Η ομιλία του προέδρου Τραμπ στην Κνέσετ, το κοινοβούλιο του Ισραήλ, ήταν αφιερωμένη στην Ειρήνη. Κι ας περιείχε αλυσίδα πολεμικών ανακοινωθέντων. Σε λίγο καιρό, στην επόμενη γιορτή της 4ης Ιουλίου, ο Αμερικανός ηγέτης θα πρέπει να μιλήσει για τα 250 χρόνια από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν δηλαδή εγκρίθηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.
Δυόμιση αιώνες συνεχούς ανόδου μέχρι την τωρινή κυριαρχία είναι πολύς καιρός. Γι αυτό, μάλλον, στην Αμερική κάνει θραύση ένα τικ-τοκ που μετρά τα χρόνια που έμειναν όρθιες παλαιότερες αυτοκρατορίες με πιο άμεση τη σύγκριση με το ρωμαϊκό μεγαλείο ή την αθηναϊκή εξαίρεση στο Αρχαίο Κόσμο.
Μια «χρυσή εποχή» για να είναι χρυσή απαιτεί μια σημαντική άνοδο στον πολιτισμό, στα συστήματα διακυβέρνησης και στην εδαφική ασφάλεια. Τα έχει όλα η Αμερική και αυτό ήταν φανερό χθες στην Κνέσετ.
Το θέμα είναι πως το μοντέλο Τραμπ είναι πολύ δύσκολο να το μιμηθεί κανείς άλλος, πλην του ιδίου του προέδρου. Οι μακρές εξηγήσεις που έδωσε για τις ικανότητες του συνεταίρου του στις οικοδομικές μπίζνες και τώρα βασικού απεσταλμένου του, του δικηγόρου Στηβ Γουΐτκοφ στα πολεμικά μέτωπα εξηγούν ότι το Κέρδος, μαζί με την Ειρήνη, μπορεί να ενώσει πολύ διαφορετικές δυνάμεις, δεν λέει τίποτε όμως για τη διάρκεια και ακόμη λιγότερο αυτής της συμμαχίας.
Σίγουρα είναι όμως, η ιστορική νίκη με την επιστροφή των ομήρων, ζωντανών και νεκρών και η υπέροχη, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, εκεχειρία στους βομβαρδισμούς Νετανιάχου, μια νέα ιστορική φάση. Μήπως πρόκειται για μια μάχη, από αυτές που μας θυμίζουν πόσο δύσκολο είναι να κερδηθεί ο Πόλεμος;
Το σίγουρο είναι πάντως πως οι μέρες που ζούμε εγγράφονται σε μια αλυσίδα γεγονότων που πρέπει να την διαβάσουμε ως ένα αβέβαιο πέρασμα σε μια «νέα-νέα» τάξη πραγμάτων. Η προεδρία Τραμπ δεν θέλει πολέμους, παρά ταύτα σκορπίζει θύελλες και συνεχίζει να στηρίζεται στη διπλωματία των όπλων, κι ας είναι τα τελειότερα που έφτιαξε ποτέ ο ανθρωπος.
Μπορεί ο Κινέζος πρόεδρος Σι να βιάστηκε να αφορίσει τις εξελίξεις όταν ισχυρίστηκε πως «η Ανατολή ανατέλλει και η Δύση καταρρέει», αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι ο παλαιός κόσμος πρέπει να κάνει περισσότερο ώστε να μην απειλείται, στην παρούσα περίοδο, η ύπαρξή του.
Το πρώτο και κύριο είναι να διατηρήσει τη δύναμη και ευημερία που διασφαλίζουν οι ανοικτές κοινωνίες στην ανάπτυξη πολλαπλών συνεργασιών μεταξύ ανεξαρτήτων κρατών. Το δεύτερο είναι να αξιοποιηθούν συλλογικά οι απαράμιλλες υπεραξίες που κρύβει ο συνδυασμός δημοκρατικών αξιών, ατομικών ελευθεριών και επιχειρηματικής δημιουργικότητας.
Οι πολιτικές Τραμπ δεν εγγυώνται πως όλα αυτά μαζί αποτελούν πραγματικά την σπονδυλική στήλη μιας διατηρήσιμης Pax Americana. Ακόμη κι αν εμπιστευθούμε πως η Ειρήνη, και η άνθηση των business που διασφαλίζει, θα μείνουν σταθερά στην πρώτη γραμμή των επιδιώξεών του, ο εσωτερικός διχασμός των Αμερικανών συνιστά μείζονα διαταραχή στην εμπιστοσύνη που απαιτεί μια νέα τάξη πραγμάτων.
Ο τρόπος όμως με τον οποίο η δεύτερη προεδρία Τραμπ οργανώνει τις μεγάλες υποθέσεις, τόσο εντός της Ομοσπονδίας όσο και στη Διεθνή Σκηνή δεν έχει, τουλάχιστον όχι ακόμη, κατακτήσει την εμπιστοσύνη που απαιτεί η εμπέδωση διεθνών σχέσεων διαρκούς ειρήνης και αύξησης της συλλογικής ευμάρειας.
Τα προβλήματα που δημιουργεί η επιθετικότητα των αυταρχικών καθεστώτων και η αναθεωρητική εμμονή τους, όπως αποδεικνύει η πολεμική εμμονή Πούτιν και, πιο κοντά μας, η μεγαλομανία Ερντογάν, παραμένουν. Επίσης, η τόσο λαμπρή εκεχειρία και οι σοβαρότατες ελπίδες ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, δεν αρκούν για να απαντηθούν θεμελιώδη ερωτήματα των Ευρωπαίων πολιτών, όπως είναι ο περιορισμός της επιθετικής μουσουλμανικής μετανάστευσης.
Η μέθοδος Τραμπ είναι πάντως αξιέπαινη και ελπιδοφόρα. Εφόσον εισφέρει πρόσθετα αποτελέσματα, όπως η απάλειψη της τρομοκρατίας, κρατικής ή θρησκευτικής, θα καταγραφεί ψηλά στην Ιστορία του αμερικανικού Golden Age, στο οποίο, με κάθε ευκαιρία, ομνύει ο Αμερικανός πρόεδρος.
Μην είμαστε αχάριστοι κιόλας!
