεις που από την πρώτη στιγμή είχε προτείνει η πλευρά του Ισραήλ.
Δηλαδή, την απελευθέρωση των ομήρων, τον αφοπλισμό των τρομοκρατών της Χαμάς και την ανάθεση της διοίκησης της νέας Γάζας από μια διεθνή ομάδα μετριοπαθών αραβικών και μουσουλμανικών χωρών.
Και εδώ είναι το οξύμωρο. Ενώ το ειρηνευτικό σχέδιο έχει γίνει αποδεκτό από το σύνολο της διεθνούς αραβικής και μουσουλμανικής κοινότητας, εξαιρουμένου του κράτους – τρομοκράτη του Ιράν, το εγχώριο κίνημα φριπαλεστάιν, δεν μπορεί να ψελλίσει ούτε μια θετική πρόταση, ούτε μια λέξη, ούτε ένα φωνήεν. Αδυνατώντας να δεχθεί την ειρήνη που θα θέσει ένα τέλος στην κρίση, στον πόλεμο, στους θανάτους και στην ανασφάλεια των πολιτών τόσο της Γάζας, όσο και του Ισραήλ. Αυτό που αποδέχεται σύσσωμος ο αραβικός κόσμος δεν το αποδέχονται οι αγωνιστές του φριπαλεστάιν.
Διότι τι θα κάνει η ακροδεξιά αν οι «σιωνιστές σταματήσουν να σφάζουν»; Ποιους νέους εχθρούς θα ανακαλύψει;
Τι θα κάνει η αριστερά δίχως τους «δίκαιους αγώνες των μαχητών της Χαμάς» και τα «ανθρώπινα δράματα»; Πώς θα στηρίξει το αντιδυτικό της παραλήρημα;
Και κυρίως τι θα κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είχαν υιοθετήσει άκριτα όλη την προπαγάνδα της Χαμάς και της Τουρκίας, στην προσπάθεια τους να ασκήσουν αντικυβερνητική πολιτική; Κατηγορώντας την κυβέρνηση για τη στάση της απέναντι στο Ισραήλ; Υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση έσερνε τη χώρα σε πολεμικές ατραπούς, ότι άνοιγε μέτωπα απέναντι σε παραδοσιακούς φίλους (αλήθεια ποιους;) και ότι απομόνωνε την Ελλάδα στο διπλωματικό πεδίο;
Τεράστιο πρόβλημα για πολλούς στη χώρα μας, η ειρήνευση στη Γάζα.
