Μπορεί να ακουστεί παράδοξο, αλλά αυτά που ζητεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με τις απεργίες προς εναντίωση του νομοσχεδίου Κεραμέως, εφόσον εφαρμοζόντουσαν, θα οδηγούσαν σε σοβαρές εισοδηματικές απώλειες σε βάρος των εργαζομένων, τους οποίους θέλει να «προστατεύσει».
Ο μόνος τρόπος να μειωθεί ο χρόνος εργασίας και ταυτόχρονα να αυξηθούν (ή έστω, να παραμείνουν σταθερές οι αποδοχές) θα ήταν μια απότομη πτώση της παραγωγής και της παραγωγικότητας. Εκτός αν γινόντουσαν τόσες και τόσο αποτελεσματικές επενδύσεις, ώστε με λιγότερες ώρες να έχουμε την ίδια ή (που θα ήταν το σωστό) μεγαλύτερη παραγωγή. Δυστυχώς, αυτά δεν είναι καθόλου εύκολα πράγματα και σίγουρα χρειάζονται μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης έχουν κολλήσει στο 13ωρο. Το οποίο όμως, ούτε υποχρεωτικό καθίσταται, ούτε πρόκειται να εφαρμοστεί καθολικά. Η όλη σύγκρουση είναι, σε μεγάλο βαθμό, προσχηματική και αποπροσανατολιστική για τους πολλούς μη καλά ενημερωμένους εργαζομένους πολίτες.
Το προσχηματικόν των αντιρρήσεων βρίσκεται στο πραγματικό γεγονός ότι σήμερα εφαρμόζεται 12ωρο, προφανώς χωρίς τα προβλήματα που βλέπουν τα συνδικάτα στην επιπλέον, 13η, ώρα. Πού είναι το μυστικό;
Προφανώς, ότι στην προτεινόμενη από την υπουργό ρύθμιση οι επιπλέον ώρες μπορούν να γίνονται στην ίδια επιχείρηση. Αν οι πάντοτε «κακοί» εργοδότες «εκμεταλλευτούν» αυτό το παράθυρο, που βεβαίως θα το κάνουν όπου και όταν βλέπουν ευκαιρία αύξησης του προϊόντος, οι εργαζόμενοι χάνουν την ευκαιρία να δουλέψουν σε έναν άλλο εργοδότη με «εξωσυμβατικά συμφωνημένη αμοιβή» ή για λογαριασμό τους σε οικογενειακή επιχείρηση και πάλι όμως χωρίς να καταγραφτεί η εργασία τους. Με δύο λόγια και για να μην κρυβόμαστε, περιορίζονται οι δυνατότητες πρόσκτησης εισοδημάτων στη μαύρη αγορά εργασίας.
Αν, για παράδειγμα, η Κεραμέως πρότεινε να πάμε στο 13ωρο με ταυτόχρονη «απαγόρευση» υπέρβασης των 37,5 ωρών που ζητούν τα συνδικάτα, οι αντιρρήσεις θα εξαφανιζόντουσαν.
Η παραοικονομία είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο.
Ορισμένα στοιχεία για το πόσο πολλές ώρες δουλεύουν οι Έλληνες...
Στην επιστολή της ΓΣΕΕ με τις παρατηρήσεις της Συνομοσπονδίας προς την υπουργό αναφέρεται, όπως μονότονα συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, το εξής:
«Οι επιπτώσεις της υπερ-απασχόλησης των Ελλήνων εργαζομένων στην υγεία και την ασφάλεια της εργασίας είναι καταλυτικές και επιβεβαιώνονται από τον αυξανόμενο αριθμό των εργατικών ατυχημάτων».
Πράγματι, στα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2023 (τα οποία επικαλείται η ΓΣΕΕ) οι δεδουλευμένες ώρες στην Ελλάδα εμφανίζονται στις 1.893, με μέσο όρο στα κράτη του Οργανισμού τις 1.740.
Όμως, στον αριθμό αυτόν περιλαμβάνεται η υπολογιζόμενη (αλλά και υποεκτιμώμενη) «εργασία» των αυτοαπασχολουμένων δηλαδή και των πολλών χιλιάδων μικρομεσαίων «αφεντικών» (The data cover employees and self-employed workers).
Αν δούμε τα στοιχεία μόνον για τους μισθωτούς (workers/employees), η Ελλάδα πέφτει στις 1.703 ώρες με την ανεργία στο 10%. Ήσαν 1.803 το 2008 (ανεργία στο 8%) και 1.706 το 2015 (ανεργία 25%).
Αντιστοίχως, ο μέσος όρος για τον ΟΟΣΑ ήταν 1.708 (2024), 1.762 (2008) και 1.747 (2015).
Η διαφορά μας με τον ΟΟΣΑ, που περιλαμβάνει όλα, σχεδόν, τα κράτη με τα οποία ανταγωνιζόμαστε στη διεθνή αγορά, είναι αδιάφορη.
Και μια παρατήρηση
Η σύγκριση που πραγματικά μετρά για την αποτελεσματικότητα της οικονομίας και επηρεάζει καθοριστικά το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων αφορά στο παραγόμενο προϊόν ανά ώρα εργασίας: Η Ελλάδα βρίσκεται στα 45, ο ΟΟΣΑ στα 71 και η ευρωζώνη στα 85 (δολάρια ΗΠΑ, σταθερής αγοραστικής δύναμης σε τρέχουσες τιμές, 2023).
Αυτή είναι η πραγματική απόσταση που πρέπει να καλύψουμε βελτιώνοντας τις συνθήκες της εθνικής παραγωγής.
«Ευτυχώς» ένα σημαντικό μέρος αυτής της διαφοράς καλύπτεται από την παραοικονομία και τη μαύρη εργασία!
