Ο αντισυστημισμός δεν έχει χρώμα. Μπορεί να είναι ακροδεξιός, να αρνείται τη δημοκρατία και να προπαγανδίζει την επιβολή αυταρχικών κυβερνητικών μοντέλων. Ή να είναι αριστερός, που θεωρεί ότι η «κοινωνική δικαιοσύνη» θα έρθει με καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος.
Οι προφήτες τους συχνά είναι άτομα με επεξεργασμένες θεωρίες. Εκ της Αριστεράς ως επί το πλείστον ταγοί διανοούμενοι. Και οι δυο πλευρές πάντως ξεδιπλώνουν ένα αφήγημα για το αύριο. Παράδειγμα ο αντισυστημισμός του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του αντιμνημονιακού του αγώνα.
Ασχέτως για την εχθροπάθεια και την τοξική του γλώσσα για την οποία έχει κατακριθεί και από αυτές τις στήλες, είχε ένα αφήγημα για τη διαμόρφωση της επόμενης ημέρας. Ήταν ευτράπελο και φαυλοκρατικό, ήταν φενάκη όπως και αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, αλλά ήταν αφήγημα.
Με το φοβερό δυστύχημα των Τεμπών αναδείχτηκε ένα νέο είδος αντισυστημισμού: Να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη. Η κατά τη γνωστή λαϊκή φράση να γίνουν «πο@@τανα όλα».
Τροφοδοτικό στοιχείο δεν είναι η πολιτική σκέψη αλλά ο διάχυτος συναισθηματισμός που δημιούργησε το δυστύχημα, και ο οποίος διογκώθηκε από την ακατάπαυστη ρητορεία των -μη- εμπειρογνωμόνων στα φιλόξενα τηλεοπτικά παράθυρα, και τα σόσιαλ μίντια που λειτουργούν ως ενισχυτής επαύξησης του συναισθήματος.
Έτσι, η χαροκαμένη μάνα κ. Καρυστιανού, για την οποία δεν έχουμε γράψει ποτέ κάτι αρνητικό, απέκτησε οπαδούς και σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της interview, ένα ποσοστό της τάξης του 25% θα την ψήφιζε αν ίδρυε κόμμα, ενώ για Τσίπρα και Σαμαρά επιφύλαξαν τα ταπεινά 13% και 9%.
Η κα. Καρυστιανού δήλωσε ότι δεν θα δημιουργήσει κόμμα αλλά θα μπορούσε να συμμετάσχει σε κάτι που θα την εκπροσωπούσε, αφού «Η κοινωνία πλέον δεν θέλει κάτι προερχόμενο από το σύστημα». Δεν μας απασχολεί, δικαίωμά της ό,τι κάνει.
Και στο παρόν κείμενο δεν κρίνουμε την ίδια, απλώς επισημαίνουμε την αντίθεση μεταξύ του αντικοινοβουλευτικού ρητορικού οίστρου της μπροστά στη Βουλή, το χειροκρότημα που εισέπραξε και από οπαδούς αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων, και την προσήνεια με την οποία την αντιμετωπίζουν μέλη κοινοβουλευτικών κομμάτων, όταν υβρίζει τον κοινοβουλευτισμό.
Αν το έκαναν από συμπάθεια προς τη χαροκαμένη μάνα, στην οποία αναγνώριζαν το δικαίωμα κάθε ξεσπάσματος, θα ήταν κατανοητό. Φευ, πιστεύουμε ότι το εκλαμβάνουν ως επένδυση στον αντιμητσοτακισμό, έστω και αν τα λόγια της πριονίζουν και τους ίδιους με τα κόμματά τους, μέσα από την απαξιωτική ομογενοποίηση που επιδίδεται.
Κατά την επίσκεψή της π.χ. στον πατέρα απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι, δεν είπε μόνο τα τιμητικά: «Στέκει αγέρωχος και γενναίος μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Στο μνημείο που είναι αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες που αγωνίστηκαν και πέθαναν για την ελευθερία μας».
Και δείχνοντας τη Βουλή συνέχισε: «Αυτή την ελευθερία που μας στερούν και καταπατούν οι διεφθαρμένοι δικτάτορές της». Δικτάτορες οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού!
Άλλωστε, σε άλλη δήλωσή της έχει πει: «Είδατε πόσο μας αγάπησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Όλοι βγήκαν και μιλούσαν για τα Τέμπη». Ναι, είπε αλήθειες. Τους «την είπε» ευθέως, απλώς δεν το κατάλαβε η κοινοβουλευτική Αριστερά!
Και ο απεργός πατέρας, μέσα στις πολλές δηλώσεις του, υπήρξε μία στην οποία τόνισε: «Όταν έρθει η ώρα, να βγούμε έξω. Θα σηκωθούμε όλοι και θα μπούμε εκεί μέσα (στη Βουλή) και θα φύγει όλη αυτή η σαπίλα». Η Βουλή σαπίλα…
Η αριστεροί νομίζουν ότι τα σκάγια αφορούν μόνο τους κυβερνητικούς. Όμως οι λέξεις πλάθουν νοοτροπία, δημιουργούν συνείδηση στην κοινωνία, που ως ειλικρινώς ευσυγκίνητη με το θέμα, γίνεται επιδοκιμάζων δέκτης των αποδομητικών και μηδενιστικών μηνυμάτων.
Τα υπόλοιπα στις εκλογές…
