Επιβεβαίωσε εαυτόν ο κ. Τσίπρας στην Κ.Ο. του κόμματος. Λόγος εν εξάλλω που προσπαθεί να τροφοδοτήσει εχθροπάθεια «μέσα και έξω από τη Βουλή». Και παράλληλα υψιπετής, που θα χωρούσε στα παλιά εφηβικά λευκώματα («Μια δίκαιη κοινωνία στην οποία ο καθένας μπορεί να έχει όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους»).
Ξαναδήλωσε ότι το κόμμα του θα σπάσει την υγειονομική καραντίνα που επιβάλλει τη μη ταυτόχρονη παρουσία όλων των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, χαρακτηρίζοντάς την «ιδιότυπο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα»! Μάλιστα! Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα η σύσταση της υγειονομικής υπηρεσίας της Βουλής.
Με τέτοια ελαφρολαϊκή αντιμετώπιση της υγειονομικής σύστασης (συν όλα τα υπόλοιπα όπως τις προάλλες περί μονοκλωνικών που δεν τα φέραμε), δικαιώνει όσους πιστεύουν ότι «Άγιο είχαμε» που δεν μας έτυχε η πανδημία στη βάρδιά τους.
Έκανε ξανά αναφορές στο νέο είδωλό του, τον Μπάιντεν. Ανέφερε τις πρόσθετες δημοσιονομικές δαπάνες που έχουν κάνει ή υποσχεθεί να κάνουν οι χώρες όπως οι ΗΠΑ. Όντως ο Μπάιντεν διέθεσε 25,5% του ΑΕΠ, έναντι του μίζερου 12,4% της Ευρωζώνης.
Όμως η Ελλάδα διέθεσε το… 32,1% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την ING! Δηλαδή, κατά Τσίπρα με 25,5% ο Μπάιντεν «διακηρύττει το ιστορικό διαζύγιο με τα δόγματα Θάτσερ και Ρήγκαν» όπως είπε, αλλά ο Μητσοτάκης με 32,1% ακολουθεί τους Ρήγκαν -Θάτσερ! (και όσοι νομίζουν ότι αυτά τα γράφει η στήλη για να υποστηρίξει τον Μητσοτάκη, είναι μακριά νυχτωμένοι. Τον συνθηματολογικό παροξυσμό του Τσίπρα αναδεικνύει).
Στην παιδεία, ο ΣΥΡΙΖΑ - μετά της Φώφης και του κ. Τζαβάρα - δικαιούται να πιστεύει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να παραμείνει ως έχει. Παρασιτικό, πεπαλαιωμένο και ψηφοθηρικό. Να εισέρχονται με 3,5 σε υπολειτουργούσες επαρχιακές σχολές, όπου αποφοιτούν οι τέσσερις στους εκατό! Δεν ακούσαμε όμως από Φώφη και Τζαβάρα ότι «η κυβέρνηση βάζει στο σημάδι τη νέα γενιά», όπως είπε ο Τσίπρας.
Γι’ αυτό δεν είναι η πολιτική του θέση το πρόβλημα. Ο μισαλλόδοξος λόγος του είναι. Την πολιτική του τη βαθμολόγησε ο λαός στις εκλογές, και την επιβεβαιώνει και στις δημοσκοπήσεις. Είναι πρόβλημα ο λόγος του για την εχθροπάθεια που εκπέμπει και η οποία ενσωματώνεται ως κοινωνική εχθροπάθεια στα τμήματα που τον ακολουθούν. (Αποτυπώνεται αυτό από τις αντιδράσεις και τα «επιχειρήματα» των οπαδών του στα κοινωνικά δίκτυα).
Δεν είναι επίσης προς κριτική που ξεπατίκωσε τον Αντρέα του «συμβόλαιο με τον λαό» ονομάζοντάς το «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Έτσι κι αλλιώς αυτά τα «συμβόλαια» είναι για να σκίζονται. Και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το know how, αποκτηθέν στο Δημοψήφισμα και στο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης.
Είναι που δεν παρουσιάζει προοπτική. Συμφωνεί στα βασικά, όπως στο π.χ. στο Ταμείο Ανάκαμψης, άσχετα αν το περιχύει με «σιρόπι» μικρομεσαίας λαϊκότητας, αλλά δεν μπορεί να αποβάλει τον αφρώδη λαϊκισμό του.
Πόση σοβαρότητα έχει να λέει ότι: «Τη διαχείρισή του Ταμείου Ανάκαμψης να μην την κάνουμε με τον τρόπο που παραδοσιακά επέλεγαν τα κόμματα. Έχουμε επιλέξει να καλούμε τους φορείς, τον επιστημονικό κόσμο, τα σωματεία, τους ανθρώπους του πολιτισμού, τη νέα γενιά, να γίνουν συμμέτοχοι στη διαδικασία του προγράμματός μας».
Ακούγεται πολύ «δημοκρατικό», κατοχυρώνει τη «λαϊκή συμμετοχή» που θα έλεγε και ο Αντρέας. Όμως τέτοια προγράμματα είναι μια πρόχειρη συρραφή επί μέρους κατακερματισμένων κλαδικών, κοινωνικών και τοπικιστικών αιτημάτων, χωρίς συνοχή, αναπτυξιακή λογική, τεκμηρίωση και διάρθρωση σε χρονικό βάθος. Απλώς χαϊδεύουν αυτιά, αλλά γίνονται αναποτελεσματικά και πετούνται στον κάλαθο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μαθαίνει από τα λάθη του και τα παρουσιάζει ως καινοτομίες με επίπλαστη φιλολαϊκότητα. Τέτοιο ήταν και το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που πήγε άπατο. Πλήρους «φιλολαϊκής» γραφικότητας ήταν και η αναθεώρηση του Συντάγματος.
Περιέφερε θυμίζουμε τις προτάσεις άρθρων από πόλης εις χωρίον, σε μαζώξεις τύπου λαϊκών συνελεύσεων. Βασικά κάτι λίγοι οπαδοί του μαζεύονταν, και άκουγες την συνεχή ατάκα «εγώ δεν είμαι συνταγματολόγος, αλλά…». Όπου αυτοί που δεν ήταν συνταγματολόγοι, ούτε καν δικηγόροι, εξέφραζαν άποψη για το τι πρέπει να εμπεριέχει το υπό αναθεώρησιν σύνταγμα!
Τέλος, του αναγνωρίζουμε και ένα δίκιο. Παραπονέθηκε ότι δεν ανταποκρίθηκε ο Πρωθυπουργός στο αίτημά του για συζήτηση επί του τρόπου εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αιτιολογήσει την άρνηση ή την καθυστέρηση. Δουλειά της αντιπολίτευσης, όποια κι αν είναι, είναι να την ελέγχει.
