Σε προηγούμενο άρθρο μου στο liberal τον Ιανουάριο του 2025, έγραφα: «Ας αναρωτηθούμε λοιπόν μήπως θα πρέπει ο υπουργός Παιδείας να είναι ταυτόχρονα και υπερυπουργός Ανάπτυξης και Εσωτερικών! Ώστε το έργο που θα παράγεται στο σχολείο να βρίσκεται σε άμεση συσχέτιση με τις αλλαγές στην αγορά και την ελληνική κοινωνία.
Μια εθνική στρατηγική για την Παιδεία δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από τον κοινωνικό μετασχηματισμό της χώρας και οπωσδήποτε θα πρέπει να ηγείται της προσπάθειας για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου»,
Το πλέον δυσεύρετο πράγμα στην Ελλάδα σήμερα εξακολουθεί να είναι η εύρεση προσωπικού για υψηλού επιπέδου τεχνική εργασία. Η οικονομία αναπτύσσεται ραγδαία με επίκεντρο τον τουρισμό και την οικοδομή που απορροφούν όλο το διαθέσιμο δυναμικό, αλλά αυτό θα πρέπει να συμπαρασύρει μακροπρόθεσμα και την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή (ώστε τα τρόφιμα που καταναλώνονται στα ξενοδοχεία και ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται στην οικοδομή να είναι σε σημαντικό βαθμό εγχώριας προέλευσης). Διότι, ενώ τα γενικά νούμερα της ελληνικής οικονομίας βελτιώνονται ραγδαία, το εμπορικό έλλειμμα της χώρας (εξαγωγές μείον εισαγωγές) συνεχίζει να διευρύνεται.
Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, είναι ευτύχημα που ο νυν υπουργός Εθνικής Οικονομίας είναι ο πρώην υπουργός Παιδείας που μέσα σε μόλις ενάμιση χρόνο, δημιούργησε ισχυρές βάσεις για τη σύνδεση του ελληνικού σχολείου με τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς (μη κρατικά πανεπιστήμια, ΙΒ στο δημόσιο σχολείο, Ωνάσεια, επαγγελματικές ακαδημίες μέσα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις).
Και θα είναι ακόμη μεγαλύτερο το ευτύχημα, αν ο Κυριάκος Πιερρακάκης από την σημερινή του θέση μπορέσει να κατευθύνει τον στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησης προς τη δημιουργία ενός νέου εθνικού παραγωγικού μοντέλου που θα στηρίζεται σε πολλαπλούς πυλώνες και όχι μόνο στην οικοδομή και τον τουρισμό. Και που σε αυτόν τον στρατηγικό σχεδιασμό, το ελληνικό σχολείο θα έχει κεντρικό ρόλο.
Όπως άλλωστε τονίζει και η έκθεση του ΟΟΣΑ για την Εκπαίδευση 2030/2040: «η ανάπτυξη κριτικής σκέψης και η ανάληψη ευθύνης από τους ίδιους τους μαθητές, είναι μεταξύ των κορυφαίων παγκόσμιων προτεραιοτήτων μάθησης».
Αν η κυβέρνηση προσδιορίσει μια ξεκάθαρη και πολύπλευρη αναπτυξιακή στρατηγική για τη χώρα και δώσει τα αντίστοιχα κίνητρα και προοπτικές (για την ανάπτυξη π.χ. του ΑΙ ή της αγροτικής παραγωγής), τότε θα είναι εφικτό και για το ελληνικό σχολείο να τροποποιήσει ανάλογα το εκπαιδευτικό μοντέλο με θεματικές ενότητες και μεθοδολογίες που εξατομικεύουν τη μάθηση και βοηθούν τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους μοναδικές επιλογές ζωής. Αν είναι ξεκάθαρο που θέλουμε να πάμε, είναι εύκολο να σχεδιάσουμε και το πως θα πάμε.
Κοντολογίς: δεν πρέπει να σχεδιάσουμε μια νέα εθνική στρατηγική ανάπτυξης, δίχως ο σχεδιασμός να έχει στο επίκεντρο την ελληνική εκπαίδευση. Για να σταματήσουμε επιτέλους να παράγουμε μαζικά αδιόριστους φυσικούς, ενώ η χώρα για να αναπτυχθεί χρειάζεται χειριστές CNC μηχανημάτων!
Και η παρουσία του Κυριάκου Πιερρακάκη στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας τη δεδομένη στιγμή, μπορεί να αποδειχθεί ο καταλύτης που θα υλοποιήσει αυτή την πολυπόθητη αλλαγή.
* O Γιάννης Γιαννούδης είναι συνιδρυτής στο σχολείο Dorothy Snot και στη διαδικτυακή πλατφόρμα έμπνευσης thewhycommunity.com.
