Του Γιάννη Σιδέρη
Μπορεί ο Αλέξης να πιάνει πουλιά στον αέρα -Β δεν το ξέρουμε ο Αλιβιζάτος το είπε - αλλά επιδεικνύει μια – κάποια έλλειψηΒ «βιωματικής ωριμότητας» που απαιτεί η θέση του.
Σε ένα πρωτοχρονιάτικο άρθρο στην κομματικήΒ εφημερίδα «Αυγή», παρουσιάζεταιΒ άτεγκτος, με την ρομφαία της καταγγελίας επί παντός του κυβερνητικού επιστητού, χωρίς να κάνει την ελαχιστότατη νύξη αυτοκριτικής για την κυβερνητική θητεία των 4,5 χρόνων, μια θητεία που απομάγευσε και απομυθοποίησε ταχύρρυθμα την μυθολογημένη έννοια της Αριστεράς στηΒ συνείδησηΒ ευρέων τμημάτων του λαού, και του έδειξαν την πόρτα εξόδου.
Φέρεται λες και έφυγε από την εξουσία λόγω κάποιου ατυχήματος, κάποιας μεταφυσικής ανωτέρας βίας, και όχι επειδή το κόμμα του και ο ίδιοςΒ εμετρήθησαν, εζυγίσθησανΒ και ευρέθησαν ελλιπείς.
Ετσι βέβαια, δια της εισαγγελικής κριτικής και της ελλείψεως στοιχειώδους αυτοκριτικής, εξανεμίζεται και το όποιο δίκαιο που μπορεί να έχει σε επιμέρους σημεία κριτικής στην κυβερνητική πολιτική – δεν είναι δα και δύσκολο. Από καταβολής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας,Β οι αντιπολιτεύσεις πάντα μπορούν να εντοπίσουν λάθη στην πρακτική και αναντιστοιχίες μεταξύ υποσχέσεων και πραγματώσεων.
ΔυστυχώςΒ το ύφος παραπέμπει στην περίοδο 2011-15. Επειδή έπιασε το ‘15 θεωρεί ότι θα πιάσει και τώρα, και ας αποδοκιμάστηκε τέσσερις φορές σε ισάριθμεςΒ αναμετρήσεις το ’19. Η μόνη διαφορά που διακρίνεται, είναι ότι τώραΒ ο λόγος του εμπλουτίστηκε με επαγγελία ενός συνθηματολογικούΒ πατριωτισμού, που σαφώς αποτελείΒ αντίθεσηΒ από τον άκριτο διεθνισμό που διαπνέει το κόμμα του.
Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε μαζί του σε κάποια, αν δεν ξεχνούσε:
Χαρακτηρίζει το χρέος βιώσιμο. Εγινε μήπως καμία περικοπή επί των ημερών του; Τη μόνη που θυμόμαστε ήταν επί Βενιζέλου το 2012, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ωρύεται στην ανάλογη τότε διαβεβαίωση του Βενιζέλου. Παρότι εκ των υστέρων ο Τσακαλώτος δικαίωσε τον Βενιζέλο και την κυβέρνηση Σαμαρά, διά του ΠροϋπολογισμούΒ του 2017, όπου διαβάζαμε: «Οι δαπάνες για τόκους του χρέους της κεντρικής διοίκησης εμφανίζονται μειωμένες το 2013 κατά 50% σε σχέση με το 2012[...] Η μείωση αυτή οφείλεται στη μείωση του ύψους του δημοσίου χρέους με την ανταλλαγή ομολόγων (PSI) του Μαρτίου 2012 και την επαναγορά Δεκεμβρίου 2012...»
