Είναι γνωστό ότι η σκληρή βάση της Νέας Δημοκρατίας κινείται περί το 30%. Ένα ισχυρό θεμέλιο, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται άλλο ένα 10% για να κυβερνήσει. Αυτό το 10% το έφερε ο βασικός κορμός του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που τον συνέθεταν φίλοι και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς. Όλοι αυτοί πίστεψαν στο μεταρρυθμιστικό προφίλ του Μητσοτάκη και ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Συγχρόνως, μέσα από την επιτυχημένη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου φάνηκε πως ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να συνεργαστεί, σε κυβερνητικό επίπεδο, με τη Νέα Δημοκρατία. Το μπόλιασμα έγινε με την πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για το γεγονός ότι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί και υφυπουργοί παρήγαγαν έργο. Όμως αξίζει τον κόπο να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί όλοι αυτοί μπαίνουν μπροστά στα δύσκολα; Γιατί σχεδόν μόνον αυτοί-μαζί με τους υπουργούς τους προερχόμενους από το ΛΑ.Ο.Σ-δίνουν τις μάχες στη βουλή και στο Διαδίκτυο;
Η απάντηση είναι σχετικά απλή: διότι δεν έχουν τα ενοχικά συμπλέγματα της Δεξιάς απέναντι στην Αριστερά. Δεν φοβούνται να αντιπαρατεθούν με τους Αριστερούς διότι ουδέποτε τίμησαν τους αγώνες τους. Και το κυριότερο: εκπροσωπούν τη βάση της Νέας Δημοκρατίας με τον μαχητικό τους λόγο και το έργο που παράγουν. Και για αυτό είναι ο βασικός στόχος σύμπασας της Αριστεράς.
Ο παραδοσιακός Δεξιός-δεν αναφέρομαι σε αυτούς που συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ με οποιονδήποτε τρόπο-δεν αντιλαμβάνεται τη φοβικότητα των βουλευτών του δικού του χώρου απέναντι στις επιθέσεις των στελεχών της Αριστεράς. Δεν κατανοεί γιατί κρύβονται και αφήνουν όλους αυτούς που προανέφερα να βγάλουν το «φίδι από την τρύπα». Χρειαζόταν ένας Χρυσοχοΐδης για να μην υπάρχει τον Σεπτέμβριο ούτε μια κατειλημμένη πανεπιστημιακή αίθουσα; Έπρεπε να υπάρχει μια Μενδώνη για να ξεμπλοκαριστούν όλα τα μεγάλα έργα; Ή μήπως μόνον ο Φλωρίδης μπορεί να αποκαθηλώνει μέσα στη βουλή ταυτοχρόνως Ζωή και Χαρίτση; Για τον Πιερρακάκη δεν χρειάζεται να πω πολλά.
Για να σας δείξω τα σύνδρομα της κλασικής Νέας Δημοκρατίας, δείτε γιατί διέγραψαν τον Μπογδάνο και γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την περίπτωση Λατινοπούλου-και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Διότι σε σταθερή βάση φοβούνταν το τι θα πει η Αριστερά. Έδιναν συνεχώς εξετάσεις στους απέναντι, επιζητούσαν τα αχρείαστα εύσημα από τους «προοδευτικούς», οι οποίοι ουδέποτε θα τους ψήφιζαν.
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία δεν αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα και αυτό φάνηκε. Δεν έζησαν τον ιδεολογικό ευνουχισμό της περιόδου 2004-2009 και το κυριότερο, πολέμησαν τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε εμφανώς και παρασκηνιακά τον Τσίπρα.
Σήμερα, η προσχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου στη Νέα Δημοκρατία είναι απλώς η συνέχιση μιας πολιτικής διαδικασίας που ενδυναμώνει τις μαχητικές φωνές για τις δύσκολες μέρες που έρχονται και δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη.
