«Ακόμη και ο Σόιμπλε πιο μετρημένος θα ήταν» έσπευσε να υποστηρίξει ο Γιώργος Τσίπρας αναφορικά με τον Δημήτρη Λιάκο, πρώην υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργό την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και οικονομολόγο που τάχθηκε κατά της διανομής κοινωνικής μερισμάτων με δανεικά. Ο ίδιος δεν απάντησε, όμως ο Νίκος Μπίστης έλαβε το λόγο για να στείλει σαφές μήνυμα στο εσωτερικό του κόμματος επιβεβαιώνοντας πως το συνέδριο του Φεβρουαρίου δεν θα είναι όσο αναίμακτο επιθυμεί ο επικεφαλής…
Οι τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να ερίζουν και να επιχειρούν να λάβουν θέσεις ενόψει του συνεδρίου όπου βέβαια αναμένεται ένα ξεκαθάρισμα με τις πλευρές να μην είναι μόνο δύο. Από τους… Θεματοφύλακες του αρχηγού και τους Θεματοφύλακες του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ακραίους που αναπολούν την περίοδο πριν το 2015 και τους Θεματοφύλακες της Προοδευτικής Συμμαχίας φαίνεται πως υπάρχουν πολλά που πρέπει να επιλυθούν.
Η περίπτωση του Δημήτρη Λιάκου και της αντίδρασης του Γιώργου Τσίπρα με την εμπλοκή Νίκου Μπίστη μπορεί να θεωρηθεί και ενδεικτική της κατάστασης. Τα όσα αναφέρει σε άρθρο του το μέλος της Προοδευτικής Συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά, εγείρουν δε θέμα συζήτησης και στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολύ δε περισσότερο όταν θίγει ζητήματα τα οποία ακόμη και ο πρόεδρος αρνείται να αποδεχθεί.
Η αφορμή ήταν η αναφορά του πρώην υφυπουργού και οικονομολόγου ο οποίος πριν από μια εβδομάδα περίπου σε άρθρο του. Εξέφραζε την διαφωνία του με την πολιτική των κοινωνικών μερισμάτων και την ενίσχυση των εργαζομένων, κάνοντας λόγο για «λάθη των προηγούμενων δεκαετιών που από ότι φαίνεται δεν μας έχουν γίνει διδάγματα».
«η ανακοίνωση της χορήγησης ενός έκτακτου πακέτου της τάξης των 338,5 εκατ. ευρώ όπως ήταν αναμενόμενο συγκέντρωσε την προσοχή όλων, πολιτικών δυνάμεων και μέσων ενημέρωσης. Και θα προκαλούσε έκπληξη η μη αποδοχή του ως θετική εξέλιξη από την πλευρά των κομμάτων» σημείωνε θέτοντας το ερώτημα εάν όντως υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια συμπληρώνοντας ότι «τέτοιες αποφάσεις ενδεχομένως να αδυνατίζουν τη θέση μας στην επικείμενη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας»
Ο Γιώργος Τσίπρας εκ των προεδρικών των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε και θυμήθηκε μέχρι και τον Σόιμπλε γράφοντας: «Δ. Λιάκος από τα δεξιά για κοινωνικό μέρισμα – ψίχουλα Μητσοτάκη: "Τέτοιες αποφάσεις ενδεχομένως αδυνατίζουν τη θέση μας για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας". Τέτοιες αντιλήψεις ενδεχομένως δεν έχουν καμία θέση στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και ο Σόιμπλε πιο μετρημένος θα ήταν».
Στο σημείο αυτό παρενέβη ο Νίκος Μπίστης. Μόνο που η απάντηση είχε πολλούς δέκτες ακόμη ενδεχομένως και τον Αλέξη Τσίπρα ως προς το σκέλος που αφορά και το τρίτο μνημόνιο που ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ έφεραν στη χώρα το 2015.
«Νομίζω ότι το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν έχουν πεισθεί όλοι πως η στροφή του καλοκαιριού του 2015 δεν ήταν μόνο αναγκαστική λόγω ευρωπαϊκών συσχετισμών αλλά και αναγκαία λόγω απουσίας άλλης εναλλακτικής πρότασης» σημειώνει χαρακτηριστικά προσθέτοντας πως «αντιμετωπίζουν έτσι ενοχικά το εξαιρετικό έργο που παρήγαγε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαίρι του 2015 και σαν να ήταν αποτέλεσμα ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, δεν διεκδίκησαν καθαρά την πατρότητα ή έστω την υιοθεσία του».
