Από την κυβερνητική πολιτεία του - υπό επανάκαμψη - κ. Τσίπρα η συλλογική μνήμη έχει κρατήσει ορισμένα πράγματα, όχι πολύ θετικά:
Εν πρώτοις, την αυτογελοιοποίηση του βρυχώμενου πόντικα. Αυτός υποτίθεται πως θα επέλεγε το μουσικό όργανο, οι ήχοι του οποίου θα προσδιόριζαν τον ρυθμό χορού όλων των ισχυρών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της υφηλίου. Ωστόσο στη συνέχεια αντέδρασε καθ’ ον τρόπον και ο υπερφίαλος λαγός, ο επί μακρόν εκδηλώνων διάθεση συνεύρεσης με την αρκούδα, μόλις αντίκρισε κατά πρόσωπο το – μάλλον απειλητικό – αντικείμενο του πόθου του…
Κατά δεύτερον, το κακό το συντελεσθέν στην εθνική οικονομία (αλλά και στην εθνική κυριαρχία), με την παραχώρηση για ένα αιώνα στους δανειστές του ελέγχου περίπου επί του όλου του εθνικού πλούτου…
Τρίτον, τις βλάβες στην ατομική τσέπη των πολιτών, λόγω του άχρηστου πρόσθετου τρίτου μνημόνιου - νόμος Κατρούγκαλου, εκπλειστηρίαση πρώτων κατοικιών, περαιτέρω μισθολογικές περικοπές κ.λπ.- που κατά τη βενιζέλειο ρήση έκαναν το email Χαρδούβαλη να θυμίζει παιδική χαρά…
Τέταρτον, δε, τη μαζική αποφυλάκιση καταδικασμένων, χωρίς εξατομικευμένο έλεγχο της κοινωνικής επικινδυνότητάς τους, κάτι πιθανόν όχι άσχετο προς την περαιτέρω διάχυση της καθημερινής βίας και εγκληματικότητας, που σήμερα όλοι βιώνουμε.
Δεν είναι πολλοί, αντίθετα, όσοι έχουν συνειδητοποιήσει μια άλλη πτυχή του εν λόγω νόμου Παρασκευόπουλου: Την παραίτηση δι’ αυτού της πολιτείας από τη δυνατότητα να ελέγχει τη βαρβαρότητα και την αντικοινωνικότητα της δράσης στυγερών εγκληματιών.
Τι εννοώ; Ας δούμε τι ίσχυε μέχρι την «εθνοσωτήρια» ή «ανθρωπιστική» παρασκευοπούλεια μεταρρύθμιση: Π.χ. έστω πως ένας πωρωμένος απαγωγέας παιδιού, που προέβη στην πράξη του με στόχο την είσπραξη λύτρων, μετά την ικανοποίηση της εκβιαστικής απαίτησής του πυροβόλησε με ανθρωποκτόνο πρόθεση το νεαρό θύμα του. Αυτό, δε, προκειμένου οι διωκτικές αρχές να μην μπορούν να αξιοποιήσουν μαρτυρία του ικανή να οδηγήσει σε εντοπισμό του δράστη.
Αν οι σφαίρες «απλώς» άφησαν το παιδί δια βίου τετραπληγικό, ο κτηνώδης συγκεκριμένος δράστης μπορούσε, σύμφωνα προς την τότε ποινική πρόβλεψη, κατά κρίση του δικαστηρίου να καταδικαστεί και με την ποινή της συντελεσμένης πράξης, εν προκειμένω ισόβια. Αυτή τη δυνατότητα την αφαίρεσε ο νόμος Παρασκευόπουλου.
