Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πως στη μεταπολίτευση απέκτησε περισσότερους αριστερούς απ’ όσους μπορεί να «χωνέψει» χωρίς να υποφέρει από δυσπεψία.
Οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για τη μισθολογική καχεξία της χώρας, συνήθως ασκούν δριμεία κριτική και επιβιώνουν πολιτικά, υποσχόμενοι πως θα συνεχίσουν να μοιράζουν χρήματα που δεν υπάρχουν· όπως ακριβώς δρομολόγησε τη χρεοκοπία ο Ανδρέας Παπανδρέου και υλοποίησε βάζοντας το τελευταίο καρφί ο Κώστας Καραμανλής την περίοδο 2004-2009.
Οι ίδιοι που πριν από 10-15 χρόνια καθυστερούσαν τις μεταρρυθμίσεις που θα επέτρεπαν στη χώρα την ταχεία ανάταξη από τη χρεοκοπία, σήμερα δυσανασχετούν επειδή η Ελλάδα έχει κατέλθει σε μια από τις χαμηλότερες μισθολογικές κλίμακες της Ευρώπης.
Οι πολιτικοί, που είναι βέβαιο πως αν έρθουν στην εξουσία οι μισθοί θα ακολουθήσουν ανάστροφη πορεία, κατηγορούν σήμερα τους αντιπάλους τους για την αργή μισθολογική αύξηση.
Απύθμενη η υποκρισία των πολιτευτών και άβυσσος η «στραβομάρα» αυτών που τους ακολουθούν.
Πριν από λίγες μέρες ο οίκος Wood & Co δημοσίευσε έκθεση για την ελληνική οικονομία, στην οποία εμφανίζεται αισιόδοξος για την πορεία του ελληνικού χρέους, εκτιμώντας πως θα μειωθεί στο 101,3% του ΑΕΠ το 2030, έναντι κυβερνητικής πρόβλεψης για 120%. Το ελληνικό χρέος, που εκτοξεύθηκε στο 212,8% το 2021, ήδη έχει υποχωρήσει στο 152,5% του ΑΕΠ το α΄ τρίμηνο του 2025. Η κυβέρνηση στοχεύει στο 149,1% στο τέλος του έτους, ενώ η Wood προβλέπει ακόμη χαμηλότερα: 144,2% το 2025 και 134,5% το 2026.
Η μείωση δεν οφείλεται μόνο στα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά και στη στρατηγική διαχείριση: αποθεματικά 42,6 δισ. € (17,5% ΑΕΠ), υπερ-αρκετά για τις φετινές ανάγκες (15,3 δισ.). Υπάρχει επίσης σχέδιο πρόωρης εξόφλησης του Greek Loan Facility (GLF) έως το 2031, δέκα χρόνια νωρίτερα.
Οικονομικές αναλύσεις σαν αυτή της Wood & Co δημοσιεύονται στην Ελλάδα μία–δύο φορές κάθε 200 χρόνια. Όποιος γνωρίζει έστω και ελάχιστη οικονομική ιστορία το ξέρει.
Αρκεί λίγη αριθμητική για να καταλάβει κάποιος πως η Ελλάδα το 2010 χρεοκόπησε κυρίως λόγω του ασφαλιστικού, συν τους διορισμούς Καραμανλή μέσω προσωπικής συνέντευξης, συν τη φαρμακευτική δαπάνη κ.λ.π.
Αυτοί που ανέβηκαν στα κεραμίδια εναντίον της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης Σπράου–Γιαννίτση, δέκα χρόνια αργότερα έκαιγαν τη Μαρφίν και κατηγορούσαν όσους αγωνίζονταν να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα, ως μνημονιακούς «γερμανοτσολιάδες».
Τουτέστιν, αυτοί που μας χρεοκόπησαν ζητούσαν και τα ρέστα… Το ίδιο κάνουν και σήμερα. Όσοι με την «περήφανη» διαπραγμάτευση έφεραν και το τρίτο μνημόνιο, καθυστερώντας την έξοδο από την ύφεση κατά περίπου μία πενταετία, τώρα κατηγορούν τους πάντες επειδή το ελληνικό νοικοκυριό κατέχει μία από τις μικρότερες αγοραστικές δυνάμεις στην Ευρώπη.
Οι μισθοί ανεβαίνουν, έστω και εν μέσω πληθωριστικών εξάρσεων, και το χρέος μειώνεται. Θεωρητικώς, τα πράγματα πάντα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Όμως, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, αυτό ισχύει μόνο θεωρητικώς. Γιατί στην πράξη όσοι μας υποσχέθηκαν ουτοπίες μας χρεοκόπησαν.
Στην Ελλάδα, τον τελευταίο χρόνο, κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ασφυκτικά αρνητικό κλίμα στη δημοσίευση θετικών ειδήσεων.
Στην παραμικρή διατύπωση θετικής εκτίμησης ή καταγραφή θετικής είδησης ακολουθεί στα κοινωνικά δίκτυα καταιγισμός αρνητικών σχολίων για πληρωμένα και «πετσομένα» δημοσιεύματα…
Είναι οι ίδιοι και όμοιοι με αυτούς που μας χρεοκόπησαν, πουλώντας οργή και αγανάκτηση έναντι αδρών αμοιβών, όπως αποκάλυψαν οι περιουσίες ακινήτων που εμφανίστηκαν μετά θάνατον...
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Καλημέρα Κύριε Κώστα
Σας ζητάω σήμερα μια ανάλυση στα λεγόμενα του πρωθυπουργού.
Αυτή η συνέντευξη δόθηκε στον Χατζηνικολάου.
Η αποτίμηση όλων των γεγονότων.
Οι φοροελαφρύνσεις των πολιτών.
Ο χειρισμός της υπόθεσης του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Γενικώς η πάταξη της διαφθοράς.
Τέλος δεν θα αναφερθώ στην καλύτερη λύση αλλά μήπως θα ήταν καλύτερα να μας στείλουν από την Ευρώπη μια τεχνοκρατική ομάδα που θα δίνει αναφορά σε αρμόδια όργανα. Έτσι η κυβέρνηση θα είναι πιο ελεγχόμενη.
Γ.Φ.
Απάντηση: Η περίοδος των μνημονίων έδειξε πως όταν υπάρχει έξωθεν επιστασία τα πράγματα πάνε καλύτερα. Τούτο άλλωστε ήταν πάντα μια επιδίωξη των ευρωπαϊστών. Μια δημόσια διοίκηση με περισσότερους βορειοευρωπαίους και ευρωπαϊκούς θεσμούς και διεύθυνση αναμφίβολα θα βοηθούσε.
