Πριν πολλούς μήνες, είχα προτείνει να επιστρέψει η κυβέρνηση στους φορολογουμένους τις «υπεραξίες» που προέκυψαν από τη σταθερή άνοδο της οικονομίας και, ταυτοχρόνως, να αφαιρέσει περαιτέρω, όπως το έχει κάνει συστηματικά μετά το 2019, τις μνημονιακές επιβαρύνσεις φόρων.
Δεν το έκανε με τον προϋπολογισμό του 2025. Με αποτέλεσμα η εκτέλεση του προϋπολογισμού να είναι ανορθολογική ως και αντιδεοντολογική: δεν μπορεί άλλα να ψηφίζει η Βουλή και εντελώς άλλα να εφαρμόζει η Κυβέρνηση και όλα να μοιάζουν «καλά κι άγια». Δημοσιονομική σωφροσύνη δεν σημαίνει ότι τα υπερπλεονάσματα θα θεωρούνται επίτευγμα!
Είναι, επιπλέον, λυπηρό ότι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρασύρεται σε αυτόν τον λαϊκισμό, όταν γράφει στο κυριακάτικο σημείωμά του ότι «αρχή μας είναι τα πλεονάσματα να επιστρέφονται στους πολίτες, κάθε διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος θα αξιοποιείται προς όφελος της κοινωνίας». Ωφελιμότερο για την κοινωνία είναι να μην δημιουργούνται πλεονάσματα λόγω υπερβολικής φορολογικής πίεσης.
Είναι βεβαίως τρισχειρότερη η στάση των αντιπολιτεύσεων, με πρώτο βιολί, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ, όταν την ώρα που έπρεπε να μιλήσουν, δηλαδή κατά τη συζήτηση του περυσινού προϋπολογισμού «ξεχάστηκαν» και δεν απαίτησαν την τιμαριθμοποίηση της κλίμακας, ενώ τώρα απαιτούν ανεδαφικές και λαοπλάνες αυξήσεις δαπανών στο συνταξιοδοτικό.
Έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε περισσότερο σε βάθος όλα αυτά, ας μείνουμε σήμερα σε δύο παρατηρήσεις.
Υπενθυμίζω, λοιπόν, κάποια από όσα είχα γράψει τον Οκτώβριο του προηγούμενου έτους:
«Η πρώτη και κυριότερη δίκαιη επιστροφή μπορεί να γίνει με την προσθήκη δύο (τουλάχιστον) ενδιάμεσων συντελεστών μεταξύ 9% και 22% και από έναν ακόμη στα επόμενα κλιμάκια. (...) Η δεύτερη παρέμβαση πρέπει να γίνει στην ανώτερη κλίμακα, με δύο τρόπους. Να προστεθεί ένα κλιμάκιο ετήσιου εισοδήματος άνω των 60.000 και να προστεθεί ένας υψηλότερος συντελεστής για αυτά τα εισοδήματα, πιθανόν στο 56%».
Το δεύτερο ούτε που το συζητά κανείς. Θα το αφήσω για ένα επόμενο σημείωμα.
Το πρώτο όμως σημείο, το οικονομικό επιτελείο φαίνεται διατεθειμένο να το προχωρήσει, αλλά με την προσθήκη ενός και μόνον ενδιάμεσου κλιμακίου με ταυτόχρονη ένθεση ενός νέου, μικρότερου του «ληστρικού» 22% στον οποίο παγιδεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες μισθωτοί που πέτυχαν αξιόλογες προσαρμογές των αμοιβών τους κατά τη διετή περίοδο της πληθωριστικής έξαρσης.
Το καλύτερο, βεβαίως, θα ήταν να προχωρήσει η κυβέρνηση σε μια πλήρη αναδιοργάνωση της φορολογίας εισοδήματος. Με κύριο εργαλείο την καθιέρωση της αυτόματης τιμαριθμοποίησης.
Είναι καιρός, στηριζόμενος στην προφανή επιτυχία του στα δημοσιονομικά, για την οποία μόνον καλά λόγια ακούει η Ελλάδα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός να πάρει πάνω του μια σπουδαία και μακρόπνοη μεταρρύθμιση όπως είναι η εκ βάθρων αναδιοργάνωση της φορολογίας εισοδήματος, αντί να κάνει μαστορέματα φορολογίας. Αν το έκανε αυτό θα μπορούσε ευκολότερα να συμπεριλάβει ισχυρά όσο και απαραίτητα φορολογικά κίνητρα για τις νέες οικογένειες με παιδιά, την αύξηση της προσφοράς ακινήτων για την επίλυση του στεγαστικού και τη στήριξη της λαϊκής αποταμίευσης ως εργαλείου μακρόπνοης ενίσχυσης του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Τις εκλογές δεν τις κερδίζει αυτός που μοιράζει περισσότερα αλλά εκείνος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις βαθιάς και ειλικρινούς εμπιστοσύνης προς μια αναπτυξιακή και δίκαιη οικονομική πολιτική.
