Με μια απλή περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα τον βόρβορο που ξεχειλίζει και την πρωτοφανή ρητορική μίσους και απαξίωσης της άλλης άποψης.
Δεν είναι αμιγώς ελληνικό το φαινόμενο, συμβαίνει κι αλλού.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πλειοψηφία, είναι όμως μια πολύ θορυβώδης μειοψηφία που ακριβώς επειδή είναι θορυβώδης, καταφέρνει και δίνει τον τόνο.
Την τιμητική τους έχουν παντού οι κατά τόπους κυβερνώντες στους οποίους αποδίδεται ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα.
Και εξαίρεση φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι και σε μας ο Μητσοτάκης.
Κατ’ αρχήν γιατί κυβερνά 6 χρόνια και κάτι. Και αυτός που κυβερνά εκτός από την θεμιτή κριτική υφίσταται μοιραία και πόλεμο και φθορά. Έναν πόλεμο που εκτός από fake news, συχνά εκτρέπεται και σε ύβρεις και ακρότητες.
Μια καθόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του πληθυσμού -που ταξινομείται στην κατηγορία των ψεκασμένων- μισεί τον Μητσοτάκη θανάσιμα για την υποχρεωτικοτητα των εμβολίων, τα λοκ νταουν, τις νέες ψηφιακές ταυτότητες, τις ανεμογεννήτριες. Άκρη δεν βγάζει κανείς και οποιαδήποτε προσπάθεια διαλόγου είναι χαμένος χρόνος.
Στον Σύριζα τον μισούν γιατί η ήττα στις διπλές εκλογές του ’23, ήταν στρατηγική και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων στο κόμμα τους με τις πολλαπλές διασπάσεις που οδήγησαν στο τωρινό φτωχό δημοσκοπικό του 5%. Πράγμα που μετέτρεψε τον Σύριζα, από κάποτε κυβερνητικό κόμμα, σε σχεδόν δευτεροκλασάτο κόμμα διαμαρτυρίας.
Στο ΠΑΣΟΚ, τον μισούν γιατί τους πήρε το Κέντρο κι ένα μεγάλο κομμάτι της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Και κάπως έτσι δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι και βολοδέρνουν στο 12-13% όταν υπο άλλες συνθήκες θα’πρεπε να’ ναι κοντά στο 20%.
Ας πρόσεχαν.
Στην πουτινολάγνα και θρησκόληπτη ακροδεξιά τον μισούν γιατί δήθεν με μυστικές συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι παραδίδει το μισό Αιγαίο στους Τούρκους, γιατί βοηθάει τους Ουκρανούς, γιατί έφερε τον γάμο των ομοφύλων που απειλεί ως γνωστόν τα ιερά και τα όσια τους έθνους και της κοινωνίας.
Και αφήνουμε τελευταία μια ειδική κατηγορία, αυτή των λαϊκοδεξιών. Αυτοί τον μισούν γιατί με τις διευρύνσεις, “χάθηκε η ψυχή της παράταξης” και “αλλοιώνεται η ιδεολογία της”. Λες και τους διόρισε κανείς θεματοφύλακες της ιδεολογικής “καθαρότητας”. Και λες και υπήρχε περίπτωση να κατέβει η Νέα Δημοκρατία με αμιγώς δεξιά ατζέντα και να κερδίσει δυο φορές αυτοδυναμία. Αλλά τόσο τους κόβει, τόσο λένε.
Και τέλος, όλοι μαζί τον μισούν γιατί συνεχίζει να κυριαρχεί πολιτικά και να εμφανίζεται ως ο μακράν καταλληλότερος σε όλες ανεξαιρέτως τις μετρήσεις της κοινής γνώμης.
Κοινή συνιστάμενη όλων των παραπάνω, είναι ότι η κριτική προσωποποιείται αποκλειστικά και μόνο στον Μητσοτάκη. Και ποτέ η σπανίως στη Νέα Δημοκρατία.
Και ο λόγος είναι απλός. Γιατί αυτός κυρίως “ενοχλεί” και όχι το κόμμα. Γι’ αυτό και τελευταία, ακούγονται μεταξύ άλλων και σενάρια για αλλαγή ηγεσίας “εν κινήσει”. Που βέβαια εκτός από παντελώς αβάσιμα, συνιστούν και ευσεβείς πόθους κάποιων.
Ο Μητσοτάκης κάποτε φυσικά θα φύγει και δεν έχει σκοπό να κυβερνά αιώνια. Αλλά αυτό θα το αποφασίσει ο κόσμος, οι πολιτικοί συσχετισμοί και ο ίδιος. Ούτε ο υπόκοσμος του διαδικτύου, ούτε οι ψεκασμένοι, ούτε μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να δέσει καν τα κορδόνια της.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό το τοξικό νέφος οργής, παράνοιας και αρρωστημένης μισαλλοδοξίας, ήρθε για να μείνει.
Κι αυτό είναι πρόβλημα.
