Τα παιδία παίζει. Οι πολιτικοί αρχηγοί, γυναίκες κι άνδρες, πλασάρονται συνεχώς. Οι δηλώσεις τους παίζουν ακαταπαύστως σε κανάλια και σάιτς. Ακόμη κι όταν είναι αδιάφορες, κυριολεκτικώς. Ακόμη κι όταν πρόκειται για πομφόλυγες, δυστυχώς. Ακόμη κι όταν (ιδίως τότε) έχουν μια βαριά, συχνά υβριστική, κουβέντα να πουν για τον κυβερνήτη.
Το παιχνίδι είναι όλοι εναντίον του Μητσοτάκη. Γεγονός που επιτρέπει στον Μητσοτάκη, να είναι (κατά κανόνα...) σχεδόν ήπιος αλλά απαξιωτικός όταν απαντά στις κατηγορίες που δέχεται η κυβέρνησή του.
Το πρόβλημα της πολιτικής ζωής είναι ότι ο Μητσοτάκης, είναι ο μόνος που κάνει κάτι. Συγκεκριμένο και συνεχώς, ενόσω όλοι οι άλλοι «λένε, λένε...» αλλά δεν κάνουν τίποτε. Με αποτέλεσμα να έχουμε όχι απλώς μια πρωθυπουργοκεντρική δημοκρατία, αλλά μια βαρετή πρωθυπουργική μονοτονία. Θα μου πείτε πως δεν γίνεται αλλιώς αφού η εξουσία έχει το καρπούζι (του κράτους) και κρατά το μαχαίρι (των μέτρων).
Είναι πραγματικά θέμα συζήτησης ότι, επιτέλους, ο Ανδρέας Λοβέρδος, βρήκε σπίτι να σπιτωθεί. Εξηγείται γιατί τους έπιασε ο πόνος και δεν ήξεραν πώς να μαζέψουν τα συναισθήματά τους. Ψυχραιμία παιδιά.
Τα λέω κυρίως για να σας ζητήσω να σκεφτείτε τα παρακάτω. Γίνεται ολοένα και φανερότερο ότι η επόμενη εκλογική μάχη θα είναι μάχη προσώπων. Προφανώς και προσωπικοτήτων, τουλάχιστον όσων ξεχωρίζουν ως τέτοιες.
Οι μάχες μεταξύ κομμάτων έχουν καταστεί ντεμοντέ. Υπ΄αυτή την έννοια, η νεκρανάσταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν απασχολεί κανέναν. Η «Δευτέρα Παρουσία» του ΠΑΣΟΚ επίσης δεν συγκινεί. Η καθαρότητα της δεξιάς φυσιογνωμίας της Νέας Δημοκρατίας είναι άνευ εκλογικού ενδιαφέροντος. Ακόμη και η ταυτοτική καθαρότητα του ΚΚΕ τελεί χρέη «ευαγγελίου» μόνον στα Συνέδρια του κόμματος.
Αντιθέτως, η πολιτική με όνομα, εικόνα, συναισθηματικό φορτίο, κύρος και ύφος εξουσίας, συνοδευόμενη από τις κατάλληλες ατάκες για τα gross media, θα μετρήσει βαριά στους μήνες (μάλλον λίγους) που μας χωρίζουν από τα εγκαίνια της ανοικτής εκλογικής μάχης.
Υπ’ αυτή την έννοια, είναι προφανές ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας, αποφασίσει να κατέβει με δικό του ψηφοδέλτιο ,δεν υπάρχει περίπτωση να συμπεριλάβει σε αυτό τα μέλη των πολυποίκιλων πολιτικών «Γραφείων» που συγκρότησε στη διαδρομή του. Θα κατέβει για πρωθυπουργός, τελεία.
Το ίδιο θα κάνει ο Μητσοτάκης. Θα ζητήσει την επιβεβαίωσή του από τους πολίτες επειδή αυτός αποφάσισε, αυτός έκανε, αυτός έδωσε, αυτός αντιστάθηκε, αυτός είχε την σωστή ιδέα, αυτός εκφώνησε την «ιστορική» ομιλία, αυτός στέκεται επαξίως δίπλα στους «μεγάλους».
Το ίδιο επιδιώκουν και άλλοι, μικρότερης εμβέλειας, αρχηγοί. Ο Βελόπουλος κάνει πολιτική με τον ίδιο τρόπο που πλασάρει τα «θαυματουργά» προϊόντα αγνώστου κατασκευαστή. Η Κωνσταντοπούλου θέλει να την απολαμβάνουμε ως «Ζωή» που πάει κόντρα σε όλους. Ακόμη και ο επιμένων Κασσελάκης, ως τέτοιος και μόνον θα κάνει καμπάνια. Μέχρι και η Λατινοπούλου, κάνει καριέρα με το «εγώ» της.
Γιατί ξάφνιασε ότι ο Λοβέρδος στήθηκε για την φωτό ως «Ανδρέας» και όχι ως πρώην υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;
Στο νέο πολιτικό τοπίο υπάρχει πολύς χώρος για προσωπικότητες που εμπνέουν. Κυρίως συναισθήματα, κυρίως θυμό, κυρίως ως χίμαιρες. Είναι προφανές ότι υπάρχει πολύς τέτοιος χώρος για την κυρία Καρυστιανού. Και είναι εξίσου σίγουρο ότι θα τον χρησιμοποιήσει. Με τη δίκη των Τεμπών να εξελίσσεται, δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία.
Μέσα σε όλα αυτά, «πρόεδροι» όπως οι κκ. Ανδρουλάκης, Φάμελλος, Κυρίτσης, Νατσιός δεν έχουν αέρα να αναπνεύσουν στην πυρά της εκλογικής μάχης.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η μάχη που προετοιμάζεται ήδη στα παρασκήνια θα ομοιάζει με το γνωστό «όλοι σας και μόνος μου» του αψύ κρητικού. Μόνον που ο επίσης Κρητικός Μητσοτάκης, δεν χρειάζεται να προκαλέσει για να τον προσέξουν. Είναι λογικό να αφήνει τα άλλα παιδιά της πολιτικής αυλής να κάνουν όλη τη φασαρία.
Διαθέτει, έστω και εκ θέσεως, την gravitas που απαιτείται. Αν μπορούσε να μεταμορφωθεί σε άνθρωπο νουνεχή και συλλογικό, που ακούει πρωτίστως όσους δεν συμφωνούν εκ των προτέρω μαζί του, θα αναχθεί στο σημείο συνομιλίας με τον τόπο. Σπανίως πολιτικός διαθέτει τέτοια ευκαιρία και ποτέ δεν επανέρχεται.
