Στο - ρητορικό; - ερώτημα του τίτλου η πλειονότητα των αναλυτών προεξοφλεί την καταφατική απάντηση. Όποιο και αν είναι το ποσοστό του μελλοντικού κόμματος του πρώην πρωθυπουργού, θεωρούν πως σημαντικό μέρος του θα προέρχεται από το κυβερνών κόμμα.
(Ποιο θα είναι το ποσοστό αυτό; Τόσο αρκετοί έμπειροι δημοσκόποι όσο και άνθρωποι κινούμενοι κοντά στην κοινωνική βάση της ΝΔ, όπως π.χ. πρώην περιφερειάρχης εκλεγμένος με τη στήριξη του κυβερνώντος κόμματος, εκτιμούν πως το ποσοστό του «ημιπροαναγγελθέντος» κόμματος θα είναι κοντά σε εκείνο της αλήστου μνήμης Πολιτικής Άνοιξης, δηλαδή περί το 5%, ή ίσως ελάχιστα υψηλότερο. Αντίθετα, κορυφαία προσωπικότητα της δημόσιας ζωής του τόπου, από πολλούς αποκαλούμενος «εθνική εφεδρεία» - είχα πρόσφατα την ευκαιρία να διαπιστώσω πως - τοποθετεί πολύ ψηλότερα το δυνητικό ποσοστό του Μεσσήνιου πολιτικού, κοντά σε διψήφιο αριθμό, δηλώνοντας πως θα τον εξέπληττε αρνητικά ακόμη και ένα 7-8%...)
Προσωπικά τολμώ να μη συμμερίζομαι την εκτίμηση πως το - όποιο - ποσοστό του διαχρονικώς και αενάως «Μακεδονομάχου» και «Αιγαιομάχου» πολιτικού θα σημαίνει τεράστια αφαίμαξη από το σήμερα κυβερνών κόμμα. Εκτίμηση που βασίζω σε δύο δεδομένα:
Πρώτον, ο δεξιότερα της μητσοτακικής ΝΔ ευρισκόμενος πολιτικός χώρος δεν είναι σήμερα κενός. Αντίθετα, έχει εν πολλοίς καλυφθεί από, τουλάχιστον, τρία κόμματα. Δεν αρνούμαι, βέβαια, πως ο Σαμαράς - ο άνθρωπος που ίσως προτίθεται να διεκδικήσει το παγκόσμιο ρεκόρ της ίδρυσης προσωποπαγών κομμάτων - διαθέτει μεγαλύτερη πολιτική gravitas από τους ηγέτες των κομμάτων και κομματιδίων που επιδιώκουν να εκφράσουν τους εθνικώς υπερανησυχούντες και κοινωνικά υπερπαραδοσιακούς συμπατριώτες μας.
Ωστόσο, ο αρχηγός του σημαντικότερου εκ των κινούμενων στο χώρο αυτό κομμάτων, ο Βελόπουλος, και πιο έξυπνος, ίσως και πιο αδίστακτος είναι, έχει δε επιδείξει πρωτοφανή στη Μεταπολίτευση για προσωποκεντρικό κόμμα πολιτική αντοχή. Μάλιστα όχι απλώς αντοχή και σταθερότητα, αλλά σταθερά ανοδική δυναμική, τέτοια που άλλοι ηγέτες ανάλογων κομμάτων, πολύ δε σοβαρότεροι του πωλητή επιστολών του Κυρίου, όπως ο Μαγκάκης, ο Στεφανόπουλος, ο Τρίτσης, ο Αρσένης, ο Τσοβόλας κλπ., ούτε να διανοηθούν κατόρθωσαν.
Δεύτερον, ο Σαμαράς θα πάρει βέβαια κάτι από το όποιο ποσοστό νεοδημοκρατών ψηφοφόρων δεν έχει ήδη αξιοποιήσει τη δεξιότερα του κόμματος υφιστάμενη εκλογική προσφορά… Ωστόσο, εκτιμώ τουλάχιστον πως αυτό το «κάτι» θα υπεραντισταθμιστεί από έναν αντίρροπο εκλογικό/ψυχολογικό παράγοντα: Πολλοί - απαιτητικοί και όχι άκριτα δεδομένοι - «μητσοτακικοί» ψηφοφόροι έχουν απομακρυνθεί από το άλλοτε ίνδαλμά τους λόγω αρκετών πολιτικών σφαλμάτων, ατοπημάτων και ανομημάτων του, μάλιστα καταλογίζοντάς του ενίοτε έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης, προσβλητική αντιμετώπιση της ουσίας πολλών θεσμών του πολιτεύματος, ανοχή στην ανομία (π.χ. στις καταλήψεις δημοσίων οδών) και άλλα ανάλογα.
Η απέχθεια όμως που, σχεδόν σαν παβλοφικό εξαρτημένο αντανακλαστικό, προκαλεί στη συγκεκριμένη κατηγορία ψηφοφόρων το ίδιο το όνομα, πολύ δε περισσότερο η ανταγωνιστική προς το πατρογονικό κόμμα πολιτική παρουσία του Σαμαρά, και η συνακόλουθη αναμενόμενη εξαιτίας του επανασυσπείρωσή τους περί τον κλυδωνιζόμενο ή απαξιωμένο πρωθυπουργό θα υπερκαλύψει - τουλάχιστον αυτή είναι η ταπεινή εκτίμησή μου - τον αριθμό των σκληροπυρηνικών δεξιών που δεν είχαν ικανοποιηθεί από την κινούμενη στο συγκεκριμένο χώρο πολιτική προσφορά. Και οι οποίοι θα εγκατέλειπαν τη ΝΔ μόνο και μόνο λόγω της αυτόνομης πολιτικής παρουσίας του Μεσσήνιου… (Τον οποίο επιπρόσθετα, η ηλικία του δεν τον καθιστά εξαιρετικά ελκυστική «επένδυση» για τους ουδόλως ευάριθμους «κουταλόφρονες» της παράταξης…)
Είδομεν βέβαια…
*Το τελευταίο έργο του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου «Οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης: Μια εποχή, 10 πρωθυπουργοί, 11 πρωθυπουργίες» θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία από αύριο.
