Δηλαδή, το μνημείο στον «Αγνωστο», μνημείο εθνικής αυτογνωσίας και σεβασμού στους πεσόντες για την Ανεξαρτησία και την Ελευθερία, ήταν απροστάτευτο, προτού εισαχθεί στη Βουλή η ρύθμιση ειδικής προστασίας του;
Προφανώς και ήταν απροστάτευτο!
Το είχαμε διαπιστώσει σε πάμπολλες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια. Σε μεγάλα γεγονότα που ξεχύλισε η οργή, αλλά και στην καθημερινότητα της τουριστικής αφασίας.
Και γιατί δεν είχε κάνει κάτι γι αυτό, κάποια παλαιότερη κυβέρνηση. Κυρίως όμως γιατί δεν είχαν κάνει οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη, τόσον καιρό;
Δεν γνωρίζω την απάντηση, αλλά σίγουρα πρέπει να αναζητηθεί στην μακάρια ανοχή της αυθαιρεσίας των ολίγων έναντι των πολλών.
Αλλά, μεταξύ μας, και να υπήρχε αυστηρότατη προστασία και πάλι οι ίδιοι ολίγοι θα έβαζαν «στο μάτι» το κενοτάφιο. Μάλλον θα το έκαναν επί τούτου. Όπως κάνουν, χρόνια τώρα, όποτε γουστάρουν, όσοι το γουστάρουν, με πολλά άλλα μνημειακά αναθήματα της ιστορικής συλλογικής μας μνήμης.
Λογικά, σε ένα κανονικό κράτος, μια κανονική κοινωνία, με κανονικούς ανθρώπους και κανονικά κόμματα δεν θα χρειαζόμασταν καμία ειδική διάταξη. Αρκούν οι γενικές διατάξεις που ήδη ισχύουν και, ευτυχώς, τηρούνται, μέσες-άκρες είναι αλήθεια, για τα θρησκευτικά μνημεία, όπως είναι οι εκκλησιαστικοί χώροι, ανεξαρτήτως δόγματος. Όπως τηρούνται, συνήθως, για τα παντού παρόντα μνημεία για όσους σκοτώθηκαν σε μια ένδοξη μάχη ή από τα όπλα κατακτητών.
Υπάρχουν άλλωστε γενικές διατάξεις για την τοποθέτηση αγαλμάτων ή άλλων αναθημάτων. Ακόμη όμως τα προκάτ αναθήματα δυστυχημάτων πάνω σε πεζοδρόμια τοποθετούνται όπως ορίζει ο πόνος συγγενών και φίλων, πάντοτε χωρίς άδεια του εκάστοτε Δήμου.
Για να μείνουμε όμως στη μεγάλη εικόνα, η προστασία των συλλογικών μνημείων, ανήκει, σε κάθε περίπτωση, στην Αστυνομία. Που πρέπει, αλλά δεν κάνει τη δουλειά της φοβούμενη μην την κατηγορήσουν για... αστυνομοκρατία.
Αν κάποιος ή κάποιοι θέλουν να αμφισβητήσουν τους κοινούς κανόνες και την επιβολή τους από τα όργανα ευταξίας, ας το κάνουν στα δικαστήρια. Δεν υπάρχει λόγος να παρεμβαίνει η Βουλή ή το Πεντάγωνο!
Κυριαρχεί η ασέβεια. Μια νοητή γραμμή θα αρκούσε για τα όρια της διαμαρτυρίας. Της απολύτως δίκαιης μέχρι την πιο παράλογη.
Όμως, το «δίκιο» του κυρίαρχου λαού ή του καταπιεσμένου εργάτη ή του χαροκαμένου συγγενούς ή του μικρεμπόρου ή του ελεύθερου καλλιτέχνη ή του πολυπράγμωνος τεχνίτη ή του αφισοκολητή κόμματος ή του πονηρού συμπολίτη, όλα συγκεχυμένα, ένας πολτός, είναι πιο δυνατά από την ευταξία της πολιτείας.
Αν το περιγραφόμενο στην κυβερνητική ρύθμιση «οικόπεδο» μπροστά στον «Αγνωστο» ήταν καταχωρημένο στο Κτηματολόγιο, αν δηλαδή τον είχε «περάσει» κάποιος συμπολίτης μας στο έντυπο Ε2 της Εφορίας, να είστε σίγουροι ότι θα είχε καλύτερη μοίρα προστασίας.
Είμαι σίγουρος ότι οι πολιτικοί, γυναίκες κι άνδρες, που συνωστίζονται, στις πλάκες του Μνημείου εθνικής μνήμης, με σκοπό την προσωπική προβολή τους, δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να γράψει μπροστά στην αυλή ή στην πιλοτή ή στο πεζοδρόμιο της σπιτικής ιδιοκτησίας τους το όνομα κάποιων αγαπημένων ανθρώπων που αδίκως, κατά την κρίση άλλων συμπολιτών, χάθηκαν αδοκήτως.