Καταρρίπτοντας το αφήγημα του κόμματος με το οποίο έχει συνταχθεί αναφορικά με το τρίτο μνημόνιο δείχνει πως οι αντιθέσεις παραμένουν και το ερώτημα είναι αν θα κλείσουν στο συνέδριο του Φεβρουαρίου ή αν θα ανοίξει ένας ακόμη μεγαλύτερος κύκλος εσωστρέφειας στο δρόμο προς τις εκλογές.
Συνεχίζει όμως ο Νίκος Μπιστης με αναφορά στην προσφιλή φράση του Παύλου Πολάκης σημειώνοντας ότι «η σωστή υπό προϋποθέσεις προτροπή «ότι την δεύτερη φορά θα είναι διαφορετικά» ακούγεται στα χείλη ορισμένων σαν διαβεβαίωση απόστασης από τα κυβερνητικά πειραγμένα , σαν νοσταλγία του πρώτου εξαμήνου του 2015 , σαν μια απειλή ή ρεβάνς για «εκείνα που μας εμπόδισαν να κάνουμε και τώρα αποδεσμευμένοι θα τα επιχειρήσουμε».
Και καταλήγει παίρνοντας θέση στα πυρά που δέχεται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για τα υπερπλεονάσματα και τα ταμειακά διαθέσιμα από τους προεδρικούς: «Σε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη εντάσσεται και η υπόκωφη γκρίνια για τα υψηλά ταμιακά διαθέσιμα (το περίφημο μαξιλάρι των 35 δισ.) που ορθώς κατά τη γνώμη μου άφησε πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά δεν ενισχύουν την κυβερνησιμότητα του κόμματος, ανακαλούν μνήμες και παραπέμπουν σε πρακτικές που μας απέκοψαν από μεσαία στρώματα με συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Η γεφύρωση αυτού του χάσματος και η πολιτική συμμαχιών θα οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας και σε ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Αν αυτά είναι τα ζητούμενα, τότε το ερώτημα του τίτλου βρίσκει εύκολα απάντηση. Άνθρωποι όπως ο Δημήτρης Λιάκος δεν είναι απλώς χρήσιμοι, είναι απαραίτητοι».
Οι εσωκομματικές πληγές στον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ανοιχτές. Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να σηκώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους διαρκώς οφείλεται εν μέρει και στην κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα του. Επιχειρεί να δημιουργήσει συνθήκες συνοχής εν όψει μιας δήθεν βέβαιης νίκης στις επόμενες εθνικές εκλογές και μιας δεδομένης συνεργασίας για τη δημιουργία προοδευτικής κυβέρνησης.
Επενδύει στη συγκολλητική ουσία της εξουσίας, κυρίως όμως στη διατήρηση των ψηφοφόρων που επιλέγουν κόμματα που δύναται να βρεθούν στην κυβέρνηση, γνωρίζοντας πως σε διαφορετική περίπτωση θα φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ακριβώς ήρθαν σε αυτόν.
Το άγχος του για τα εσωκομματικά και τις εξελίξεις σε συνδυασμό με την αδυναμία κατάρτισης μιας πρότασης συνολικής διακυβέρνησης είναι και αυτό που τον έχει οδηγήσει στον μονόδρομο των υψηλών τόνων του σκληρού ροκ και τις αξιοποίησης των όποιων επιπτώσεων από την πανδημία και την ακρίβεια δύναται να προκύψουν.
Τόσο ως προς τα εσωκομματικά όσο και ως προς τα προγραμματικά και την αντιπολιτευτική τακτική η Κουμουνδούρου δείχνει να παραμένει στη λογική προηγούμενων δεκαετιών. Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στις δημοσκοπήσεις που γίνονται στους δρόμους και τα… καφενεία, θύμισε τις ιστορικές συγκρούσεις μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Όταν η χώρα μοιραζόταν μεταξύ μπλε και πράσινων καφενείων. Μόνο που αυτές οι περίοδο έχουν περάσει, όπως και οι πλατείες των αγανακτισμένων που σήμερα ορισμένοι δείχνουν να αναζητούν εναγωνίως μπροστά στα πολιτικά τους αδιέξοδα.
