Πριν λίγες ημέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε τις «Ημέρες Καριέρας» (δεν είναι η πρώτη φορά). Πρόκειται για διοργάνωση από αυτές που «σιχαίνονται» οι άνθρωποι του ΚΚΕ, οι «αναρχικοί», όπως αυτοί που κτύπησαν στη Νομική και, σε διαφορετικούς βαθμούς διάφοροι κομματικοί της αυτοαπακαλούμενης «αριστεράς».
Αν ο πρωθυπουργός πηγαίνει σε παρόμοιες εκδηλώσεις είναι κυρίως επειδή έχουν αποτέλεσμα στην πραγματική ζωή των ανθρώπων. Αλλιώς δε θα πήγαιναν ως εκεί 230 επιχειρήσεις που αναζητούσαν να προσλάβουν 6.500 εργαζομένους, όταν μάλιστα, μέχρι στιγμής, πάνω από 9.000 πολίτες έχουν βρει την κατ’ επιλογήν εργασία τους με αυτό τον τρόπο.
Με τον ίδιο αέρα επιτυχίας διοργανώνεται στο Σάββατο στη Στουτγάρδη όπου άλλες 30 επιχειρήσεις θα πάνε, μαζί με την, έτσι κι αλλιώς αεικίνητη υπουργό Εργασίας Νίκη Κεραμέως, στην τέταρτη συνάντηση προσέλκυσης νέων που ενδιαφέρονται να γυρίσουν στην Ελλάδα. Μόνον το φορολογικό κίνητρο να συγκρίνουν όσοι το σκέφτονται, αξίζει: για κάποιον που μπορεί να βρει στην Ελλάδα 2 χιλιάρικα καθαρά, αξιοποιώντας τη «μεταφορά φορολογικής κατοικίας» θα έχει «στο χέρι» 2.405 ευρώ. Ο φόρος εισοδήματος κατεβαίνει από περίπου 19% σε 5%!
Οι επιχειρήσεις είναι έτοιμες να πληρώσουν καλά και καλύτερα όταν οι ίδιες έχουν προετοιμαστεί για να αξιοποιήσουν τη δουλειά όσων δεν προσλαμβάνουν. Δεν είναι πολλές αλλά δεν είναι πλέον λίγες όσες έχουν κάνει σωστά τη δική τους δουλειά, που δεν είναι άλλη από την επένδυση και την εσωτερική οργάνωση για υψηλότερη παραγωγικότητα.
Το θέμα δεν είναι οι ώρες δουλειάς. Πρέπει άλλωστε το πλαίσιο με τα ερωτήματα για το «πότε και πώς δουλεύω;» που απασχολούν ξεχωριστά τους νεότερους, να επανεξεταστεί. Ειδικά τώρα που υπάρχει η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας, με στόχο να απαληφθεί η γραφειοκρατία και να μείνει η ουσία. Γιατί ουσία υπάρχει: τα στοιχεία Μαρτίου του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ έδειξαν μια εκρηκτική άνοδο των καταγεγραμμένων υπερωριών που δηλώνουν επιχειρήσεις και εργαζόμενοι, ενώ πολλές χιλιάδες συμβάσεις part time μετατρέπονται σε full time. Σημειώστε ότι μόνον απ’ αυτή την «πηγή», την καλύτερη καταγραφή της εργασίας, τα κρατικά ταμεία είδαν κοντά 800 εκατομμύρια πρόσθετες εισπράξεις (φόροι και εισφορές). Αναρωτιέται κανείς πόσα, σίγουρα πάρα πολλά, θα προστεθούν τους καλοκαιρινούς μήνες, ώστε να ενισχυθεί το «μαξιλάρι» που θα στηρίξει το πακέτο για τη Θεσσαλονίκη (ΔΕΘ).
Οι εξελίξεις αυτές, μαζί με την επιταχυνόμενη συμφωνία νέων κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, είναι το νέο μεγάλο κίνητρο για την ανάδειξη της παραγωγικότητας ως δείκτη-κλειδί για μια νέα υπερκομματική συμφωνία που θα συνδέσει την Προστασία της Εργασίας με τα Κέρδη Παραγωγικότητας.
Καθόλου τυχαία, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος σε κυριακάτικη συνέντευξή του, συνδύασε την ανάγκη ευελιξίας στην οργάνωση της παραγωγής και της εργασίας, το επίπεδο παραγωγικότητας με το επίπεδο των μισθών και την άρση κρατικών εμποδίων με τον πολλαπλασιασμό των επενδύσεων.
Ακούγεται «εύκολο», το ως άνω τρίπτυχο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Κι όμως, μια Εθνική Συμφωνία για την Παραγωγικότητα, για την οποία σας είχα γράψει στις αρχές του μήνα εδώ μπορεί να συμβεί μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες.
Η κυρία Κεραμέως γνωρίζει προφανώς περισσότερα, από όσα είναι έτοιμη να αποκαλύψει, όταν σημειώνει πως το σημαντικό για την κυβέρνηση είναι πέραν του νομοθετικά κατοχυρωμένου κατώτατου μισθούς: «από εκεί και πάνω ας συμφωνήσουν οι εκπρόσωποι εργαζομένων και εργοδοτών καλύτερες απολαβές» σημείωσε προχτές σε τηλεοπτική παρέμβαση.
Παρόμοια σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση δεν αρέσει αυτονοήτως στην αντιπολίτευση. Και μπορεί το ΠΑΣΟΚ να μη σπεύσει να αρνηθεί μια νέα συνεννόηση, όπως την περιέγραψα πιο πάνω, σίγουρο είναι όμως ότι στον Περισσό, όλα αυτά δεν ακούγονται καθόλου καλά. Μόλις προ ολίγων ημερών, με κομματική εντολή ακυρώθηκε μια ακόμη έτοιμη συλλογική σύμβαση. Ο γραμματέας Δημήτρης Κουτσούμπας του ΚΚ προτιμά να καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι η Ελλάδα δε διαθέτει σημαντικό αριθμό συλλογικών συμβάσεων, παρά να διευκολύνει τους «δικούς του» συνδικαλιστές να κάθονται στο τραπέζι και να συζητούν με τους εκπροσώπους των επιχειρηματικών κλάδων.
Χρειάζεται δηλαδή κάτι μεγαλύτερο. Μια συμφωνία πέραν του κατώτατου και των γραφειοκρατικών εφαρμογών περί την εργασία.
Ο μόνος και ο μόνος κατάλληλος για να την επιδιώξει είναι, προφανώς ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης. Πρώτον, γιατί εμφορείται ο ίδιος από παρόμοιες κεντρώες αλλά φιλελεύθερες αρχές, οι οποίες στηρίζουν προαπαιτούμενα στον ευρύτερο σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεύτερον, είναι ο σίγουρος δρόμος ώστε, μαζί με τις αλλαγές που οργανώνει στη φορολογία εισοδήματος, να επιτευχθεί η ουσιαστική και ανατρεπτική αναδιανομή εισοδήματος σε όφελος της εργασίας ώστε πράγματι να αλλάξει η νοοτροπία όλων για το μοντέλο παραγωγή που θα βγάλει τις σημερινές γενιές εργαζομένων από το λαγούμι της μεγάλη κρίσης του κράτους και των συστημάτων του.
Ο δρόμος για μια Μεγάλη Κοινωνική Συμφωνία, που θα βάλει τα εργασιακά στην πρώτη γραμμή είναι ανοικτός. Χρειάζεται όμως θάρρος και ρεαλισμό από όλες τις πλευρές.
