Με μια μακροσκελή αυτοβιογραφία, όπου απουσιάζει η ουσιαστική αυτοκριτική για τα πεπραγμένα του, με ένα πολιτικό rebranding που αγγίζει την εικόνα αλλά όχι την ουσία και με ένα υπό ίδρυση κόμμα που παραπέμπει σε ένα μεταλλαγμένο υβρίδιο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, προσπαθεί να τοποθετηθεί ξανά στην πολιτική σκηνή ως επίδοξος σωτήρας της χώρας -ως ο μόνος πολιτικός που μπορεί να δώσει τέλος στην κυριαρχία Μητσοτάκη.
Αυτός φαίνεται ότι είναι και ο στόχος των ισχυρών συμφερόντων με απολήξεις και στα ΜΜΕ, που στηρίζουν με κάθε τρόπο το rebranding του Τσίπρα, καθώς αναζητούν απεγνωσμένα ένα αντίπαλο δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να παίξουν τα δικά τους πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια.
Ίσως, δεν έχει πολύ νόημα σε αυτή τη φάση, πριν ο Τσίπρας αποκαλύψει ποιοι θα είναι οι συνοδοιπόροι του σε αυτό το πολιτικό εγχείρημα και πριν μιλήσει με μεγαλύτερη σαφήνεια για τα οράματα και το κυβερνητικό του πρόγραμμα, να ασκήσει κανείς σοβαρή κριτική σε όσα γράφει στην «Ιθάκη» του και σε όσα είπε στην παρουσίαση του βιβλίου του.
Οι αναφορές του σε «Σοκ Δημοκρατίας», ή σε «Νέα Μεταπολίτευση» ηχούν σαν διαφημιστικά σλόγκαν που καθένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως του αρέσει. Όμως, καθόλου δεν φωτίζουν στον μέσο πολίτη το τι θα σήμαινε μια πρωθυπουργία «Αλέξη Τσίπρα 2.0».
Αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι θέλει ο Αλέξης Τσίπρας και πώς θα ασκούσε για δεύτερη φορά τα καθήκοντα του πρωθυπουργού, εάν το υπό ίδρυση κόμμα του κατάφερνε να επικρατήσει στις εκλογές, είναι ο τρόπος που αναπτύσσει στο βιβλίο του την ιστορία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης υπό την ηγεσία του.
Δυστυχώς, ο Τσίπρας του 2025 δεν βρίσκει τρόπο να αναγνωρίσει ότι ήταν εντελώς εσφαλμένη και καταστροφική η πορεία σύγκρουσης με την Ευρώπη που ακολούθησε όλο το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι και ο Τσίπρας του μέλλοντος, στην απευκταία περίπτωση που αναλάμβανε πάλι την τύχη της χώρας, θα δυσκολευόταν πολύ να βρει τον σωστό δρόμο οικονομικής πολιτικής, που οδηγεί στην ανάπτυξη και την ευημερία. Ότι θα είναι σε θέση να κάνει στην άκρη της ιδεοληψίες του και τις διχαστικές πρακτικές του για να διατηρήσει την οικονομία σε καλή πορεία και να μην θάψει πάλι το πολιτικό σκηνικό σε τόνους τοξικής λάσπης.
Πολλά μπορούν να συζητηθούν για την τετραετία Τσίπρα, όμως αυτό που είναι πραγματικά μετρήσιμο και δίνει την αληθινή εικόνα των αποτελεσμάτων της πολιτικής του είναι αυτά που άφησε πίσω του το 2019 στην οικονομία μας. Ιδιαίτερα, όταν η οικονομία του 2019 συγκρίνεται με την οικονομία του 2025, ύστερα από έξι χρόνια επιτυχημένης διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Ανάπτυξη: Ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης ήταν χαμηλός. Το 2018 η Ελλάδα είχε τον χαμηλότερο ρυθμό στην Ευρωζώνη.
