Όλοι εμείς που παρακολουθούμε τα κανάλια να έχουν μόνιμη ζωντανή σύνδεση με τα αγροτικά μπλόκα, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ένα βασικό πράγμα. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να αποτέλεσε την θρυαλλίδα για να μαζευτούν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά αγροτοκτηνοτρόφοι, όμως η λύση του προβλήματος όπως το βλέπουμε να εξελίσσεται στους κλειστούς δρόμους, δεν βρίσκεται στις πληρωμές του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και όλα τα λεφτά που περιμένουν να τους δώσει αύριο το πρωί, ακόμα και διπλάσια να πιστώσει στους λογαριασμούς τους μεθαύριο, τα μπλόκα δεν θα εξαφανιστούν. Ήρθαν για να μείνουν.
Έγιναν ήδη βαρύ πολιτικό όπλο απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει δείξει πρωτοφανή αντοχή απέναντι σε προβλήματα, σκάνδαλα και ξεσπάσματα κοινωνικών ή επαγγελματικών ομάδων. Τώρα, σύσσωμη η αντιπολίτευση και όλοι όσοι έχουν φαγωθεί να διώξουν ον Μητσοτάκη, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους εξαγριωμένους αγροτοκτηνοτρόφους. Ελπίζουν ότι αυτοί θα καταφέρουν να κάνουν αυτό που όλοι οι υπόλοιποι μαζί δεν στάθηκαν ικανοί. Να ρίξουν τον τρισκατάρατο.
Το πράγμα όπως εξελίχθηκε, δεν είναι εύκολο. Οι αγρότες δεν έχουν κανένα απολύτως κόστος από την συνέχιση των μπλόκων. Έχουν αράξει στους κόμβους τα τρακτέρ τους -που αυτή την περίοδο θα τα είχαν έτσι κι αλλιώς παρκαρισμένα και άπραγα- ενώ οι περισσότεροι πηγαινοέρχονται στα σπίτια τους αφήνοντας μια μικρή περιφρούρηση τις νύχτες στον χώρο της κινητοποίησης. Μαζεύονται όταν έρχεται η ώρα του δελτίου ειδήσεων κι ύστερα ξαναφεύγουν. Δεν τους κοστίζει κάτι όλο αυτό.
Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικά προβλήματα και ειλικρινείς αγωνίες, απλώς εξηγώ ότι οι κινητοποιήσεις τους έχουν αυτή την ιδιομορφία σε σύγκριση με απεργίες άλλων επαγγελματικών κλάδων. Πιέζουν αφόρητα το σύνολο της χώρας, δίχως οι ίδιοι να χάνουν κάποιο εισόδημα και δίχως να πληρώνουν κάποιο κόστος. Μπορεί ο κάθε αγρότης και κτηνοτρόφος να θεωρεί ότι παλεύει για το δικό του δίκιο, όλοι μαζί όμως παίζουν τελικά ένα πολιτικό παιχνίδι πολύ ευρύτερο απ’ αυτό που διατυμπανίζουν όταν χύνουν τα γάλατα τους στον δρόμο.
Επειδή λοιπόν πάμε για πολιτική μάχη διαρκείας που εκτείνεται πέραν των αγροτικών θεμάτων, δεν θα θελα να είμαι στην θέση του Χατζηδάκη. Θα είναι αδύνατο να συνεννοηθεί μαζί τους, όσες φορές κι αν τους συναντήσει, όσα κι αν θελήσει να τους μοιράσει. Ο κάθε συνδικαλιστής, το κάθε μπλόκο, ο κάθε συνεταιρισμός, ο κάθε υποκλάδος, η κάθε γεωγραφική περιοχή θα του λένε άλλα και θα του ζητάνε άλλα. Κάθε μέρα θα ξεσπά και μια νέα εστία έντασης, που θα επιδεινώνει τα πράγματα. Για μια - δυο εβδομάδες θα είμαστε στη φάση της ανόδου «του κινήματος» και σε τέτοιες φάσεις δεν υφίστανται λύσεις.
Μόνο όταν θα δείτε τις τηλεοράσεις να βάζουν άλλα θέματα πρώτα στο δελτίο τους, με τα μπλόκα να κατεβαίνουν προς τα χαμηλά των ειδήσεων, τότε να υποψιαστείτε ότι αρχίζει να ψήνεται λύση. Γι αυτό και η μάχη των απεργών θα είναι να μην πάψει ούτε μέρα το θέμα τους να είναι πρώτο. Μια τεχνητή ένταση, λίγοι διαξιφισμοί με οδηγούς, κάποια προστριβή με την αστυνομία, κάποια απόπειρα να αποκλειστούν λιμάνια ή τελωνεία (που λογικά δεν θα επιτραπούν), και το θέμα θα ξανανεβαίνει στην κλίμακα της τηλεοπτικής κάλυψης. Έτσι θα πορευτούμε για καιρό. Κατά τα Χριστούγεννα να περιμένετε κάποια εξέλιξη ουσίας.
