Το χειρότερο που μπορεί να περιμένει κανείς από το σημερινό άτυπο Eurogroup είναι ένα σκηνικό πλήρους ρήξης της κυβέρνησης με τους δανειστές και το καλύτερο θα ήταν ένα προσύμφωνο που θα επιτρέπει στις αντιπροσωπείες των πιστωτών να επιστρέψουν στην Αθήνα για να συνεχίσουν τις συζητήσεις.
Σε καμία περίπτωση δεν αναμένεται ότι το μεσημέρι θα έχουμε ένα αποτέλεσμα που θα βάζει τέλος στην αβεβαιότητα. Το πραγματικό ορόσημο ήταν εξ αρχής το Eurogroup του Μαΐου και έχουμε πολλά να δούμε μέχρι να διαμορφωθούν όλες οι προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.
Η κυβέρνηση γνωρίζει πως παρότι το κλίμα είναι ήδη πολύ βαρύ για την οικονομία, θα μπορούσε να εκτροχιαστεί σε μη αναστρέψιμο βαθμό αν δεν αποφασίσει να κάνει εγκαίρως ένα βήμα μπροστά. Η εμπειρία έχει δείξει πως οι θέσεις στην άλλη πλευρά του τραπεζιού δεν μετακινούνται, και είναι και αυτή τη φορά η ελληνική πλευρά εκείνη που καλείται να κάνει το κρίσιμο βήμα για να διατηρήσει ζωντανή την προσδοκία μιας συμφωνίας μέχρι το τέλος Μαΐου.
Υπό το πρίσμα αυτό θεωρείται πως πολύ δύσκολα σήμερα θα υπάρξει κάποια ουσιωδώς διαφορετική πρόταση πέραν εκείνης που προβλέπει ότι για να δεχτεί το ΔΝΤ να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα, η κυβέρνηση πρέπει να περικόψει τις συντάξεις και το αφορολόγητο όριο το 2019.
Από την άλλη η επικοινωνιακή διαχείριση που γίνεται προσωπικά πλέον από τον Πρωθυπουργό προετοιμάζει τους πολίτες για σενάρια «σύγκρουσης» με τους δανειστές, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι βρισκόμαστε πράγματι προ των πυλών μιας πραγματικής ρήξης.
Η κυβέρνηση έχει λόγους να φοβάται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την επανάληψη της Ιστορίας γιατί αντιλαμβάνεται πως αυτή τη φορά θα είναι μια τραγική φάρσα εναντίον της ίδιας αλλά κυρίως ενάντια στη χώρα.
Β. Γεώργας
