«Είμαι αθώα, θα το αποδείξω. Αλλά δεν αισθάνομαι θύμα, αισθάνομαι τρόπαιο. Ναι, τρόπαιο μιας πολιτικής δίωξης, μέρος της οποίας είναι μια προκατάληψη, μια προκατάληψη που ούτως ή άλλως υπάρχει εναντίον βουλευτών και πολιτικών από τη νότια Ευρώπη. Οι Μαλτέζοι, οι Έλληνες, οι Ιταλοί και ούτω καθεξής». Αυτό φέρεται να δηλώνει από τις φυλακές του Χάρεν η Εύα Καϊλή σύμφωνα με Ιταλίδα ευρωβουλευτή που την επισκέφτηκε και μετέφερε τα όσα της είπε στην εφημερίδα Corriere.
H Ντέμπορα Μπεργκαμίνι βουλευτής της Forza Italia, μέλος της ιταλικής αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης που κατέθεσε ερώτηση για την κράτηση της Ελληνίδας ευρωβουλευτού στη Γενική Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης Marija Buric.
Σύμφωνα με την Μπεργκαμίνι η ΚαΪλή εκθείασε το θάρρος της γιατί «είναι η πρώτη βουλευτής που έρχεται εδώ στη φυλακή για να δει πώς είμαι. Μέχρι στιγμής δεν έχει έρθει κανείς. Κανείς από το κόμμα μου, κανείς από την Ελλάδα μου»
Σκέψεις αυτοκτονίας
Πρόσθεσε δε ότι «Μετά τον σάλο των πρώτων ημερών αυτής της υπόθεσης, κανείς δεν μιλάει πια γι' αυτό. Με αγνοούν, με έχουν ξεχάσει ή μάλλον με έχουν διαγράψει».
Πάντα σύμφωνα με τα όσα μετέφερε η Ιταλίδα ευρωβουλευτής στην Corriere η ΚαΪλή της εκμυστηρεύτηκε ότι «τις πρώτες έξι εβδομάδες σκεφτόταν την αυτοκτονία. «Αρκετές φορές. Τότε κάτι μου έκανε κλικ». Αυτό το κλικ σύμφωνα με την εφημερίδα ήταν η επιλογή του Παντσέρι να συνεργαστεί με τις αρχές, ο οποίος, όπως φέρεται να λέει η πρώην ευρωβουλευτής ήταν ιδιαίτερα χειριστικός με τον σύντροφο της, τον Φραντσέσκο Τζιόρτζι.
Το πρώτο μέλημα, ωστόσο, παραμένει η δίχρονη κόρη της, λέει ο Μπεργκαμίνι που υπογραμμίζει ότι «η δικαιοσύνη θα διαπιστώσει αν η Καιλή είναι αθώα ή όχι. Αλλά η κόρη της δεν φταίει. Αντιθέτως, βιώνει μια διαλυμένη στοργή που θα έχει συνέπειες στη ζωή της'.
Στο μονόκλινο κελί της, η Καιλή έχει αρχίσει να μελετά γαλλικά και ολλανδικά. «Όταν τελειώσει αυτό», λέει, «θέλω να αρχίσω να ασχολούμαι ξανά με την πολιτική». Η Μπεργκαμίνι την περιγράφει ως συναισθηματικά καταπονημένη αλλά μαχητική, όχι καταθλιπτική. Βγάζει το συμπέρασμα, αναπολώντας τη στιγμή που τη χαιρέτησε πριν βγει από τη φυλακή, ότι όταν μια ισχυρή γυναίκα πέφτει, νέα, όμορφη και ανερχόμενη όπως είναι, υπάρχει ένα είδος συλλογικής αυταρέσκειας. Ίσως, ασυνείδητη, αλλά δυστυχώς ευρέως διαδεδομένη».
