Δεν ξέρω πότε γνώρισε ο απεργός πείνας τη γιατρό «του», όπως την αναφέρουν τα κανάλια, αλλά σίγουρα διάλεξε μια γυναίκα με σαφείς αγωνιστικές απόψεις για τη σήψη του καπιταλιστικού καθεστώτος της πατρίδας, όπως αποδεικνύει η συμμετοχή της Όλγας Κοσμοπούλου, διευθύντριας του ΕΣΥ στο νοσοκομείο Νίκαιας, στις μάχες που δίνει η «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή», συνδικαλιστική παράταξη στον χώρο της αυτοδιοίκησης.
Δύσκολα όμως μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι η ιατρική γνωμάτευση της ιατρού, την οποία εξέθεσε στις κάμερες στο πλευρό της δικηγόρου/αρχηγού Ζωής Κωνσταντοπούλου, για την κατάσταση της υγείας του απεργού συνάδει με τις ανθρωπιστικές αρχές της Ιατρικής. Ως βαθμοφόρος γιατρός γνωρίζει προφανώς τους άμεσους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος και θα όφειλε να του συστήσει να σταματήσει εδώ, ιδίως μάλιστα αφού κέρδισε αυτό που ζητούσε, δηλαδή την εκταφή του σκοτωμένου γιου του στο δυστύχημα των Τεμπών.
Άκουσα τον για 17η ημέρα (!) απεργό πείνας, να ζητεί με οργισμένο ύφος να «μη τολμήσουν να ανοίξουν το φέρετρο χωρίς εμένα». Ο ίδιος πάντως είχε, αρχικώς, ζητήσει την επανάληψη της ταυτοποίησης DNA, για να ξέρει ότι του «έδωσαν να θάψει το παιδί του», όρος που ικανοποιήθηκε με την εντολή εκταφής που τελικά ενέκρινε η αρμόδια εισαγγελέας. Θέλει ο άνθρωπος να είναι εκεί στην αποκαλυπτική στιγμή. Εμφανίζεται έτοιμος να αντιμετωπίσει το αποτρόπαιο. Ίσως δεν το σκέφτηκε όταν είχε την ευκαιρία να το κάνει δηλαδή όταν κήδευσε το παιδί του.
Αυτά και άλλα συνθέτουν μια δυνατή εικόνα στο μυαλό των ανθρώπων που συμπονούν όποιον χάνει το παιδί του. Δίπλα σε αυτή την εικόνα όμως φιλοτεχνείται μια άλλη εικόνα, θαμπή αυτή, την οποία επιμελούνται όσοι κινούν τα νήματα γύρω από τον απεργό. Εικόνα που αποσκοπεί να κρατά ζωντανά τα αισθήματα συμπόνοιας όλων όσων πιστεύουν ότι «το καθεστώς σκοτώνει».
Δεν υπάρχει καμία λογική σε όλα αυτά. Υπάρχει μόνον ο ψυχρός υπολογισμός όσων, χωρίς πράγματι να νοιάζονται για τον άνθρωπο απεργό πείνας, τον οποίο θα έπρεπε κανονικά να πείσουν να διακόψει την παρούσα προσπάθειά του ώστε να προφυλάξει την υγεία του όσο είναι καιρός και να συνεχίσει να μάχεται με όλα τα μέσα για όσα πιστεύει. Είναι προφανώς απίθανο να υποψιαστεί ο ίδιος, όπως υποψιάζονται πολλοί ανάμεσά μας, ότι κάποιοι θα ωφεληθούν, με άλλους τρόπους και με άλλα κίνητρα, από την επικίνδυνη, για την υγεία του, επιμονή του, όπως άλλοι γιατροί προσπαθούν να τον πείσουν
Εξίσου προφανές είναι όμως ότι, από τη στιγμή που υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι οι τοξικολογικές θα αποκαλύψουν κάποια αποκρυπτώμενη αλήθεια, η πολιτεία, εκπροσωπούμενη στην περίπτωση αυτή από τους δικαστές, πρέπει να βρει τρόπο ώστε η δίκη, που θα ξεκινήσει σύντομα, να διεξαχθεί χωρίς σκιές.
Οι «ψυχόπονοι» που σπρώχνουν τον απεργό πείνας στο κατώφλι πιο μεγάλου ιατρικού κινδύνου, κρύβουν ότι, όπως πολλοί από εμάς υποψιάζονται, δεν θα διστάσουν να αξιοποιήσουν έναν μάρτυρα-πατέρα στους σκοπούς της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής.
Η δικαιοσύνη οφείλει να αποτρέψει παρόμοια εξέλιξη, την ακύρωση δηλαδή του κύρους του δικαστηρίου προτού ακόμη ξεκινήσει να δικάζει. Εξέλιξη που σίγουρα θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα δεινά διχασμού στο ήδη σαστισμένο κοινωνικό σώμα.
