Η είδηση πέρασε στα ψιλά αλλά δεν ήταν καθόλου ασήμαντη.
Μετά την πρόωρη αποπληρωμή των ακριβών δανείων του ΔΝΤ, η Ελλάδα αποπληρώνει τώρα επίσης πρόωρα, άλλα 5.3 δισ. ευρώ των δανείων του πρώτου μνημονίου.
Ένα μέρος αυτού του ποσού, περίπου 1.1 δισ., επιστρέφεται στη Γαλλία, μια χώρα που περνάει ως γνωστόν μεγάλες δημοσιονομικές δυσκολίες και βρίσκεται σε παρατεταμένη πολιτική κρίση.
Σε αντίθεση με εδώ, το θέμα πήρε διαστάσεις στον γαλλικό Τύπο με την L’Express να κάνει λόγο για τον τζίτζικα-την Ελλάδα-που δανείζει πλέον τον μέρμηγκα-τη Γαλλία. Ενώ Γάλλοι βουλευτές ρωτούν την υπουργό Οικονομικών «αν σκοπεύει να αντλήσει διδάγματα από το ελληνικό παράδειγμα».
Μερικά χρόνια πριν, η είδηση αυτή θα ακουγόταν σαν καλαμπούρι.
Η Ελλάδα ήταν ο παρίας της Ευρώπης που εκλιπαρούσε απεγνωσμένα για δανεικά, έχοντας βαρέσει κανόνι, γιατί για πολλά χρόνια ζούσε πολύ πιο πάνω απ’ τις δυνατότητές της χάρη στην αμεριμνησία κυβερνήσεων αλλά και κοινωνίας.
Έπειτα από μια επώδυνη δεκαετή κρίση, η χώρα ξαναβρίσκει τον βηματισμό της, την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία της.
Αλλά τα καλά νέα δεν σταματούν εδώ.
Πρόσφατα, ο οίκος αξιολόγησης Fitch αναβάθμισε την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα στο επίπεδο ΒΒΒ με σταθερές προοπτικές. Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η εικοστή συνεχόμενη αναβάθμιση από ξένους οίκους από το ’19 και μετά. Ενώ η ελβετική UBS, σε σχετική έκθεση αξιολόγησης, αφιέρωσε ύμνους για την Ελλάδα ως τη χώρα με την ταχύτερη απομείωση χρέους παγκοσμίως. Και αν δεν συμβούν απρόβλεπτα γεγονότα, μέχρι το 2030 το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, θα έχει υποχωρήσει σε επίπεδα κάτω από 120%, παραχωρώντας τη θλιβερή αυτή πρωτιά που κατέχουμε για πολλά χρόνια, στη γειτονική Ιταλία.
Σε όλα αυτά υπάρχει φυσικά κι ο αντίλογος. Ότι η πρόοδος στους δείκτες δεν έχει περάσει αναγκαστικά στην πραγματική οικονομία και καθημερινότητα του πολίτη, ότι η ακρίβεια επιμένει, ότι υπάρχει κόσμος που ζορίζεται και βγάζει δύσκολα το μήνα. Καμμιά αντίρρηση. Αλλά δεν ήταν και λίγα αυτά που συνέβησαν με την πανδημία, την ενεργειακή κρίση και την κρίση στην εφοδιαστική αλυσίδα που δημιούργησαν αναταράξεις παντού στον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, στην εξαετία Μητσοτάκη, μειώθηκαν πολλοί φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, αυξήθηκε πέντε φορές ο κατώτατος μισθός συμπαρασύροντας και μια σειρά από επιδόματα όπως αυτό της ανεργίας, μειώθηκε η ανεργία από το 18 στο 8%, μειώθηκε κατά πολύ η φοροδιαφυγή, μειώθηκαν τα κόκκινα δάνεια και εξυγιάνθηκαν οι τράπεζες, αυξήθηκαν οι καταθέσεις κατά 50 δισ., έκαναν ρεκόρ ο τουρισμός και οι εξαγωγές, ήρθαν ξένες επενδύσεις, καταγράφηκαν υπερπλεονασματα. Καθόλου ασήμαντα επιτεύγματα. Και επιτεύγματα που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τη μόνιμη καταστροφολογία της αντιπολίτευσης.
Δεν λύθηκαν προφανώς όλα τα προβλήματα και δεν εξαλείφθηκαν όλες οι παθογένειες.
Πολλά μένει να γίνουν ακόμα άλλα και εξ όσων γνωρίζουμε, κανείς δεν υποσχέθηκε να κάνει την Ελλάδα, Σιγκαπούρη μέσα σε έξι μόλις χρόνια.
Αλλά όλα όσα χρειάζεται ακόμα να γίνουν, προϋποθέτουν στοιχειώδεις συναινέσεις και πολιτική σταθερότητα. Κι αν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, το πρώτο είναι σχεδόν άπιαστο όνειρο, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να διαφυλάξουμε το δεύτερο.
Διαφορετικά, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
