Προφανώς η νέα πρέσβειρα των Ηνωμένων Πολιτειών εμπνέεται από το εμβληματικό σύνθημα του Ντόναλντ Τραμπ «Drill baby drill», όταν προσκάλεσε τις βιομηχανίες εξόρυξης πετρελαίου (και αερίου) να αυξήσουν επειγόντως την άντληση.
Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή. Απέναντι στην άνοδο του πληθωρισμού, που οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθοριστικά, στην ακρίβεια της ενέργειας, ειδικά όπως αυτή προέκυψε μετά τον πόλεμο του Πούτιν ο κόσμος χρειάζεται άφθονη και φθηνότερη ενέργεια.
Αυτό ακριβώς έκαναν οι ΗΠΑ, που είναι ήδη αυτάρκεις στα ενεργειακά προϊόντα. Οι εποχές, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν οι αραβικές, πετρελαιοπαραγωγικές χώρες «τιμωρούσαν» τη Δύση αυξάνοντας τις τιμές του μαύρου χρυσού, έχουν πλήρως παρέλθει.
Αλλά και η μετέπειτα ακρίβεια του μαύρου χρυσού την οποία προκάλεσαν απανωτοί «ειδικοί» φόροι προκειμένου να κλείσουν κρατικά ελλείμματα, χωρίς αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, απαιτούσε αύξηση της παραγωγής.
Ακόμη πιο πρόσφατα είναι τα όσα προκάλεσε και προκαλεί η ανάγκη προστασίας της Γης από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, που οδήγησε σε νέες αυξήσεις του τελικού κόστους για τους καταναλωτές και, ακόμη χειρότερα, για τις βιομηχανίες και, γενικότερα, την παραγωγή.
Υπάρχει βεβαίως και η άλλη πλευρά. Αυξάνοντας την παραγωγή ενεργειακού πλούτου, οι τιμές του τελικού προϊόντος, αναπόφευκτα, θα πιεστούν σε χαμηλότερα επίπεδα, εξέλιξη που εμποδίζει την ανάληψη των πανάκριβων νέων επενδύσεων που απαιτούνται.
Ηδη υπάρχουν διαμαρτυρίες στην αμερικανική ενεργειακή βιομηχανία. Πρέπει να είναι κανείς αφελής αν περιμένει να γίνουν νέες επενδύσεις όταν το βαρέλι του αργού κινείται μεταξύ 60 και 70 δολαρίων, σχολίαζε τις προάλλες εγκυρότατος αναλυτής της σπουδαίας εταιρείας ενεργειακών χρηματοδοτήσεων Pickering Energy Partners.
Η Ελλάδα, από τότε που έκανε μια πρώτη προσπάθεια, με χίλια ζόρια, το 1980, στην πηγή του Πρίνου, εγκατέλειψε κάθε άλλη προσπάθεια επί σαράντα ολόκληρα χρόνια. Τα πάντα όλα έμπλεξαν σε έναν αχταρμά ιδεοληψίας, συμφερόντων και κλασικής κρατικής απραξίας.
Την αβουλία αυτή της Ελλάδας, μαζί με άλλες, συγγενικές πάντως, διαστάσεις παλαιότερων προστριβών, αλλά και της κυπριακής τραγωδίας, εκμεταλλεύθηκε η Άγκυρα, ιδίως με την απειλή του casus belli. Το χειρότερο είναι ότι πάγωσε η επέκταση των 12 μιλίων και ακυρώθηκε, στην πράξη, κάθε διερεύνηση επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Με αποτέλεσμα να ταφεί επί δεκαετίες οιαδήποτε φιλοδοξία της Ελλάδας να διερευνήσει και, ενδεχομένως να ανακαλύψει και σίγουρα να εκμεταλλευθεί τον θαμένο πλούτο. Ιδιαίτερα τώρα που το αέριο (και όχι βεβαίως το πετρέλαιο) αποσυνδέεται από τις βλαβερές συνέπειες επί του περιβάλλοντος.
Δεν είμαστε ακόμη κοντά σε μια τέτοια στιγμή, αλλά είμαστε κοντύτερα από ποτέ. Και ως προς αυτό, αξίζουν συγχαρητήρια στην σημερινή διακυβέρνηση που κινείται ενεργητικά προς αυτή την κατεύθυνση. Κακά τα ψέμματα...
Όπως μάλιστα εξελίσσονται τα διεθνή πράγματα και ακόμη περισσότερο όπως διαμορφώνονται οι καταστάσεις στην γεωπολιτική γειτονιά μας, με την Ελλάδα να γίνεται, με γοργούς ρυθμούς, ενεργειακός κόμβος, η στροφή προσλαμβάνει ιστορική διάσταση.
Ενέργεια, παιδιά, περισσότερη ενέργεια.
