Ο Αλέξης Τσίπρας περπατώντας στον προθάλαμο που τον οδηγεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μοστράρει την ευθύνη ως το σελάγισμα της προ πολλού θαμπωμένης ακτινοβολίας του. Ο «Μίδας» της αριστεράς που καταδίκασε στη συλλογική συνείδηση την κυβερνητική εκδοχή της, αναζητά τη βελούδινη αναβάπτισή του.
Δεν μιλάει για την ευθύνη του να προσφέρει κομματική κάλυψη στα εμετικά συνθήματα κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη που δηλητηρίασαν την πολιτική ζωή, όταν η χώρα αντιμετώπιζε φυσικές καταστροφές. Ο κ. Τσίπρας που κατατρομοκράτησε τους πολίτες μαυρίζοντας ακόμη και τις αγκινάρες για να ποδηγετήσει την ψήφο τους, απευθύνει προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που απειλούν τη δημοκρατία, εάν τα δικαιώματα της λαϊκής κυριαρχίας εκφραστούν με την ίδια ένταση στην κάλπη.
Αποφεύγει συνειδητά να διαγνώσει την ασφυξία που προκαλούν στη δημοκρατία και στην κοινωνία, η τοξικότητα, τα κηρύγματα διχασμού, η εξαπάτηση, οι απειλές και τα συνθήματα.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει την ευθύνη του στην αποδοκιμασία της κομματικής στρατηγικής που δεν πρόσφερε καμία ρεαλιστική και άρτια σχεδιασμένη λύση που θα προστατεύσει και θα προάγει τα συμφέροντα της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας αλαζονικά αγνοεί την ευθύνη για το αντεθνικό ντιλάρισμα με το μεταναστευτικό είτε με την καταψήφιση συμφωνιών που θωρακίζουν την εθνική ασφάλεια.
Το πρόταγμα της ευθύνης είναι έωλο και παραπειστικό γιατί καταρρίπτεται από τη στάση τυχοδιωκτισμού που εκτρέφουν τον λαϊκισμό όπως με την μπαχαλοποίηση της παιδείας ή τις άθλιες υποσχέσεις για κατάργηση της βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια.
Ανερυθρίαστα εκπέμπει πύρινα μανιφέστα για την ευθύνη που τον αναγκάζει να σταθεί όρθιος, όταν ο ίδιος γονάτισε τη μεσαία τάξη και ταπείνωσε τους συνταξιούχους εγκλωβίζοντάς τους στα στασίδια της απελπισίας που δημιούργησε μπροστά από τα ATM.
Η ακόρεστη ιδεοληψία του όμως τον οδήγησε να απλώσει το χέρι του στον Γιάνη Βαρουφάκη και στις οικονομικές τρέλες με «Δήμητρα» και «Οδυσσέα». Αφού τον ξόρκισε, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ λάνσαρε ακόμη ένα πρόγραμμα οικονομικής αυταπάτης σε word με υποσχέσεις, η κοστολόγηση του οποίου σαν από τρέιλερ ενός περιφερόμενου θιάσου, προσομοίαζε με τον υδράργυρο κάθε φορά που παρουσιαζόταν από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά αυτά δεν είναι τα μοναδικά αμαρτήματα για τα οποία πρέπει να αναλάβει την ευθύνη ο Αλέξης Τσίπρας. Το πολιτικό ανάστημα απαιτεί εξηγήσεις για τον καταδικασμένο, από το Ειδικό Δικαστήριο, Νίκο Παππά που όχι μόνο διατηρήθηκε στα ψηφοδέλτια του κόμματος αλλά αμολήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει τον τιμητή και να κουνάει το δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση.
Η ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα έχει ακόμη ένα ονοματεπώνυμο: Παύλος Πολάκης. Παριστάνοντας τον «Χουντίνι» ο κ. Τσίπρας εξαφάνισε και μετά επανάφερε στην ενέργεια το πρωτοπαλίκαρό του με το αψύ ύφος για να βυσσοδομεί κατά πάντων. Ο κ. Τσίπρας δεν ανέλαβε τη δημοκρατική ευθύνη, επιδεινώνοντας το θεσμικό κατάντημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν απείχε από τον δημοκρατικό συναγερμό για τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη από τις εκλογές ενώ θα τον συνοδεύει το δημοκρατικό ανάθεμα για το κάλεσμα στους ψηφοφόρους του καταδικασμένου χρυσαυγίτη να τον ψηφίσουν.
Τον βαραίνει η εθνική ευθύνη γιατί προανήγγειλε επαναδιαπραγμάτευση στις συμφωνίες των εξοπλιστικών και στις συμμαχίες με Γαλλία και ΗΠΑ όταν η Τουρκία απειλεί συνεχώς μέχρι και με πόλεμο. Είναι έκθετος γιατί δεν αποδοκίμασε, όπως στην περίπτωση Κατρούγκαλου, τα σχέδια για τις «Πρέσπες του Αιγαίου» που πρόδωσε ο Νίκος Φίλης.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την μικροκομματική ευθύνη εκδιώκοντας τον Γιώργο Κατρούγκαλο που ξεσκέπασε την κρυφή ατζέντα υπερφορολόγησης. Σε κάθε περίπτωση ο κυρίαρχος λαός απέδειξε στην κάλπη ότι αντιλαμβάνεται πλέον τη σημασία της ανάληψης της ευθύνης. Σε αυτήν αποδοκίμασε τον χειρότερο εχθρό της Δημοκρατίας, του Κοινοβουλευτισμού, του πολιτικού πολιτισμού και της προόδου.