Κατηγορεί επίσης τη Νέα Δημοκρατία για στήριξη των φιλικών της και συχνά διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Μα μιλάει ο πρωθυπουργός που επί της θητείας του τα βοσκοτόπια έγιναν εχέγγυα αξία για απόκτηση τηλεοπτικής αδείας, που έκανε μυστικέςΒ συναντήσεις με δήθεν ορκισμένους εχθρούς του, ενώπιον της περίφημης «γάτας Ιμαλαίων», που η ΕΡΤ και το ΑΠΕ γνώρισαν στιγμές χειρότερες της εποχής Μαρούδα;
ΥπάρχουνΒ καταγγελίες που δεν έχουν «αυταξία» αλλά λαμβάνουν αξία από την πηγή της εκπεμπόμενης κριτικής. Αν τα έλεγε το ΚΚΕ π.χ. η στήλη θα ήταν συγκαταβατική, γιατί ως προς αυτά δεν μπορεί να του καταλογιστεί κάτι.Β
Αναφέρει παράλληλα ότι η χώρα έφτασε κοντά στη λύση του Μακεδονικού. ΦυσικάΒ καμία λύση δεν υπήρξε. Μόνο παραχώρηση εθνότητας και γλώσσας, έναντι ουδενός ισοτίμου ανταλλάγματος. Και αν τώρα,Β όπως επαίρονται στο ΣΥΡΙΖΑ, «δεν μιλάει κανείς», είναι γιατίΒ αυτού του είδους τα προβλήματα δεν αναδεικνύονται αμέσως, αλλά σε προβολή χρόνων, και δεκαετιών. Ο Τίτο π.χ. δημιούργησε την ομόσπονδη δημοκρατία μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο και τη βρήκαμε μπροστά μαςΒ το 1990, όταν διαμελίσθηκεΒ η Γουγκοσλαβία. Αν θα το βρούμε μπροστά μας ως πρόβλημα, δεν είναι τώρα που έχει καταλαγιάσει η άψη, αλλά σε βάθοςΒ χρόνου και εφόσον υπάρξουν γεωπολιτικές αλλαγές με ένταση ιστορικότητας.
Θα είχε επίσης δίκιοΒ η Γεννηματά ή ο Κουτσούμπας να κατηγορούν την κυβέρνησηΒ ότι δεν συγκάλεσε Συμβούλιο Πολιτικών αρχηγών για τα εθνικά, παρότι ίσως θα ήταν πρόωρο, αφού οι εξελίξεις τώρα δρομολογούνται χωρίς να έχουν οριοθετηθεί σταθερές συντεταγμένες. Αλλά να κατηγορεί ο πρώην Πρωθυπουργός που ουδέποτε έκανε κάτι παρόμοιο, είναι η αποθέωση της αμνησίας. Ναι, είχε ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για το Σκοπιανό, αλλά κατά μόνας και εντελώς διεκπεραιωτικά, αφού το θέμα είχε τελευτήσει. Δεν υπήρξε συμβολή και συναπόφαση των υπολοίπων σε μια εθνική στρατηγική. ΕνημερώθηκανΒ επί των τετελεσμένων Κοτζιά - Τσίπρα.Β
ΤέλοςΒ ενώ ανακαλύπτει τον πατριωτισμό στα εθνικά,Β επανέρχεται σε μια ελευθεριακήΒ ενατένιση του κοινωνικού.Β Κάνει λόγο για προώθηση μιας πολιτικής ακραίας καταστολής, σε σχέση με την αστυνόμευση και το προσφυγικό, που «στρατιωτικοποπιείται με γρήγορουςΒ ρυθμούς». Δηλαδή και τούτο ποιείν (να γίνει αρεστός διά του πατριωτισμούΒ στους Πασόκους ψηφοφόρουςΒ που τον ακολούθησαν), κακείνο μη αφιέναι (να συγχρονιστεί με την δικαιωματική αριστερή πτέρυγα του κόμματος), και… μπάτε μετανάστες αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε!
Εν τέλει η σφοδρή καταγγελιολογία τουΒ Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται ανεχέγγυα και αποβαίνει άσφαιρη ότανΒ κατηγορεί την παρούσα κυβέρνηση για θέματα στα οποία το κόμμα του θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει τηνΒ βαθύτατη δική του αυτοκριτική.Β
