Οι Κύπριοι αδελφοί θα έχουν πάντοτε την αμέριστη και ακλόνητη συμπαράταξή μας απέναντι στον καταπατητή της Γης τους. Όχι μόνον γιατί πρόκειται για ελλαδικό έδαφος, ούτε επειδή ο κατακτητής είναι Τούρκος. Αλλά γιατί, ως Έθνος, εκ συστάσεως και αρχών, είμαστε εναντίον όσων καταπατούν τα εδάφη άλλων κρατών, αλλά και γιατί πάντοτε υπερασπιζόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους. Πάντα, με μοναδικό περιορισμό τις πραγματικές δυνατότητες του κράτους, την αποτελεσματικότητα και το κλίμα καλής συνεννόησης Αθηνών-Λευκωσίας.
Η συνεννόηση όμως κεραυνοβολείται, κάθε τόσο και, κατά κανόνα, κάθε φορά που το μικροκλίμα της Λευκωσίας συγκεντρώνει νέφη επί της εθνικής υποθέσεως.
Αν οι αδελφοί δεν θέλουν μια φορά το καλώδιο ηλεκτροδότησης, εμείς δεν θέλουμε καμία φορά.
Αν οι αδελφοί δεν θέλουν να μιλάνε με τις Βρυξέλλες αλλά να χρησιμοποιούν την καλλιεργούμενη ένταση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος για να στείλουν μηνύματα στην πρωτεύουσα της Ένωσης, δεν έχουμε κανένα λόγο να ανακατευτούμε.
Αν οι αδελφοί προτιμούν να βρει ευκαιρία (και σίγουρα δεν θα διστάσει να την πάρει) η Τουρκία να εγκαταστήσει εξαρτημένο δίκτυο ενέργειας στην κατεχόμενη Κύπρο, δεν θα πρέπει να περιμένουν κάποια ένθερμη συμπαράσταση των κρατών της Ένωσης στο όνομα αραχνιασμένων αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών.
Η Αθήνα συμπαραστάθηκε στη Λευκωσία ακόμη και όταν δεν ήταν καθόλου σίγουρο είτε ότι συμφωνούσε, είτε ότι συνέπιπταν τα συμφέροντά μας.
Βεβαίως, έχω κι έναν προσωπικό λόγο που είμαι κάπως πικρός στο παρόν σημείωμα. Δεν έχω ξεπεράσει, ακόμη, το πόσο βαριά την «πάτησα» όταν, το 2004, ξενυχτήσαμε στην εφημερίδα για να μεταφράσουμε ολόκληρο το κείμενο της πρότασης Ανάν προς επίλυση του Κυπριακού, προκειμένου να αποδομηθεί στην εθνική κοινή γνώμη. Σχέδιο που απέρριψαν δημοψηφισματικά οι αδελφοί με ποσοστό 76% (ενώ η τουρκοκυπριακή κοινότητα το ενέκρινε με 65%). Κατάλαβα το χαζό μου λάθος όταν είδα το «κλάμα» του Τάσσου Παπαδόπουλου, αλλά ήταν αργά.
Ύστερα από εκείνη την τραγική εξέλιξη, οι Κύπριοι αδελφοί παρέμειναν αδελφοί, δεν μου ήσαν όμως το ίδιο συμπαθείς. Αναρωτιέμαι αν μας υπολογίζουν πραγματικά όταν λογαριάζουν το συμφέρον τους σε ευρώ.
Προφανώς, ο κ. Κεραυνός, που παραμένει στην κυβέρνηση και στη θέση του υπουργού Οικονομικών, δεν μας είναι επαρκώς συμπαθής για να ανταλλάξουμε κανονιές με τους Τούρκους.
Εκτός αν ο Γιώργος Γεραπετρίτης, υπουργός Εξωτερικών, που σίγουρα ξέρει κάτι παραπάνω, αποφασίσει να μοιραστεί τις πεποιθήσεις του με εμάς τους μικρούς. Οι οποίοι βεβαίως πληρώνουμε κάθε φορά, ξανά και ξανά, το κόστος του ελληνοκυπριακού εξαιρετισμού. Μας φτάνει και μας περισσεύει ο δικός μας.
