Χωρίς αμφιβολία η Αλήθεια στην αρχή «τρομάζει», αλλά στο τέλος λυτρώνει. Και όσο περισσότερο η κοινωνία μας συνηθίζει σε αυτή, τόσο πιο βιώσιμη θα είναι η πραγματική προκοπή μας.
Μετά την πρόσφατη χρεωκοπία και την επιβεβλημένη «βίαιη» ωρίμανση της χώρας μας (που εν πολλοίς αντιμετώπισε τις πληγές του Δημοσίου), ζούμε μία ακόμη αναγκαστική πορεία εξυγίανσης της εγχώριας κουλτούρας στη σχέση πολίτη και πολιτικής.
Διότι βαθιά πίσω από το ζήτημα των αγροτικών κινητοποιήσεων βρίσκεται η χρόνια παθογένεια στον τρόπο διαχείρισης των επιδοτήσεων, ενισχύσεων και της οικονομικής υποστήριξης στον πρωτογενή τομέα. Παθογένεια σε πολλές από τις εμπλεκόμενες βαθμίδες, από τις αρχικές αιτήσεις έως και τις τελικές καταβολές των χρημάτων.
Είναι τουλάχιστον αφελές και ανοήτως λαϊκίστικο να εστιάζεται στη σημερινή Κυβέρνηση η παθογένεια αυτή, επειδή στις δεκαετίες που πέρασαν προφανώς δε γίνονταν οι επιβεβλημένοι έλεγχοι, όπως τώρα εναγωνίως λαμβάνουν χώρα. Γιατί άραγε τόσα χρόνια κανείς δε μιλούσε; Ήταν όλα διαφανή, ή μήπως «όλα, πάνω-κάτω βολεμένα»;
