Δέκα μόλις χρόνια πριν η χώρα αυτή ήταν με το ένα πόδι στο γκρεμό. Χρειάστηκε το μεγαλύτερο πρόγραμμα διάσωσης στην παγκόσμια ιστορία για να ορθοποδήσει.
Οι όροι φυσικά ήταν σκληροί, κανείς, βλέπετε, δεν δανείζει τζάμπα κι αν δεν είναι βέβαιος ότι θα πάρει τα λεφτά του πίσω. Κόπηκαν μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, παροχές.
Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά, η εσωτερική υποτίμηση ήταν η μόνη λύση. Πληρώσαμε την αμεριμνησία και την ανευθυνότητα δεκαετιών. Ανευθυνότητα κυβερνήσεων, αντιπολιτεύσεων αλλά και κοινωνίας. Καθυστερήσαμε πολύ να πάρουμε μέτρα και ο λογαριασμός ανέβηκε σε δυσθεώρητα ύψη. Η χώρα για μία δεκαετία ήταν στη μέγγενη των μνημονίων. Και η υποχρηματοδότηση άφησε το στίγμα της παντού. Υγεία, Παιδεία, Άμυνα, κοινωνικό κράτος.
Την τελευταία εξαετία η οικονομία αναπτύσσεται εντυπωσιακά. Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκε κατα πενήντα μονάδες, μοναδικό επίτευγμα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι εξαγωγές και ο τουρισμός έκαναν ρεκόρ, οι καταθέσεις αυξήθηκαν κατά 50 δισ., αποπληρώθηκαν πρόωρα τα ακριβά δάνεια του ΔΝΤ, η χώρα επανήλθε στην επενδυτική βαθμίδα, μειώθηκαν 72 φόροι, αυξήθηκε πέντε φορές ο κατώτατος μισθός, καταπολεμήθηκε η φοροδιαφυγή, καταγράφονται πλεονάσματα, ήρθαν μεγάλες ξένες επενδύσεις, η ανεργία έπεσε στο 8%.
Και λίγες μέρες πριν, εξαγγέλθηκε στη ΔΕΘ το μεγαλύτερο πρόγραμμα ελάφρυνσης φόρων και απόδοσης κινήτρων στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Χάρηκαν όλοι; Όχι. Πολλές αντιδράσεις ήταν στην καλύτερη περίπτωση μίζερες. Και στη χειρότερη, αρνητικές.
«Ψίχουλα οι παροχές», «φιλοδώρημα οι φοροαπαλλαγές», «κοροϊδία τα μέτρα που δεν απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας…». Κανείς φυσικά δεν περιμένει από μία αντιπολίτευση να επικροτεί αδιακρίτως κυβερνητικά μέτρα.
Αλλά και κανείς δεν περίμενε μία αντιπολίτευση τόσο φτωχή σε ιδέες και τόσο κατώτερη των περιστάσεων όσο η δική μας. Καταγγελτικός λόγος, ανεύθυνες κραυγές και πλειοδοσίες για περισσότερους διορισμούς, περισσότερες παροχές, περισσότερα «φιλολαϊκά» μέτρα. Που θα υποθηκεύσουν όμως το μέλλον των επόμενων γενεών.
Η συνταγή δηλαδή που μας οδήγησε στη χρεωκοπία. Στη Γαλλία η κυβέρνηση Μπαιρού κατέρρευσε και είναι ο τρίτος πρωθυπουργός του Μακρόν που φεύγει μέσα σ’ένα μόλις χρόνο. Η χώρα μπαίνει σε πρωτοφανείς περιπέτειες και είναι ένα βήμα πριν το ΔΝΤ.
Πράγμα που αν συμβεί θα συμπαρασύρει πιθανότατα σε ύφεση και ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα, τύχη αγαθή μας βοήθησε να έχουμε πολιτική σταθερότητα με μία κυβέρνηση που παρά τα όποια λάθη της, παράγει έργο, κάνει μεταρρυθμίσεις και διορθώνει παθογένειες στο μέτρο του δυνατού.
Οι εκλογές του ‘27 είναι μακριά μεν αλλά όχι τόσο όσο νομίζουμε και ο χρόνος περνάει γρήγορα.
Και το μέγα ερώτημα είναι άν η κρίση μας ωρίμασε τόσο ώστε να επικρατήσει τότε ο ορθολογισμός ή αν πάρει κεφάλι η αυτοκαταστροφικότητα και ξαναμπούμε στη δίνη μιάς περιπέτειας απο την οποία κάναμε χρόνια να βγούμε.
Γιατί τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
