Τα δημόσια έργα και πράγματα έχουν προδιαγραφές και κανονισμούς. Για κάθε ένα από αυτά υπάρχουν νόμοι, υπουργικές αποφάσεις, τεχνικές μελέτες και, βεβαίως, για πολλά και τα πιο σημαντικά εξ αυτών, οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια χώρα που λειτουργεί σωστά, φροντίζει, σε όλα τα επίπεδα του κράτους, στις Περιφέρειες και τους Δήμους, να τηρούνται σχολαστικά όλες οι προδιαγραφές. Όμως, η Ελλάδα είναι χώρα χωρίς προδιαγραφές.
Στα χαρτιά μπορεί να φαίνονται «εντάξει». Όπως και στις εξαγγελίες και τις οδηγίες των υπουργείων Περιφερειών και Δήμων. Μεγάλα λόγια. Όμως, ο ευτελισμός και η απουσία των προδιαγραφών είναι, στην πραγματική ζωή, καθιστά δυστοπική και αφόρητη την καθημερινότητα του πολίτη. Πληρώνει ο πολίτης ό,τι του ζητούν, ελπίζοντας ότι θα τηρούνται οι όποιες προδιαγραφές, αλλά διαπιστώνει ότι τον έχουν γραμμένο κανονικότατα.
Το απόλυτο Χάος και η Αναρχία στην Εξουσία.
Καταστάσεις ανάξιες ακόμη και του αυτονόητου χαρακτηρισμού «τριτοσκομικές». Υποτιμητικές ακόμη και του χαρακτηρισμού της καθομιλουμένης για τους «οίκους ανοχής».
Σπανίως σέβεται το κράτος τις προδιαγραφές του κράτους και ακόμη σπανιότερα τηρούνται, ιδίως μετά την πάροδο κάποιων, όχι πολλών, ετών ή, ακόμη χειρότερα, μετά από ενδεχόμενες καταστροφές και, εντελώς χειρότερα, μετά από έργα διορθωτικά ή κάποιες δήθεν «βελτιώσεις». Είτε αυτές γίνονται από το κράτος, την περιφέρεια, τους δήμους και, άλλη κατάρα κι αυτή, ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Θα πάρω δύο παραδείγματα, για σήμερα. Τα πεζοδρόμια συνοικιών της Αθήνας και τις βασικές οδούς-άξονες της επαρχιακής Ελλάδας.
Το ελάχιστο εύρος-πλάτος πεζοδρομίου είναι 1,50 μέτρο χωρίς καμία παρεμβολή κλαδιού, κορμού, πινακίδας και άλλων εμποδίων, με ελεύθερο ύψος 2,20 μέτρων. Υποχρεωτική τοποθέτηση οδηγού όδευσης τυφλών με ελάχιστο κενό δεξιά και αριστερά 50 πόντων. Όταν το πεζοδρόμιο είναι μικρότερο για διάφορους, αλλά πάντως σημαντικούς, λόγους, αυτό πρέπει να είναι απολύτως άδειο.
Πάρτε το μέτρο σας και κάντε μια βόλτα στη γειτονιά σας. Στη δική μου γειτονιά, το Παγκράτι, καφενείο-μπαρ αφήνει «ελεύθερο» μόνον το πέρασμα τυφλών. Αν και όταν χρειάζεται η πρόσθετη καρέκλα του πελάτη καλύπτει και αυτόν. Όλο το υπόλοιπο πεζοδρόμιο καλύπτεται από τα τραπεζάκια και τις κατασκευές του έχοντος προσωρινή άδεια λειτουργίας. Οι δημοτικοί υπάλληλοι περνούν πεντέξι φορές την ημέρα από το σημείο αλλά δεν παρατηρούν τίποτε το μεμπτό. Τα ίδια ισχύουν σε ακόμη 20-25 σημεία σε μια μόνο συνοικία.
Το χάος είναι εκ του πονηρού. Όποιος θέλει, όποτε θέλει, όπως το θέλει, προσαρμόζει τον δημόσιο χώρο στην... τσέπη του, αφού οι αυθαιρεσίες φέρνουν κέρδη.
