Του Βασίλη Γεώργα
Έφτανε μια δήλωση της βουλευτίνας κ. Χαρά Καφαντάρη για να τα κάνει όλα πάλι άνω-κάτω. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται πια μεγάλη αμηχανία με την μοναδική αυτή ευχέρεια που έχουν στην κυβέρνηση και στο κόμμα να κλωτσάνε μόνοι τους την καρδάρα με το γάλα στο θέμα της επικοινωνίας.
Πασχίζουν να πείσουν ότι καίγονται για τους μικρομεσαίους, ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι είναι η ψυχή της οικονομίας και πρέπει να στηριχτούν με το ΕΣΠΑ, τον Επενδυτικό Νόμο και τις αναπτυξιακές τράπεζες, ότι οι μικρές επιχειρήσεις είναι που θα φέρουν την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση, κι έρχεται η βουλευτίνα της Β' Αθηνών την ώρα που πέφτουν βροχή οι φόροι, οι αυξήσεις στις εργοδοτικές εισφορές και τα κατασχετήρια, να πει από τηλεοράσεως ότι «η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου έχει τελειώσει και ίσως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν». Τι είναι αυτό τώρα; Διαπίστωση; Υπόδειξη; Προειδοποίηση; Πώς να το ερμηνεύσει όποιος το ακούει ή το διαβάζει;
Σε μια οικονομία στην οποία πάνω από το 95% των επιχειρήσεων είναι μικρές, πολύ μικρές και ατομικές, το να λες ότι πρέπει να πάψει ο επιχειρηματίας να είναι αφεντικό του εαυτού του, δεν ηχεί καθόλου μα καθόλου καλά στα αυτιά των περίπου 300.000 αυτοαπασχολούμενων και άλλων τόσων μικρομεσαίων. Και δίκαιο να έχει κανείς κρίνοντας από το που έχει φτάσει η φοροδιαφυγή, οι απλήρωτοι φόροι και οι εισφορές, δεν το λες με αυτό τον τρόπο που ακούγεται σαν να προκρίνεις τον οικονομικό θάνατο των μικρών «αφεντικών» και εργοδοτών και να προτείνεις είτε να γίνουν όλοι συνεταιριστές, είτε υπάλληλοι.
Άντε να πείσει η κυβέρνηση μετά ότι δεν είναι εκείνη που έχει πονηρά ελατήρια αλλά ότι φταίνε οι άλλοι που τα ερμηνεύουν εσφαλμένα. Πως δεν συνωμοτεί κι αυτή όπως οι προηγούμενες, μαζί με τους δανειστές, το ΔΝΤ και τις πολυεθνικές τους, να αφανίσουν από την αγορά τους μικρούς για να μοιράσουν τα μερίδια στους μεγάλους ή ότι δεν ονειρεύεται την «κολεκτιβοποίηση». Γιατί δυστυχώς αυτή ήταν η εντύπωση που εντελώς άδικα, σχηματίστηκε στο τέλος μεταξύ ανθρώπων που δεν είναι ούτε μεγαλοεπιχειρηματίες ούτε στελέχη, αλλά τυγχάνουν μαγαζάτορες, καταστηματάρχες, βιοτέχνες, εστιάτορες και ελεύθεροι επαγγελματίες.
Από μια επικοινωνιακή γκάφα μέσα σε λίγα 24ωρα στον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν μαλλιά-κουβάρια και συγκέντρωσαν περίσσευμα χλεύης και αρνητικών σχολίων, για ένα θέμα που κανονικά έπρεπε να δίνει πόντους στην κυβέρνηση αντί να της αφαιρεί δημοτικότητα και να κοστίζει σε ψήφους.
Η κοινωνική οικονομία και ειδικά η οδός του συνεταιρίζεσθαι με αφορμή τα οποία ξέσπασε ο θόρυβος από τις δηλώσεις Καφαντάρη, είναι απαραίτητα και ιδιαίτερα χρήσιμα συστατικά της οικονομικής ανάκαμψης και της ανάσχεσης της ανεργίας.
Η κυβέρνηση έχει κάθε δίκιο με το μέρος της να προωθεί την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου (νόμος 4019/2011) για την κοινωνική οικονομία και τους συνεταιρισμούς ώστε να ενισχύσει και να θέσει υγιείς βάσεις και σε αυτή τη μορφή του επιχειρείν. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά οργάνωσης και λειτουργίας συνεταιριστικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη -ειδικά στον αγροδιατροφικό τομέα- και είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να υπάρξουν περισσότερες θεσμικές δυνατότητες και χρηματοδοτικά εργαλεία σε πρόσωπα και επιμέρους εταιρείες, αν θέλουν και το βρίσκουν συμφέρον, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να δικτυωθούν, να συνεργαστούν μεταξύ τους για να αποκτήσουν πρόσβαση στη χρηματοδότηση και περισσότερα όπλα απέναντι στον ανταγωνισμό.
Η κοινωνική οικονομία και οι συνεταιρισμοί πρέπει να είναι μέρος της οικονομίας, αλλά δεν είναι για όλες τις δουλειές, ούτε μπορούν να σώσουν την οικονομία από την κρίση. Μπορεί να ταιριάζουν λ.χ στην αγροτική παραγωγή, στις οικοτεχνικές δραστηριότητες κ.ά., αλλά στην επιχειρηματικότητα ευρύτερα υπάρχει ήδη ένας ατελείωτος κατάλογος εργαλείων όπως οι κοινοπραξίες, τα clusters, οι συμπράξεις, οι στρατηγικές συμμαχίες, οι συγχωνεύσεις κ.α, που χρησιμοποιούνται για να οδηγήσουν σε συνένωση δυνάμεων, μεγέθυνση και επιβίωση τις επιχειρήσεις.
Το μήνυμα πρέπει να είναι σαφές: η κυβέρνηση καλείται να δώσει χώρο, δυνατότητες χρηματοδότησης και ευκαιρίες ανάπτυξης στην κοινωνική οικονομία και στους συνεταιρισμούς μέσα από την βελτίωση του θεσμικού πλαισίου. Δεν μπορεί, όμως, να υποδείξει μόνη της το καταλληλότερο μοντέλο για την άσκηση του επιχειρείν. Το τι θα διαλέξει ο καθένας να κάνει, και με ποιο τρόπο θα μπει στον επιχειρηματικό στίβο, αυτά είναι δουλειά των επιχειρηματιών.
