Η ακύρωση της συναυλίας της Γλυκερίας, έπειτα από αντιδράσεις για τη συμμετοχή της σε εκδήλωση στο Ισραήλ, δεν είναι απλώς ένα καλλιτεχνικό ζήτημα. Είναι πολιτικό σύμπτωμα. Αποκαλύπτει το πώς η ελληνική Αριστερά, εγκλωβισμένη σε ιδεολογικές εμμονές, έχει χάσει κάθε ίχνος του «ηθικού πλεονεκτήματος» που επικαλούνταν για δεκαετίες.
Εδώ και χρόνια καλλιεργείται στην Ελλάδα ένας άκρατος αντισημιτισμός, συχνά μεταμφιεσμένος σε «αντισιωνισμό». Στην τελευταία διετία, με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα, αυτός κορυφώθηκε: ισοπέδωση της πραγματικότητας, ταύτιση του Ισραήλ με κατακτητή, αποσιώπηση της δράσης τρομοκρατικών οργανώσεων. Η στοχοποίηση της Γλυκερίας επειδή τραγούδησε εκεί δεν είναι τυχαία· είναι προϊόν αυτής της καλλιεργημένης προκατάληψης.
Την ίδια ώρα, ουδείς βρίσκει πρόβλημα στις συναυλίες και τα φεστιβάλ που διοργανώνει το ΚΚΕ, όπου συμμετέχουν δεκάδες καλλιτέχνες υπό ξεκάθαρη κομματική ταυτότητα. Εκεί δεν γίνεται λόγος για «ταύτιση» με ιδεολογίες. Όμως, η συμμετοχή σε μια πολιτιστική εκδήλωση στο Ισραήλ καταδικάζεται μετά βδελυγμίας. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, που φανερώνουν την πολιτική και ηθική υποκρισία.
Το ερώτημα είναι σαφές: θα βρεθούν καλλιτέχνες να μιλήσουν ανοιχτά, να υπερασπιστούν την ελευθερία της τέχνης και να καταγγείλουν την ιδεολογική τρομοκρατία; Ή μήπως μόνο η Γλυκερία είχε το θάρρος να σταθεί απέναντι στη σιωπή;
Η εικόνα αυτή συνδέεται με μια ευρύτερη πραγματικότητα. Από την ανοχή σε οργανώσεις όπως η «17 Νοέμβρη» έως τη νομιμοποίηση της ανομίας στα πανεπιστήμια, η Αριστερά έμαθε να βαφτίζει τη βία «δημοκρατία». Στην «πρώτη φορά Αριστερά» το είδαμε ξανά: δημοψήφισμα-παρωδία, οικονομικά τυχοδιωκτικά πειράματα, προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ. Και σήμερα, με συνθήματα για «ξύλο στον Μητσοτάκη» και με την εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται.
Ο αριστερός του χθες είχε ιδανικά, καλλιέργεια και προσφορά. Ο σημερινός αριστερός μοιάζει εγκλωβισμένος στον κυνισμό, στην ιδεολογική στείρωση και, πλέον, στην καλλιέργεια αντισημιτισμού. Η ακύρωση της συναυλίας της Γλυκερίας είναι απλώς το πιο κραυγαλέο σύμπτωμα αυτής της παρακμής.
*Ο Ηλίας Πέσσαχ είναι αναπληρωτής Καθηγητής Αιματολογίας