Εξίσου προφανές είναι ότι καμία κακοτεχνία και αβαρία ή παραμόρφωση δεν διορθώνεται ποτέ. Λακούβες, ανόμοια ή ακατάλληλα υλικά είναι ο κανόνας έναντι της απαιτούμενης γεωμετρίας και εφαρμογής των κατάλληλων υλικών.
Καμία προδιαγραφή, κανείς έλεγχος, κανένας σεβασμός στον πολίτη. Μόνον οι δημοτικοί φόροι και τέλη παραμένουν εντός προδιαγραφών.
Οδικοί άξονες εκτός αυτοκινητοδρόμων τώρα. Τουλάχιστον οι βασικοί που συνδέουν πόλεις και κωμοπόλεις μεταξύ τους ή εξυπηρετούν σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες, είναι στην ίδια κατάσταση με τα πεζοδρόμια της Αθήνας και άλλων παρατημένων από τους δημάρχους Δήμους.
Προδιαγραφές υπάρχουν, αν και είναι δύσκολο να τις ανακαλύψει ο πολίτης, σε αντίθεση με όλα τα ευνομούμενα κράτη στα οποία βρίσκεις τις προδιαγραφές με μια απλή ερώτηση στο ίντερνετ και, ακόμη πιο αναλυτικά, στην Τεχνητή Νοημοσύνη.
Στην Ελλάδα είναι σχεδόν «κρυφές» οι προδιαγραφές. Σίγουρα όμως οι δρόμοι πρέπει να έχουν πλάτος για τα 6-7 μέτρων και δίπλα τους να τρέχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος. Πρέπει να έχουν ζωηρές τις διαγραμμίσεις τους, πάντοτε και όχι μόνον για το διάστημα της εργολαβίας, και στη μέση και στα πλαϊνά. Εξαιρετικά σημαντικό είναι να έχουν την κατάλληλη στρώση ασφάλτινου τάπητα, να είναι δηλαδή κατάλληλης ποιότητας και να μην θυμίζουν «πεδίο πολέμου» με άπειρες ανωμαλίες και τρύπες. Να διαθέτουν προστατευτικά στα δύσκολα σημεία και ειδική σήμανση στα σημεία που επιβάλλεται περιορισμός ταχύτητας, ώστε να αποφεύγονται οι μοιραίες μετωπικές συγκρούσεις. Χωρίς τα παραπάνω οι δευτερεύοντες άξονες είναι επικίνδυνοι και άχρηστοι.
Κι όμως, είτε πρόκειται για τα πεζοδρόμια των πόλεων, είτε για τους σημαντικούς δρόμους κανείς δεν ελέγχεται ποτέ γιατί δεν τηρεί τις προδιαγραφές. Υπάρχουν περιοχές, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει με τον άξονα από Χαλκίδα προς Νότια Εύβοια που επί εικοσαετία παραμένει επικίνδυνος. Το ίδιο ισχύει για τους αντίστοιχους δρόμους σε όλα τα μεγάλα και μεσαία νησιά, παρόλο που φιλοξενούν χιλιάδες επισκεπτών οι οποίοι έχουν συνηθίσει να τους σέβεται το δικό τους κράτος.
Προφανώς, θα αναρωτιούνται οι άνθρωποι που πάνε τα χρήματα που μας δίνουν, γιατί από τις «πλούσιες» ευρωπαϊκές χώρες τα παίρνουμε.
Όπου πάνε και τα χρήματα του ΟΠΕΚΕΠ, είναι η απάντηση.
Ακόμη πιο αποκαρδιωτικό είναι ότι η κεντρική κυβέρνηση δεν κάνει κανέναν έλεγχο, αφού άλλωστε δεν φροντίζει να τηρούνται οι προδιαγραφές.
Ένα από τα πιο σημαντικά έργα που πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση, κάποτε, είναι να απαιτήσει τη συμμόρφωση των αρμοδίων εντός μιας διετίας, το αργότερο. Με άλλα λόγια, η σημερινή κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει διορθώσει τα πάντα ήδη εις το υπερδιπλάσιον.
Αυτά διαπιστώνουν οι πολίτες και χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Περίμεναν ότι θα είναι νοικοκύρης και διαπιστώνουν πως δεν είναι...
