Τα όσα είπε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών έχουν τη σημασία τους για πέντε λόγους:
- Πρώτον, γιατί τα είπε ήρεμα, κατανοητά και με ακρίβεια.
- Δεύτερον, γιατί είπε όσα έχουν σημασία για όλους, δηλαδή για την οικονομία, το κράτος και, κυρίως, για τους εργαζόμενους πολίτες.
- Τρίτον, γιατί μίλησε με ειλικρίνεια με παρόντα τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν μείωσε τις προσπάθειες της κυβέρνησης, ούτε όμως λείανε τις γωνίες.
- Τέταρτον, γιατί απευθύνθηκε πέραν του ακροατηρίου του ΣΕΒ, επιδιώκοντας να στείλει το σωστό μήνυμα, με ήπιο τρόπο.
- Πέμπτον, «although the last, not least», επειδή ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και είναι ικανός να συνεννοείται και με εκείνους που δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τη σημασία της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Προφανώς για όλους τους παραπάνω λόγους ο κ. Θεοδωρόπουλος προτείνει η υιοθέτηση της παραγωγικότητας να καταστεί εθνικός στόχος.
«Η αύξηση της παραγωγικότητας, μας αφορά όλους (επειδή) όταν βελτιώνεται η παραγωγικότητα, δημιουργούνται μεγαλύτερες δυνατότητες για αυξήσεις μισθών, κοινωνική μέριμνα, ανταγωνιστικότερες τιμές για τους καταναλωτές με βιώσιμο τρόπο, και κέρδη που επιτρέπουν την πραγματοποίηση ακόμα μεγαλύτερων επενδύσεων.»
Τελεία, πάμε παρακάτω.
Η μετρούμενη παραγωγικότητα δίνει το μέτρο και της προσπάθειας που απαιτείται για να σταθούμε όρθιοι απέναντι στον απηνή διεθνή και γεωπολιτικό ανταγωνιγμό και της απόστασης που πρέπει να διανύσουμε για να αγοράζει ο εργαζόμενος στην Ελλάδα όσα αγοράζουν οι άλλοι προοδευμένοι λαοί και για να αποκτήσει η δημόσια διοίκηση το κύρος που απαιτεί από αυτήν ο πολίτης/ψηφοφόρος.
Δεν είμαι σίγουρος, πάντως, ότι όλοι, καταλαβαίνουν και αποδέχονται τον στόχο Θεοδωρόπουλου. Προφανώς το αντιλαμβάνεται ο ίδιος και γι αυτό διευκρίνισε, αγγίζοντας τα όρια της θέσεως από την οποία μίλησε, ότι «οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται για τη χαμηλή παραγωγικότητα (και) αποτελεί μεγάλη παρεξήγηση το γεγονός πως όταν μιλάμε για αύξηση παραγωγικότητας, αυτή ταυτίζεται από μερίδα της κοινωνίας με αύξηση των ωρών εργασίας ή εντατικοποίησή της».
Ο κ. Θεοδωρόπουλος, όπως συχνά συμβαίνει με τους ανθρώπους της δράσης, πιστεύει πως η Ελλάδα είναι ήδη μια «χώρα κανονική» και πως αυτό που μένει είναι να επιτύχουμε τη μετάβαση σε μια «χώρα παραγωγική». Καλή η βουλισιοαρχία, αλλά στην καθημερινότητά μας εύκολα παρατηρούμε πόσο συχνά και πόσο απερίσκεπτα κυριαρχεί το συναίσθημα και όχι το μυαλό και η σκέψη. Με αποτέλεσμα, οι συμπολίτες που θέλουν μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί η θέληση, να παραμένουν, πολύ συχνά, στην πλευρά των μειοψηφιών. Δεν είναι πολλοί όσοι είναι έτοιμοι να ξεβολευτούν.
Προφανώς λείπει, στην πολύ μεγάλη μερίδα όσων ασχολούνται με την λαϊκίστικη πλευρά της πολιτικής, η ανατρεπτική σοφία του Ντενγκ Σιάο Πινγκ, που συμποσούται στο «发展才是硬道理» («Η ανάπτυξη είναι η απόλυτη αλήθεια»). Και για όσους δεν τον καταλάβαιναν, τότε, λόγω των μαοϊκών ασυναρτησιών που είχαν καταστρέψει την Κίνα, ο μεγάλος μεταρρυθμιστής ηγέτης, που άλλαξε την χώρα του σε μια δεκαετία, εξηγούσε πως ο σοσιαλισμός δεν ορίζεται από τις μορφές ιδιοκτησίας και πως μόνον η βελτίωση της παραγωγικότητας εγγυάται τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του Λαού.