Δημόσια Οικονομικά: Το πρωτογενές πλεόνασμα του 2018 είχε εκτιναχθεί στο 4,4% του ΑΕΠ, πολύ πάνω από τον στόχο του 3,5%. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοζε φανατικά τα μνημόνια που είχε αντιπαλέψει, επιβάλλοντας εξοντωτική φορολογία σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Ανεργία/Μισθοί: Το ποσοστό ανεργίας παρέμενε σε πολύ υψηλά επίπεδα περίπου στο 18% (μέσος όρος 2019). Ο κατώτατος μισθός παρέμενε καθηλωμένος στα 650 ευρώ.
Χρέος: Το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν δυσθεώρητο, αν και η έξοδος από τα μνημόνια είχε βελτιώσει την πρόσβαση στις αγορές.
Σήμερα, η εικόνα της ελληνικής οικονομίας έχει μεταμορφωθεί υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Κυριάκος Πιερρακάκης, να διεκδικεί με αξιώσεις την προεδρία του Eurogroup.
Ανάπτυξη: Η Ελλάδα καταγράφει υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης τα τελευταία χρόνια, με τις εκτιμήσεις για το 2025 να κυμαίνονται γύρω στο +2,3% (έναντι 1,5% του ευρωπαϊκού μέσου όρου).
Δημόσια Οικονομικά: Η Ελλάδα παραμένει σταθερά εντός των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα (πρόβλεψη 2,4% για το 2025), αλλά όχι με φορολογικές επιδρομές στους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Η φορολογία συνεχώς μειώνεται, ενώ η χώρα εμφανίζει τους ταχύτερους ρυθμούς μείωσης του δημοσίου χρέους στην Ευρωζώνη (πρόβλεψη για 147,5% το 2025 από 163,9% το 2023).
Ανεργία/Μισθοί: Η ανεργία έχει υποχωρήσει σχεδόν κατά δέκα μονάδες από την εποχή Τσίπρα, κοντά στο 8%. Ο κατώτατος μισθός έχει αυξηθεί κατά 35% και ανέρχεται σήμερα στα 880 ευρώ.
Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής, η χώρα προσελκύει επιχειρηματικά κεφάλαια και αυξάνει συνεχώς τις εξαγωγές.
Αυτά τα στοιχεία είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας, το 2025 μόνο μία θέση θα έπρεπε να έχει: στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ακόμη την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών όχι επειδή είναι ικανός στο πολιτικό μάρκετινγκ και την παραπλάνηση, αλλά επειδή τα αποτελέσματα της πολιτικής του είναι σημαντικά και ορατά σε όλους. Και τοποθετούν σωστά την Ελλάδα για να κατακτήσει το μέλλον, να φθάσει στα επίπεδα ευημερίας που αξίζουν στους Έλληνες.
Το κυβερνητικό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει αποδείξει με πολλούς τρόπους την αξία του στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά χρειάζεται να γίνουν βήματα, από την κυβέρνηση και τη ΝΔ, στη βελτίωση της αποτροπής και διαχείρισης κρίσεων.
Ενδεχομένως ένα ειδικό επιτελείο με αυτή την αρμοδιότητα να είναι σήμερα αναγκαίο για να προχωρήσει απερίσπαστα το κυβερνητικό έργο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει έργο και πρόγραμμα που αναγνωρίζονται από τους πολίτες και τελικά θα του επιτρέψουν να αντιπαρέλθει το επικοινωνιακό rebranding Τσίπρα και να συνεχίσει να οδηγεί τη χώρα στην πρόοδο. Ιδιαίτερα αν έχει στο πλευρό του μια ενισχυμένη ομάδα για την πρόληψη και διαχείριση κρίσεων, ώστε το στρατηγικό του σχέδιο να υλοποιηθεί χωρίς παρεκκλίσεις.
* Ο Γρηγόρης Σαμπάνης είναι Οικονομολόγος, πρώην στέλεχος τραπεζών.