Με αποτέλεσμα ο εν λόγω εκ προμελέτης φονιάς, που οδήγησε το μικρό παιδί του παραδείγματος στην ισόβια επί γης κόλαση, να έχει πολύ πολύ πιο ήπια ποινική μεταχείριση από έναν εκ περιστάσεως ανθρωποκτόνο. (Π.χ. έναν νεαρό, ο οποίος τσακώθηκε με ένα συνομήλικό του για τα μάτια μιας κοπελιάς, πάνω δε στον καυγά, λόγω στιγμιαίας «υπερθέρμανσης του εγκεφάλου», του εκσφενδόνισε μια φονική πέτρα…) Αυτή, δε, η ηπιότερη μεταχείριση εγκληματιών ικανών να προγραμματίσουν, να σχεδιάσουν και να προσπαθήσουν, έστω εν μέρει ατελεσφόρως, να εκτελέσουν φρικαλέες πράξεις κυριολεκτικά προσβάλλει κάθε λογική.
Χαρακτηριστικά: Η περιβόητη «βιτριολίστρια», που κατέστρεψε τη ζωή μιας νέας κοπέλας, καταδικάστηκε μεν στην αυστηρότερη ποινή την προβλεπόμενη μετά τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για απόπειρα αυτοκτονίας, πολύ σύντομα όμως θα είναι ξανά ελεύθερη, δεδομένου του ό,τι, όπως διαβάζω, εργάζεται στην κουζίνα των φυλακών. Δηλαδή σε λίγο θα αποτελεί ελεύθερο και οργανικό, πιθανόν όμως όχι ακίνδυνο, μέλος της κοινωνίας.
---
Η ελληνική πολιτεία, πάντως, δεν είναι μόνο επικίνδυνη λόγω της συριζαϊκής περιόδου της. Σήμερα ο, υποτίθεται ενδιαφερόμενος για την ασφάλεια των κατοίκων της χώρας, υπουργός «Προστασίας» του πολίτη – που μαζί με τον επί της «Δικαιοσύνης» ομόλογό του έχουν θεσπίσει αδιανόητης αυστηρότητας ποινές για οδικές παραβάσεις, ακόμη και για σχετικώς ήπιες ή και χαμηλής επικινδυνότητας – διαβάζω πως εισάγει νομοθεσία απαλλάσσουσα κάθε ποινικής ευθύνης τους παρανόμως κατέχοντες όπλα, εφόσον τα παραδώσουν εντός …τετραμήνου!
Και όχι εντός τετραημέρου, όπως θα έλεγα εγώ ο αφελής, με δυνατότητα επιμήκυνσης της προθεσμίας μόνο για όσους αποδεδειγμένα κατοικούν πολύ μακριά από τον τόπο όπου βρίσκεται το όπλο. Αυτό, όμως, ουσιαστικά σημαίνει τετράμηνη …νομιμοποίηση της κοινωνικά επικίνδυνης παράνομης οπλοκατοχής. (Για να μην πω ακόμη, εγώ ο πάντα αφελής, πως ένα μέρος των αδειών νόμιμης οπλοφορίας θα έπρεπε να δίδεται μόνο για κατοχή όπλου εντός της οικείας του αδειούχου, προς προστασία του από ενδεχόμενους διαρρήκτες ή άλλους εισβολείς… Αφού μάλιστα αυτός ενημερωθεί για το τι συνεπάγεται ποινικά η υπέρβαση των ορίων άμυνας, η μη οφειλόμενη σε φόβο ή πανικό, αλλά σε εκδικητική ή τιμωρητική πρόθεση…).
Ενώ η «γενική άδεια» οπλοκατοχής θα έπρεπε να παρέχεται μόνο σε όποιον μπορεί να αποδείξει ότι βρίσκεται σε μόνιμο κίνδυνο η ζωή του…
ΥΓ. Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στον κ. Αδ. Γεωργιάδη, υποστηρικτή της άποψης της γενικώς επιτρεπτής οπλοκατοχής…
* Για το μόλις κυκλοφορήσαν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το βιβλίο του Θανάση Διαμαντόπουλου εγράφη (από τον καθηγητή δημοσίου δικαίου της Νομικής Αθηνών Πάνο Λαζαράτο): «Εικονοκλαστικός, ανατρεπτικός, διεισδυτικός, χρήσιμα παρεμβατικός … ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος ρίχνει μια ανατομική ματιά στη Μεταπολίτευση και τους πρωθυπουργούς της … που δεν αποκλείεται να γίνει σημείο αναφοράς στο μέλλον».
