Ο Νίκος Ανδρουλάκης εδέησε να ξεχάσει τις καταγγελίες για την παρακολούθησή του, που μόνο στα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει ευήκοον ους, προκειμένου να τον αξιοποιήσουν προπαγανδιστικά, και να κάνει στροφή στα λαϊκά προβλήματα.
Για ένα εξ αυτών, το πρόβλημα της στεγαστικής κρίσης, (τα άλλα δύο είναι η ακρίβεια και η ασφάλεια, σύμφωνα με την αποτύπωση των δημοσκοπήσεων), καλεί τον Πρωθυπουργό με επίκαιρη ερώτησή του για να συζητηθεί το στεγαστικό.
Το πρόβλημα είναι οξυμμένο και ασχέτως της τύχης που θα έχει η ερώτησή του, η κυβέρνηση θα το βρει μπροστά της, καθώς μαζί με την ακρίβεια (φταίει δεν φταίει) θα καθορίσουν την εκλογική συμπεριφορά ευρέων τμημάτων.
Το πρόβλημα είναι δευτερεύον βεβαίως σε σχέση με την ακρίβεια. Αφορά μια κοινωνική μειοψηφία, δεδομένου ότι στην Ελλάδα καταγράφονται υψηλά ποσοστά ιδιοκτησίας (κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου το όνειρο του νεοέλληνα, και τελικά αποδεικνύεται ότι σωστά ήταν). Αφορά όμως δυναμική μειοψηφία, τους νέους και κυρίως τα νέα ζευγάρια, κάτι που εμμέσως συσχετίζεται με το έτερο πρόβλημα της χώρας, την υπογεννητικότητα.
Την περίοδο του 2018-22 η σωρευτική αύξηση ενοικίων για κατοικίες κατάλληλες για οικογένειες άγγιξε το 42%. Βίος αβίωτος… Παρομοίως και η φοιτητική στέγη, καθώς η σωρευτική αύξηση την ίδια περίοδο αυξήθηκε περίπου κατά 50%!
Η ερώτηση Ανδρουλάκη δικαιολογεί την εικόνα που θέλει να δείξει, ότι στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν πρόβλημα να φανούν συναινετικοί και εποικοδομητικοί, ασχολούμενοι με τα ουσιαστικά προβλήματα της χώρας και χωρίς στείρες αντιπολιτευτικές υστερίες.
Βέβαια αυτό δεν το επέδειξαν κατά την πρόσφατη τροπολογία Κεραμέως, να ισχύσει η επιστολική ψήφος και στις εθνικές εκλογές. Φυσικά το ξαφνικό της τροπολογίας ήταν άκομψο και πρόδιδε περισσότερο κουτοπονηριά εκ μέρους της κυβέρνησης, παρά εξουσιαστική αλαζονεία, για την οποία κατηγορήθηκε. Αλλά η εντύπωση που έδωσε το κόμμα ήταν πως σύρθηκε πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μην υστερήσει σε αντιπολιτευτικές κορώνες.
Και αυτό παρότι με τον ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσουν ότι έχουν χωρίσει οι δρόμοι τους: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε έναν συγκεκριμένο δρόμο. Καλό του ταξίδι» σημειώνουν δηκτικά. Βέβαια ένας από τους λόγους που θύμωσε ο Ανδρουλάκης ήταν επειδή ο Κασσελάκης σε συνέντευξή του τον χαρακτήρισε «εκβιαζόμενο». Είχε προηγηθεί η αήθης επίθεση Τσαπανίδου ακριβώς έναν χρόνο πριν, η οποία υποστήριξε ότι «αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συνεργαστεί τελικά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αυτό θα μπορούσε να είναι προϊόν εκβιασμού, από τις υποκλοπές»
Στον χορό είχαν προστεθεί εφημερίδες και ιστοσελίδες που στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ευτελή χορογραφία για να περάσουν στην κοινή γνώμη τον Ανδρουλάκη ως δέσμιο του Μητσοτάκη.
Δεδομένη η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να απαξιώσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, καθώς απευθύνονται στα ίδια ακροατήρια. Όμως ο Κασσελάκης δεν πρωτοτύπησε. Αντέγραψε… τον ίδιο τον Ανδρουλάκη! Γιατί ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που με την δημοσιοποίηση της παρακολούθησής του, είχε πει έξαλλος «θα είμαι εκβιαζόμενος».
Τότε αρκετοί είχαν αναρωτηθεί αν υπήρχε κάποιος λόγος να φοβάται ότι θα είναι εκβιαζόμενος, αλλά η ευαισθησία για το πάθημά του, δεν επέτρεψε να διατυπωθεί το ερώτημα δημοσίως και σε ευρεία κλίμακα. Διατυπώθηκε μόνο στα σόσιαλ μίντια και σε δευτερεύοντα site.
Ο Ανδρουλάκης αντιμετωπίζει και έτερον εσωτερικό πρόβλημα, που τέμνει ταυτοτικά στοιχεία του κόμματός του. Το ένα τρίτο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας δεν προτίθεται να ψηφίσει το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Και αν ένα τέτοιο ποσοστό είναι συμβατό με τη ΝΔ καθότι συντηρητικό κόμμα, είναι αδιανόητο για κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Ναι, ένας αρχηγός, εάν δεν είναι «όσα παίρνει ο άνεμος» τύπου Κασσελάκη, σε θέματα συνείδησης δεν μπορεί να επιβάλλει κομματική πειθαρχία. Αλλά τι είδους ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα είναι αυτό που το ένα τρίτο της Κ.Ο. του ομάδας υποβαθμίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα στον βωμό της ψηφοθηρίας επί συντηρητικών στρωμάτων; Απλώς είναι μια συντηρητική μετάλλαξη του παλιού ΠΑΣΟΚ (τους είπαν «ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ» και μπέρδεψαν φαίνεται τις… ορθοδοξίες).
