Του Βασίλη Γεώργα
Γλυκόπικρο μείγμα διαμορφώνει για την ελληνική οικονομία η προωθούμενη συμφωνία μεταξύ της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους και το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Σύμφωνα με πολύ καλά πληροφορημένες πηγές του Liberal, υπάρχει ήδη αρχική συμβιβαστική συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών για τη διάρκεια των πρωτογενών πλεονασμάτων η οποία προβλέπει ότι η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να παράγει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για πέντε χρόνια αρχής γενομένης από το 2018 και μέχρι το 2022, ενώ αμέσως μετά ο πήχης των πρωτογενών πλεονασμάτων θα πέσει στο 1,5%.
Εφόσον πράγματι συμφωνηθεί αυτό το δημοσιονομικό μονοπάτι, η ελληνική οικονομία θα έχει έναν ιδιαίτερα δύσκολο δρόμο να διανύσει μέχρι και το 2022 καθώς στο διάστημα αυτό θα πρέπει να διοχετεύσει πάνω από 35-40 δισ. ευρώ σε αποπληρωμές τόκων από ίδιους πόρους, προσδοκώντας, όμως, σε μεγάλη ελάφρυνση του δημοσιονομικού βάρους από εκεί και μετά.
Ο συμβιβασμός για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% επί μια 5ετία και 1,5% στη συνέχεια είναι ήδη συμφωνημένος με βάση τις πηγές που μίλησαν στο Liberal, και σε κάθε περίπτωση ερμηνεύεται ως “θεμιτή εξέλιξη” εφόσον συγκριθεί με την επίσημη θέση του Βερολίνου για διατήρηση του στόχου των πρωτογενών πλεονασμάτων στο 3,5% επί μια δεκαετία.
Ο στόχος για 1,5% πλεόνασμα μετά το 2022 είναι χαμηλότερος από την επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και της Τράπεζας της Ελλάδας που πρότειναν πλεονάσματα 2,5%, με την σημαντική διαφορά, όμως, ότι η μείωση από το 3,5% θα ξεκινούσε άμεσα (τριετία).
Η ρύθμιση των πλεονασμάτων αποτελεί τη μια πλευρά της υπό συζήτηση συμφωνίας για το χρέος που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη στο παρασκήνιο και η οποία αφορά την υποχρέωση της Ελλάδας να αποπληρώνει με δικά της κεφάλαια τους τόκους. Η άλλη πλευρά αφορά τις ρυθμίσεις στις οποίες καλούνται να συμφωνήσουν ευρωζώνη και ΔΝΤ για την ελάφρυνση που θα γίνει μετά το 2018 και ειδικά ως το 2022 οπότε ξεκινά μια περίοδος αυξημένης καταβολής τόκων.
Οι ρυθμίσεις αυτές που ειδικότερα θα αφορούν στα χαρακτηριστικά επιμήκυνσης των λήξεων του χρέους, την σταθεροποίηση των επιτοκίων κλπ., θα πρέπει να συμφωνηθούν με τρόπο ώστε τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΚΤ να μπορούν από τώρα, πολύ πριν ενεργοποιηθούν τα μέτρα, να καταλήξουν σε θετικές εκθέσεις βιωσιμότητας για το ελληνικό χρέος ώστε το μεν Ταμείο να συμφωνήσει σε συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα και η ΕΚΤ να ανοίξει τον δρόμο για ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
