Προφανώς, η διακυβερνητική οργάνωση των BRICS+ δεν είναι ο άξονας του «κακού». Αλλά και «καλόν» δεν μπορείς να τον πεις. Σίγουρα είναι ανταγωνιστικός στον άξονα της Δύσης, που ήταν, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο μοναδικός τόπος αναφοράς για εμάς. Οι χώρες του BRICS+ ήταν ενδιαφέρουσες και κάποτε απαραίτητες στις διεθνικές, κυρίως εμπορικές, σχέσεις μας.
Για παράδειγμα, όταν ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να δώσει το Λιμάνι του Πειραιά στους Κινέζους, κάποιοι τον επέκριναν κάποιοι άλλοι τον στήριξαν. Αλλά κανείς δεν περίμενε ότι δέκα χρόνια αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν αρχηγό τον Ντόναλντ Τραμπ, ότι η Ένωση της Ευρώπης θα έμοιαζε με «ασώματο κεφαλή» και ότι η Ελλάδα δεν γνωρίζει ποιόν θα χρειαστεί να «ευχαριστήσει», στην απευκταία περίπτωση που ο πρωθυπουργός της αντιμετωπίσει νέα Ίμια. Ο Σημίτης, τουλάχιστον, γνώριζε και είχε το θάρρος να το κάνει κι ας τον έβρισαν οι σούπερ-πατριώτες επειδή δεν μάσησε τα λόγια του.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη δική του εποχή, δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι «ανήκωμεν εις την Δύσιν». Ούτε άλλωστε ο Μίκης Θεοδωράκης ο οποίος λογικά συμφώνησε με τον Εθνάρχη. Με αποτέλεσμα να υποστεί απηνή δίωξη ιδεών από τους συνοδοιπόρους του Εμφυλίου που έληξε προχτές πριν 76 χρόνια. Υπάρχουν κάποιοι που τους νεκρανασταίνει το κουδούνισμα του 112. Για να μας θυμίσουν ότι το Βίτσι δεν είναι στα Καρπάθια, ούτε όμως ο Πούτιν είναι ο Άρχων του Σκότους.
Με άλλα λόγια, ο κόσμος οδεύει στ’ ανάποδα. Για την ώρα όμως, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι πόσο «ανάποδος» έχει γίνει ο κόσμος για εμάς, με την έννοια ότι τίποτε στα γύρω μας δεν μοιάζει να πηγαίνει με τα νερά μας. Προτού αναλυθούμε σε λυγμούς καλό θα ήταν να δούμε με τι έχουμε να κάνουμε.
Οι αρχικώς BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, 2006) έγιναν BRICS με την προσθήκη της Νοτίου Αφρικής (2010) και τώρα παλεύουν το «+» κατά έξι μέλη το (Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ιραν, Σαουδική Αραβία, και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενώ η Αργεντινή του Μιλέι το ξανασκέφτεται, 2024).
Πόσο μετρούν; Το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το 38% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το 43% της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου (το 34% του διϋλισμένου καυσίμου). Το 42% ρυζιού, 51% σόγιας και μαγνησίου και το 53% γραφίτη. Το 47% των διαμαντιών και πάει λέγοντας.
Μόνον που μεταξύ τους δεν υπάρχει καμία πραγματική εμπορική ένωση, όπως εμείς την εννοούμε εντός της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς. Ούτε καν όπως ταλαιπωρείται σήμερα λόγω των τραμπικών δασμών, μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ.
Ακόμη χειρότερα (γι αυτούς) είναι υποχρεωμένοι να συναλλάσσονται εντός της ζώνης δολαρίου και ευρώ, τα δύο νομίσματα που συναποτελούν μια, πρακτικά, ενιαία νομισματική αγορά μέτρησης των αξιών, όταν όμως τα κρυπτονομίσματα θέτουν σταδιακά νέα μέτρα και σταθμά. Το εντελώς χειρότερο είναι η απόσταση σε πλούτο ατομικό και αγοραστική αξία μεταξύ κρατών και κατοίκων τους. Πολλοί φτωχοί και πολύ πλούσιοι, ανάκατα. Πού να βγάλεις άκρη;
Πλην όμως, σιγά-σιγά, εκφράζονται ως να είναι ένας σπουδαίος γεωπολιτικός άξονας. Σίγουρα διαφορετικός και ανταγωνιστικός στον πλούσιο άξονα της Δύσης. Θέλουν να πιστεύουν ότι εκφράζουν τον Δίκαιο Παγκόσμιο Νότο, έναντι του Εκμεταλλευτικού Βορρά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ενώ μοιάζουν πολιτικά και καθεστωτικά, δύσκολα προσεγγίζουν οικονομικά και πολιτισμικά. Σίγουρα όμως αμφισβητούν, με αξιώσεις ιδεολογικές και επιχειρήματα επί του πεδίου, την οικονομική και γεωπολιτική κυριαρχία που επικρατεί τους τελευταίους αιώνες επί της Γης.
Εξίσου σίγουρα, μειώνουν την αξία της επιρροής που ασκούσε στα πράγματα του κόσμου η ομάδα των G7. Ένας άλλος πόλος έχει γεννηθεί. Με τις ΗΠΑ να ταλαιπωρούν τον δικό τους άξονα και τη Δύση να αμφισβητείται άμεσα και αξιακά, η Ελλάδα οφείλει να σκεφτεί δημιουργικά τη θέση της στον Νέο Χαοτικό Κόσμο. Κάτι έχει αλλάξει από τότε που τη διάλεξαν οι θεοί του Ολύμπου για να διασκεδάζουν με τους ανόητους πολέμους των θνητών.
Αρκεί άλλωστε το γεγονός ότι η Τουρκία του Ερντογάν ήταν αυτές τις μέρες η τιμώμενη προσκεκλημένη των BRICS+ για να αποδεχτούμε πως το παγκόσμιο «Αυγό» δεν περιμένει τι θα πει και τι θα παραλείψει ο Έλλην πρωθυπουργός στη ΔΕΘ.
