Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Στην διπλωματία πρέπει να ξέρεις πότε θα σηκώσεις τους τόνους, πότε θα τους ανεβάσεις και κυρίως πότε θα πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου προκειμένου να πάρεις αυτό που θες. Εάν κάποιος επιχειρήσει να αναλύσει το τί πραγματικά κέρδισε η Ελλάδα μετά την συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν στο Λονδίνο, θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα:
Η γειτονική χώρα και ο πρόεδρος Ερντογάν προσωπικά είναι εκείνος που πλέον πρέπει να αποφασίσει προς τα πού θα κινηθεί η χώρα του, με το φάσμα της διεθνούς πολιτικής απομόνωσης να είναι κάτι παραπάνω από εμφανές για την γειτονική χώρα.
Όποιος περίμενε ότι το βράδυ της Τετάρτης θα έβρισκε την Ελλάδα και την Τουρκία σε φάση κρίσιμων αποφάσεων, αναμφίβολα δεν γνώριζε το πώς “παίζεται το παιχνίδι” της διπλωματίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ελληνική εξωτερική πολιτική τους τελευταίους μήνες έχει ξεδιπλώσει μία τακτική διεθνοποίησης των τουρκικών προκλήσεων που εδώ και μερικές εβδομάδες δείχνει να αποδίδει.
Η παρουσία ουσιαστικά του κ.Μητσοτάκη στο Λονδίνο ήρθε ως συνέχεια μιας σειράς επαφών του πρωθυπουργού με κύριο χαρακτηριστικό τη διεθνοποίηση των τουρκικών προκλήσεων. Μην ξεχνάμε ότι ο κ. Μητσοτάκης έθεσε το ζήτημα στον Ιταλό Πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε, κατά τη συνάντησή τους στη Ρώμη στις 26 Νοεμβρίου αλλά και στον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν κατά την τηλεφωνική τους συνομιλία, από τον οποίο ζήτησε μάλιστα την ξεκάθαρη στήριξη της Γαλλίας.
Επίσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε το θέμα στη συνάντηση των Ευρωπαίων ηγετών που συμμετείχαν στη διάσκεψη για το κλίμα στη Μαδρίτη τη Δευτέρα.
Είναι προφανές ότι μέρα με την μέρα η Άγκυρα μοιάζει να κινείται ολοένα και με πιο γρήγορους ρυθμούς στο δρόμο της απομόνωσης, καθώς ισχυρές χώρες και διεθνείς οργανισμοί αποδοκιμάζουν την οδό της έντασης που έχει επιλέξει. Μεταξύ αυτών το Ισραήλ, η Γαλλία, η ευρωπαϊκή επιτροπή αλλά και το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών.
Προφανώς και η συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν μόνο εύκολη δεν ήταν δεδομένου και του φορτισμένου κλίματος στην οποία διεξήχθη. Όπως όμως μεταφέρει καλά πληροφορημένη πηγή, σε κανένα της σημείο δεν περιείχε το στοιχείο της κρισιμότητας, κάτι που θα πρέπει να κρατήσουμε ώστε να αξιολογήσουμε τα επόμενα βήματα.
Εάν θέλουμε λοιπόν να βγάλουμε ένα συμπέρασμα για το πόσο καλά ή πόσο άσχημα πήγε η επαφή των δύο ηγετών, αυτό θα το εξετάσουμε σε συνάρτηση με το ποιες θα είναι οι εξελίξεις στο μεταναστευτικό και στο ζήτημα των θαλάσσιων ζωνών, στο οποίο η Τουρκία εδώ και δεκαετίες εγείρει τα ίδια απαράδεκτα αιτήματα. Και οι εξελίξεις πάνω και στα δύο κρίσιμα ζητήματα δε θα αργήσουν να έρθουν...
